Η συνέλευση μας, το Radical Pride, μετά από μια μεγάλη περίοδο προσπαθειών να λύσει προβλήματα που συνεχώς προέκυπταν και αναπαράγονταν, οδηγήθηκε στην αυτοδιάλυση της. Η συνέλευση χτίστηκε βασιζόμενη σε διάφορες προβληματικές πρακτικές όπως η ανάθεση εργασιών, οι ιεραρχικές σχέσεις -συχνά λόγω παλαιότητας- και η ευλαβική τήρηση εθιμοτυπικών διαδικασιών που καταπίεζαν άτομα της συνέλευσης. Παράλληλα, ήταν καταστροφική η επιλογή μας να μην αντιμετωπίζουμε με την απαραίτητη προσοχή και αυτοφροντίδα προβληματικές καταστάσεις, τοποθετήσεις και άτομα, κρύβοντας όσα συνέβαιναν κάτω από το χαλί κι ας πλήγωναν μέλη της συνέλευσης. Όταν είχαμε πολιτικές διαφωνίες με τον τρόπο που γινόντουσαν κάποια πράγματα συχνά οι απόψεις μας υποτιμούνταν από παλιότερα μέλη. Ακόμη, για χρόνια ακροβατούσαμε ανάμεσα στους κόσμους της αναρχίας και της αριστεράς, κάτι το οποίο επέφερε πολλαπλές πολιτικές διαφωνίες, έλλειψη συνοχής, συγκρούσεις και αποχωρήσεις. Επιπλέον, η μετάβαση από συντονισμό για το Αυτοοργανωμένο Pride σε συλλογικότητα, έγινε χωρίς να δοθεί συγκεκριμένη κατεύθυνση, κάτι που δεν επέτρεψε την εμβάθυνση σε συγκεκριμένα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα.
Στο πλαίσιο της συνέλευσης διαχειριστήκαμε επανειλημμένα παραβιαστικά και τρανσφοβικά περιστατικά με τρόπο καθόλου φροντιστικό προς τα επιζήσαντα. Παράλληλα, ήταν συχνή η χρήση αντικειμενοποιητικής γλώσσας από μέλη, ενώ κακοποιητικά σχόλια για πολλές ταυτότητες του ΛΟΑΤΚΙΑ+ φάσματος αναπαρήγαγαν τις πατριαρχικές νοοτροπίες από τις οποίες αγωνιζόμαστε να απαλλαγούμε. Ιδιαίτερα έντονη ήταν η εκφορά φοβικού λόγου προς τις εκτός διπόλου ταυτότητες (τρανσφοβία, κουιροφοβία, αμφι/πανφοβία) λόγω ελλιπούς επιμόρφωσης και αυτομόρφωσης στα ζητήματα αυτά. Αναγνωρίζουμε ότι από όλα αυτά έχει προκληθεί τόσο συλλογικό όσο και ατομικό τραύμα.
Τα τελευταία χρόνια η σύσταση της ομάδας ανανεώθηκε ριζικά. Μαζί προσπαθήσαμε και καταφέραμε σε μεγάλο βαθμό να κάνουμε σοβαρή αυτοκριτική, να αυτόμορφωθούμε να ακουσουμε το ένα το άλλο, να διαχειριστούμε και να ξεπεράσουμε τα προβλήματα αυτά. Αυτές οι διαδικασίες μας βοήθησαν να γίνουμε καλύτερα. Είχαν, ωστόσο, ως αποτέλεσμα και την συσσώρευση κούρασης και φθοράς. Η κούραση αυτή επηρεάστηκε ιδιαίτερα και από τα επακόλουθα της πανδημίας. Τα λίγα άτομα που μείναμε στη συνέλευση αδυνατούσαμε να μοιράσουμε ισόποσα τον φόρτο εργασίας, με αποτέλεσμα να μην βγαίνουν δράσεις και η συνέλευση να “σαπίζει”. Η σοβαρή έλλειψη αξιόπιστων πολιτικών χώρων στη Θεσσαλονίκη, αλληλέγγυων στα queer/φεμινιστικά και αντιπατριαρχικά προτάγματα και μη συγκαλυπτικών, και η κρατική επίθεση στα πανεπιστήμια και στους κινηματικούς χώρους μας έβαλε μια ακόμα τροχοπέδη.
Φυσικά δεν κρατάμε μόνο αυτά. Θυμόμαστε τις μοιρασματικές και τις μικροφωνικές, τις συζητήσεις, τις εκδηλώσεις και τις αυτομορφώσεις, τα τέλεια πάρτι, τα άτομα που γνωρίσαμε, τα κείμενα που γράψαμε, όλες τις φορές που βρεθήκαμε μαζί στον δρόμο.
Τα παραπάνω δεν τα αναφέρουμε γιατί είναι τα μόνα που ζήσαμε, τα αναφέρουμε γιατί είναι προβληματικές που βιώσαμε πολύ έντονα μέσα στην ομάδα και γνωρίζουμε ότι υπάρχουν και σε άλλες ομάδες και συλλογικότητες. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες γινόμαστε καλύτερα, κάνουμε βήματα προς τις αντιπατριαρχικές διεκδικήσεις μας και την έμφυλη απελευθέρωση. Οι συνελεύσεις μας χρειάζονται αυτοκριτική, αυτομορφώσεις και πολύ φροντίδα. Ας είμαστε η τελευταία συνέλευση που φτάνει στο σημείο να διαλυθεί γιατι άργησε να ασχοληθεί με τα προβλήματα αυτά.
Ως ατομικότητες πλέον, συνεχίζουμε να εξελισσόμαστε, προσπαθώντας συνεχώς να αποτινάξουμε καταπιεστικές πρακτικές και να παλεύουμε για την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας.
Ευχαριστούμε που τόσα χρόνια μας στηρίξατε.