Την αξιοπρέπεια να ζούμε, να είμαστε ορατοί και ορατές και να υπάρχουμε “εκεί έξω”, που διεκδικήσαμε στο Στόουνγουώλ στο μακρινό πια 1969, αξιώνουμε σήμερα με την ίδια ένταση και για όσες είναι διαφορετικές από εμάς. Για όσους γεννήθηκαν με πιο σκούρο ή πιο ανοιχτό δέρμα ή στη “λάθος” πλευρά των συνόρων ή στο μέρος εκείνο που ο “πολιτισμένος” κόσμος επέλεξε να βομβαρδίσει ή να αφαιμάξει οικονομικά ή… ή …ή…
Πολλές εκφράσεις, που θέλουν όμως όλες τελικά να πουν πάνω-κάτω το ίδιο: Κάποιοι είναι οι προνομιούχοι και κάποιες οι λιγότερο ευνοημένες σε αυτόν τον πλανήτη. Κάποιες είναι αυτές που προβαίνουν στις διακρίσεις και κάποιοι άλλοι αυτοί που τις υφίστανται.
Στεκόμαστε στο πλευρό όλων αυτών που σήμερα υφίστανται ρατσισμό και διακρίσεις, γιατί ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει καταπίεση και περιθώριο. Το ζούμε καθημερινά, καθώς παντού περισσεύουμε και πουθενά δεν χωράμε. Σε μια κοινωνία που τακτοποιεί τους ανθρώπους της σε “βολικά” κουτάκια, εμείς οι ομοφυλόφιλοι, οι λεσβίες, οι τρανς, οι αμφί, οι ίντερσεξ και οι κουίρ ξέρουμε ότι την ξεβολεύουμε. Ξέρουμε ότι ο σεξουαλικός μας προσανατολισμός και η ταυτότητα φύλου μας δε χωράνε στις κανονικότητες, στις στερεοτυπικές κατασκευές μιας κοινωνίας που λατρεύει να διαιρεί, γιατί ξέρει πως είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος για να μείνουν τα πράγματα ίδια κι απαράλλαχτα. Ίδια κι απαράλλαχτη η καταπίεση. Ίδιο κι απαράλλαχτο (ίσως και μεγαλύτερο) και το κέρδος όσων πατάνε πάνω στην ανάγκη μας για ανάσες ελευθερίας.
Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταθούμε με αλληλεγγύη και σεβασμό απέναντι σε ανθρώπους που άφησαν τα πάντα πίσω τους και σε κάποιες περιπτώσεις είναι κι αυτοί ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, που η παραμονή στις πατρίδες τους σημαίνει ακόμα και το θάνατο. Στεκόμαστε με οργή απέναντι σε όλους αυτούς που φράζουν το δρόμο τους προς μια ζωή με -έστω- στοιχειώδεις ελευθερίες, χωρίς πόλεμο, χωρίς φτώχεια. Είμαστε οργισμένες, οργισμέν* και οργισμένες απέναντι σε μια ελληνική κυβέρνηση που κρατάει ανθρώπους εγκλωβισμένους πίσω από κλειστά σύνορα, που αφήνει τον φράχτη του Έβρου να στέκει ορθωμένος-αισχρό σύμβολο μιας θλιβερής εποχής.
Είμαστε οργισμένες απέναντι σε μια Ευρώπη που διακρίνει ανάμεσα σε πρόσφυγες και μετανάστες ή ακόμα και σε “παράτυπους” μετανάστες, ένας “νομικίστικος” όρος, για να αποδώσει την έννοια του ανεπιθύμητου. Εμείς, “ανεπιθύμητοι” και οι ίδιοι, είμαστε παθιασμένα στο πλευρό των “ανεπιθύμητων” και των “απόκληρων” και των“περιπλανώμενων” αυτού του κόσμου. Και όσο αυτοί και αυτές δεν βρίσκουν απάγκιο, δεν βρίσκουμε κι εμείς. Όσο αυτές και αυτοί δεν βρίσκουν έναν τόπο να τους δεχτεί, για να ξεκινήσουν τα πάντα απ’ την αρχή, δεν ησυχάζουμε ούτε εμείς.
Μέχρι να φτάσει η στιγμή όπου όλες, όλ*και όλοι θα ζούμε τις ζωές μας χωρίς τεχνητές διαιρέσεις, χωρίς κατηγοριοποιήσεις, χωρίς σύνορα και ελέγχους για το ποιον τόπο αφήνουμε και σε ποιον τόπο πηγαίνουμε.
Ανοιχτή Πρωτοβουλία
για ένα αυτο-οργανωμένο 5 ο Thessaloniki Pride
autoorganomeno.5thesspride@gmail.com