Month: March 2017

Σήμερα στις 13/3 η κυβέρνηση της ‘’αριστεράς’’, όπως οι ίδι@ θέλουν να αυτοαποκαλούνται, προχώρησαν σε μία ακόμη πράξη αντιδραστική προς την κοινωνία, υπενθυμίζοντάς μας πως η διατήρηση της εξουσίας είναι ο μοναδικός τους στόχος.
Αρχικά, αστυνομικές δυνάμεις βρέθηκαν στο κτίριο του Δρακοπούλειου αιμοδοτικού κέντρου, στην οδό Αλκιβιάδου 9. Ακολούθησε επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης Βίλα Ζωγράφου, που βρίσκεται μέσα στο Κτήμα Ζωγράφου.
Είναι σημαντικό να αναφερθει ότι η κατάληψη της Αχαρνών λειτουργούσε ως στέγη φιλοξενίας προσφύγων προσφέροντάς τους αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης εντάσσοντάς τους οργανικά σε ένα μοντέλο αυτο-διαχείρισης και αυτο-οργάνωσης που υποθετικά μια αριστερή κυβέρνηση θα έπρεπε να στηρίζει, κόντρα στις αυταρχικές φωνές της κοινωνίας.
Επιπρόσθετα, στην κατάληψη της Βίλας Ζωγράφου υπήρξαν και 7 προσαγωγές ατόμων, δείχνοντας πως η αντίσταση και η οργάνωση απο τα κάτω, είναι μάλλον ποινικοποιημένες μορφές αγώνα ενάντια στην εξαθλίωση και φτωχοποίηση της κοινωνίας όπου οι ίδι@ επιβάλουν.
Σύμφωνα άλλωστε και με τον αρμόδιο υπουργό Νίκο Τόσκα, η εκκένωση της κατάληψης Βίλα Ζωγράφου έγινε έπειτα απο απαίτηση του Δήμου Αθηναίων, καθώς ήθελε να δημιουργήσει έναν πολιτιστικό χώρο, ενώ για το δεύτερο κτίριο, απάντησε πως ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης (ΔΟΜ) θα δημιουργήσει μία δομή φιλοξενίας ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων.
‘’Στεκόμαστε αλληλέγγυες-@ στους χώρους αντίστασης και οργάνωσης απο τα κάτω’’
Οι σημερινές ενέργειες δεν αποτελούν κάτι ξεχωριστό από το ‘’μείγμα’’ πολιτικής που έχουν επιλέξει να εφαρμόσουν- πιστ@ στο δόγμα “ΤΑΞΗ-ΑΣΦΑΛΕΙΑ”. Δεν μας εκπλήσσουν, γιατί στη Θεσσαλονίκη τις είχαμε ξαναζήσει και το καλοκαίρι με την εισβολή στην κατάληψη Ορφανοτροφείο, την κατάληψη Νίκης και την κατάληψη της κοινότητας Hurriya στην Καρόλου Ντηλ, που στέγαζαν επίσης πρόσφυγες. Δεν εκπλήσσουν, λοιπόν, αυτές οι ενέργειες. Μας εξοργίζουν .  Η κυβέρνηση ανακάλυψε για άλλη μια φορά τον ‘εχθρό’ στις κοινωνικές ομάδες που καθημερινά δίνουν τη ζωή τους για την προάσπιση των κοινωνικών κεκτημένων και εισέβαλε τα ξημερώματα (!) για να τον καταστείλει. Αυτοί λοιπόν, οι ‘βαπτισμένοι’ από τα ΜΜΕ και τις αστικές κυβερνήσεις ως το ‘πρόβλημα’ της κοινωνίας δεν είναι άλλ@ από τους πρόσφυγες, το αντιρατσιστικό/αντιφασιστικό κίνημα, την lgbtqia+ κοινότητα, τη νεολαία που μάχεται σε μία εποχή όπου η αξιοπρέπεια δεν είναι δεδομένη.
Για εμάς οι πρόσφυγες και οι μετανάστ(ρι)ες είναι αυτή τη στιγμή το πιο χτυπημένο κομμάτι της κοινωνίας, που χρειάζεται τη συμπαράσταση όλων. Επειδή ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει κοινωνικό περιθώριο, τι σημαίνει ρατσισμός και κρατική καταστολή, στεκόμαστε δίπλα τους, εκφράζοντας με όποιον τρόπο μπορούμε την αλληλεγγύη μας.
Κόντρα στην συνεχή συντηρητικοποίηση της κοινωνίας εμείς, ως κομμάτι της lgbtqia+ κοινότητας, θα είμαστε εκεί να στηρίξουμε και να βάλουμε τα θεμέλια για έναν κόσμο πολύχρωμο όπου η φυλή, το χρώμα, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η ταυτότητα φύλου κ.α δεν θα ποινικοποιούνται, όπου η αντίσταση στη βία του φασισμού θα αποτελεί καθήκον για την κοινωνία, για την καθεμία και τον καθέναν από εμάς.
Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων
Κάτω τα χέρια σας από τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους!

Αν νιώθεις την ατμόσφαιρα electrismeni , φταίμε εμείς και μόνο. Αν στο σπίτι σου έπεσε το electriko , έλα να λικνιστούμε στα σκοτάδια. Αν η electriki σου σκούπα χάλασε, έλα να λερώσεις τα δικά μας πατώματα. Αν το trance-ίστορ δεν παίζει πια τα αμερικάνικα, φροντίσαμε και για ένα drag show με τη Sassy Blondie .
Στα πλαίσια του διημέρου που οργανώνουμε, το Σάββατο στις 11 Μαρτίου μετά τις 10 το βράδυ, έλα να κουνηθούμε σε electro-trance ρυθμούς και να γεμίσουμε ηλεκτρόνια όλο τον χώρο!
Στο στέκι ΤΑΚΙΜ,
οδός Κατούνη 25 στα Άνω Λαδάδικα (πλατεία Εμπορίου),
στον 4ο όροφο.
Είσοδος φυσικά ελεύθερη.
Από την Ανοιχτή Πρωτοβουλία για ένα αυτό-οργανωμένο Thessaloniki Pride

Δωρεάν είσοδος

Το ημερολόγιο δείχνει 12 Αυγούστου 2016 και στην γειτονική Τουρκία, τη θεωρούμενη από την Ευρωπαϊκή Ένωση “ασφαλή χώρα διαμονής”,  η γειτονιά Zekeriyaköy της Κωνσταντινούπολης σημαδεύεται από την άγρια δολοφονία της 22 χρονης τρανς ακτιβίστριας Hande Kader , την οποία βίασαν και έκαψαν ζωντανή. Ένα χρόνο πριν, στις 3 Ιουνίου 2015 η 17 χρονη τρανς Mercedes Williamson από την Alabama των ΗΠΑ  βρίσκεται από τις αρχές θαμμένη στον κήπο του πατέρα του δολοφόνου της, ενώ στις 15 Φεβρουαρίου 2017 η 42 χρονη Dandara dos Sados από τη Βραζιλία, πεσμένη στο έδαφος δέχεται χτυπήματα με ξύλο και πέτρες καθώς και δυο πυροβολισμούς στο κεφάλι.
Τρείς δολοφονίες που διαπράχθηκαν με τον πιο σκληρό τρόπο στον βωμό της διαρκούς επανεγκαθίδρυσης της κυρίαρχης αρρενωπότητας, προσπαθώντας να στείλουν ένα μήνυμα εξόντωσης σε όποια, όποι@ και όποιον τολμάει να ονειρευτεί αδιαφορώντας για τα στενά όρια των πατριαρχικών προτύπων. Οι γυναίκες αυτές στοχοποιήθηκαν και “τιμωρήθηκαν” λοιπόν, γιατί παραιτήθηκαν από τη “βιολογικά προσχεδιασμένη” αποστολή τους, αρνήθηκαν δηλαδή, να δουν τα σώματα τους ως μέρος μιας καλοστημένης φιέστας που ορίζει το φυσιολογικό και κοινωνικά ευανάγνωστο υποκείμενο.
Η αμφισβήτησή τους αυτή αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί μια διαρκή απειλή για το σύστημα, στο οποίο το “διαφορετικό” χρώμα-φύλο-σεξουαλικός προσανατολισμός οριοθετείται και φορτίζεται ανάλογα με τις ισχύουσες πολιτισμικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες κ.α. Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με σώματα που ανάλογα με κάποιες κοινωνικές παραμέτρους ορίζονται και εν τέλει επανανοηματοδοτούνται σκόπιμα ως επικίνδυνα και ακάθαρτα για το κοινωνικό σύνολο με την κατηγορία του διαφορετικού.
Στο όνομα του διαφορετικού και άρα αυτόματα επικίνδυνου, οι δολοφονίες των τρανς ανθρώπων αποτελούν τον πιο εκδικητικό τρόπο υπενθύμισης πως ο κανόνας του αναγκαστικού δυισμού (άντρας-γυναίκα) πρέπει να διατηρηθεί. Στην ίδια λογική ο καθημερινός εξευτελισμός, η άρνηση του κράτους να αποδεχτεί θεμελιώδη δικαιώματα για τα τρανς άτομα και ο συνακόλουθος εργασιακός-κοινωνικός αποκλεισμός δημιουργούν τις πιο ευνοϊκές συνθήκες για την γιγάντωση όχι μόνο της τρανσφοβίας, αλλά και του φασισμού.
Στην τρέχουσα ελληνική συγκυρία, το κύριο επίδικο είναι η πλήρης αναγνώριση της ταυτότητας φύλου από το κράτος, χωρίς ιατρικούς όρους και προϋποθέσεις και χωρίς δικαστική απόφαση για κάθε τρανς άτομο ξεχωριστά. Η απαίτηση της τρανς κοινότητας στην Ελλάδα είναι να μπορούν οι τρανς άνθρωποι να αλλάξουν το μικρό όνομα στα έγγραφά τους με μια απλή δήλωση στο ληξιαρχείο . Αν μη τι άλλο, αυτή είναι η πιο δίκαιη διαδικασία, καθώς δεν τα υποχρεώνει να καταφύγουν στα δικαστήρια για την αναγνώριση του ονόματός τους.
Θεωρούμε πολύ σημαντική την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, καθώς ειδικά στο εργασιακό πεδίο, το να διαθέτουν τα τρανς άτομα ένα όνομα στην ταυτότητά τους, το οποίο θα ταιριάζει με την εμφάνιση και τη γενικότερη εικόνα που επιθυμούν να δείχνουν, θα περιόριζε κατά πολύ τον αποκλεισμό τους από την εργασία! Ας ελπίσουμε ότι σύντομα θα ψηφιστεί αυτή η ρύθμιση, αν και η κυβέρνηση δε δείχνει καθόλου πρόθυμη. Μα πάνω απ’ όλα ελπίζουμε ότι το κράτος θα εισαγάγει τη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία, χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, με στόχο την ευαισθητοποίηση των μαθητών και εκπαιδευτικών (άρα και ευρύτερα της κοινωνίας) σε ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας.
Μόνο με τέτοια (και άλλα) μέτρα θα λιγοστεύουν όλο και περισσότερο οι πιθανότητες να ζήσουμε και στην Ελλάδα περιστατικά ακραίας βίας και δολοφονιών εναντίον τρανς προσώπων, σαν αυτά που αναφέραμε στην αρχή αυτού του κειμένου.
Στρατής Γατελούζος
Τάσος Κεσόγλου

Σήμερα, την εποχή της κρίσης και της συντηρητικοποίησης μεγάλου μέρους της κοινωνίας, και ενώ φαινομενικά το κράτος αναγνωρίζει δικαιώματα στα λοατκια+ άτομα (όπως για παράδειγμα το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια ή ο αντιρατσιστικός νόμος που περιλαμβάνει το σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου ), το κοινωνικό στίγμα για τα τρανς άτομα παραμένει.
Η αναγνώριση της ταυτότητας φύλου από το κράτος είναι ζήτημα επιβίωσης για τα άτομα αυτά, χωρίς ιατρικούς όρους και προϋποθέσεις. Δεδομένου ότι η κοινωνική πραγματικότητα απωθεί κάθε τι το διαφορετικό, η έκφραση της ταυτότητας φύλου τους αποτελεί για αυτά τα άτομα αιτία καθημερινής αντιπαράθεσης. Από το οικογενειακό, το σχολικό περιβάλλον, τον εργασιακό, τον ευρύτερο κοινωνικό χώρο αλλά και τις υπηρεσίες κοινωνικής ασφάλισης τα τρανς άτομα δέχονται καθημερινά αποκλεισμό και απομόνωση, που μπορεί να φτάσει μέχρι και σε απειλές ή/και βία (ψυχολογική και σωματική).
Τα ζητήματα αυτά θα συζητήσουμε στο στέκι ΤΑΚΙΜ την Παρασκευή 10 Μαρτίου κατά τις 8 το βράδυ στην ομιλία-συζήτηση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας για ένα αυτό-οργανωμένο Thessaloniki Pride στα πλαίσια ενός διημέρου εκδηλώσεων.
Θα προηγηθεί την ίδια μέρα στις 6 το απόγευμα προβολή της ταινίας Boys Don’t Cry.
Ημέρα: Παρασκευή 10 Μαρτίου
Ώρα έναρξης προβολής της ταινίας : 18:00
Ώρα έναρξης ομιλίας-συζήτησης : αμέσως μετά το τέλος της ταινίας, δηλαδή περίπου στις 20:00
Ομιλήτριες/ές: Θωμάς Διάφας και Ραζιήλ Σοέλ
Τοποθεσία: στέκι ΤΑΚΙΜ (4ος όροφος), Κατούνη 25 στα Άνω Λαδάδικα (πλατεία Εμπορίου)