Είναι η αστυνομοκρατία και η καταστολή η νέα μας πραγματικότητα;
Με βάση τα γεγονότα που παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα, μάλλον είναι. Έχουμε ήδη μιλήσει για την θέση μας απέναντι στις εκκενώσεις καταλήψεων και κοινωνικών χώρων. Το τελεσίγραφο Χρυσοχοΐδη για εκκένωση όλων των κατειλημμένων χώρων και η δεσμεύσεις Μητσοτάκη για «ρύθμιση» των διαδηλώσεων δείχνουν πως το αυταρχικό κράτος δεν σταματάει εκεί. Πλέον απειλείται η ίδια η ύπαρξη μας στον δρόμο. Οι μπάτσοι όχι μόνο δεν μας εμπνέουν ασφάλεια, αλλά αναπαράγουν αυτό ακριβώς που μας απειλεί περισσότερο, την στερεότυπη πατριαρχική εικόνα του σκληρού μασίφ αρσενικού που θεωρεί πως τα σώματα μας του ανήκουν. Οι καταγγελίες από αδέρφια μας για χυδαίες συμπεριφορές, παρενοχλήσεις και ατάκες του στιλ «Έτσι γαμάνε οι χακί», «Φάπα και πούτσα στα Εξάρχεια», δεν μας εκπλήσσουν, μας οργίζουν όμως. Η ωμή βία που συνοδεύει την ρητορική αυτή, τα ανοιγμένα κεφάλια, τα ματωμένα πεζοδρόμια, η φίμωση φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφων, ο ακραίος εξευτελισμός με στόχο την σεξιστική υποτίμηση κάθε ατόμου, κάνει την πραγματικότητα αυτή ακόμα χειρότερη. Δεν θεωρούμε υπερβολικές τις φωνές που συγκρίνουν τις πρακτικές της συντηρητικής δεξιάς κυβέρνησης με αυτές της χούντας, ειδικά με όσα συνέβησαν τις μέρες πριν το πολυτεχνείο στην ΑΣΟΕΕ. Και φυσικά η καταστολή διεισδύει στην καθημερινότητα μας και με πιο έμμεσους τρόπους, μέσα από τις ανεκδιήγητες προτάσεις νομοθετικών ρυθμίσεων για την μουσική, την βλασφημία, την σίτιση αδέσποτων ζώων, οδηγώντας μας όλο και πιο εντατικά στον δρόμο της δολοφονικής κανονικότητας.
Είναι όμως όντως νέα αυτή η πραγματικότητα;
Για όσα προλάβαμε να ζήσουμε τις υπέροχες μέρες της κυβέρνησης Σαμαρά, ξέρουμε πως η βίαιη και ξεδιάντροπη καταστολή δεν είναι καινοτόμα επιχειρηματικότητα του Μητσοτάκη ή του Χρυσοχοΐδη. Η τετραετία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έδρασε καταλυτικά στο να θολώσει τις μνήμες μας, να «μετριάσει» την εξουσιαστική φύση του κράτους και να ρίξει τους τόνους του κινήματος. Παράλληλα φυσικά συνέχισε την δουλεία της, με μουλωχτές μεθόδους καταστολής και εκκενώσεις καταλήψεων, που συνοδεύονταν από μια μετριοπαθή κοινωνική πολιτική. Και μάλλον κατάφερε πολύ καλά τον στόχο της. Αποδυνάμωσε το κίνημα και έστρωσε το έδαφος για τους νεοφασίστες της ΝΔ να επαναφέρουν το δόγμα Νόμος και Τάξη, που εν τέλη ποτέ δεν έφυγε. Με προφάσεις για αόρατους εχθρούς, μια γενικευμένη ανομία (όχι την δική τους αυθαιρεσία όμως), τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών (όχι των κουμπάρων με τα καράβια όμως), χτυπάνε αυτό που φοβούνται περισσότερο, την ελευθερία, την ανυπακοή και την αμφισβήτηση του συστήματος.
Ποια είναι λοιπόν η θέση μας απέναντι στην καταστολή;
Σε μια πρόσφατη συζήτηση μας, μιλήσαμε για το πως ο δυναμισμός προβάλλεται συνήθως με πολύ αρρενωπά χαρακτηριστικά. Καλούμαστε συνεχώς να είμαστε σκληρά, αναίσθητα και γενναία, χαρακτηριστικά που η πατριαρχία έχει φέρει στο προσκήνιο ως μοναδικές άμυνες απέναντι στην συστημική καταπίεση. Αν δεν είσαι «αντράκι», αξίζεις να είσαι θύμα, γιατί δεν «πάλεψες». Κόντρα σε όλα αυτά, εμείς προτείνουμε τη συλλογική δράση, τη φροντίδα και το ενδιαφέρον για τα αδέρφια μας ως μεθόδους πάλης απέναντι σε ένα σύστημα που μας θέλει απομονωμένα και αδιάφορα. Μόνο μαζί μπορούμε να αμυνθούμε στην συνολική επίθεση που δεχόμαστε και να αντεπιτεθούμε προς την απελευθέρωση των σωμάτων και των μυαλών μας.
Καλούμε σε στήριξη των κατειλημμένων χώρων και του δικαιώματος μας να είμαστε στον δρόμο.
Όλ@ στην Πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις, Πέμπτη 5/12 και στις πορείες μνήμης του Αλέξη Γρηγορόπουλου Παρασκευή 6/12.
Η ΑΛΛΥΛΕΓΓΥΗ ΟΠΛΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Συλλογικότητα RADical Pride