Author: radicalpride

Στη Θεσσαλονίκη είχαμε το θλιβερό προνόμιο να ζήσουμε πριν λίγους μήνες το παραλήρημα των εθνικιστικών συλλαλητηρίων. Είδαμε χιλιάδες ανθρώπους να κατακλύζουν τους δρόμους ενάντια στο δικαίωμα ενός άλλου λαού να ονομάζεται όπως αυτός επιθυμεί. Είδαμε πώς είναι να οπλίζει το χέρι το μίσος. Είδαμε φασίστες να βάζουν φωτιά στην κατάληψη Libertatia. Είδαμε να απειλούνται τα στέκια μας και οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι.
Ακούσαμε χειμαρρώδεις λόγους ιερέων, ποτισμένους στο ομοφοβικό και τρανσφοβικό δηλητήριο. Ακούσαμε κοινοβουλευτικές ομιλίες, από κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά χείλη, να ξερνάνε χολή απέναντι σε δικούς μας ανθρώπους. Ενάντια σε εμάς, σε γκέι, λεσβίες και τρανς. Είδαμε να αμφισβητείται το δικαίωμά μας να παιδοθετούμε, εφόσον το επιθυμούμε. Το δικαίωμα να υπάρχουμε και να εκφραζόμαστε δημόσια.
Παρακολουθήσαμε τη δίκη Αμβρόσιου και επιβεβαιώσαμε για άλλη μια φορά πως υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά. Επιβεβαιώσαμε πως, ναι, το φίδι της δικαιοσύνης δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους: αυτούς που οι τράπεζες τους παίρνουν τα σπίτια, αυτές που αγωνίζονται ενάντια στη φτώχεια και την εξαθλίωση που μας επιβάλλει το σύστημα, τους ανθρώπους του αντικαπιταλιστικού και ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Τις Ηριάννες και τους Τάσους Θεοφίλου αυτού του κόσμου. Τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική. Τους πρόσφυγες που κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή επαναπροωθούνται, χωρίς να τους χορηγείται άσυλο. Ακόμα κι όταν η επιστροφή ενός γκέι ή τρανς πρόσφυγα στον τόπο καταγωγής του ισοδυναμεί με βέβαιο θάνατο. Και την ίδια στιγμή, φυσικά, δεν τολμούν να αγγίξουν τους στυλοβάτες αυτού του συστήματος, τη σάρκα από τη σάρκα του, ιερωμένους βγαλμένους από το πιο σκοτεινό χρονοντούλαπο, άντρες των δυνάμεων καταστολής, ρατσιστές και φασίστες, ακόμα και όταν υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία εναντίον τους.
Ως RADical Pride επιλέξαμε φέτος να αντιπαραβάλλουμε στον κόσμο της συντήρησης και του μίσους έναν κόσμο ισότητας και ελεύθερης έκφρασης. Ως ένα αυτό-οργανωμένο εγχείρημα που θέλει να πάει ένα βήμα πιο πέρα από τη διεξαγωγή ενός φεστιβάλ υπερηφάνειας, αντιλαμβανόμαστε πως σε έναν κόσμο πολλαπλών καταπιέσεων δεν μπορούμε να εστιάζουμε αποκλειστικά και μόνο στην καταπίεση που βιώνουμε ως λοατκια+ [1] άνθρωποι. Και θεωρούμε ότι ο μόνος τρόπος για να εκφραστεί αυτός ο κόσμος είναι η αυτο-οργάνωση και οι ανοιχτές συνελεύσεις, σε αντίθεση με τα κλειστά συμβούλια του εταιρικού Thessaloniki Pride , όπου οι λίγοι αποφασίζουν και οι πολλές υλοποιούν ως εθελόντριες/ντές. Χωρίς χορηγίες από επιχειρήσεις, προξενεία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, άρα και χωρίς να εξαρτιόμαστε από την πολιτική επιρροή τους που στοχεύει στη συστημική ενσωμάτωση των κινημάτων.
Στεκόμαστε με συντροφικότητα και αλληλεγγύη δίπλα σε γυναίκες, cis [2] και τρανς, που υφίστανται διακρίσεις και βία. Στεκόμαστε αλληλέγγυα δίπλα σε όλους αυτούς που οι συστημικές πολιτικές, η πατριαρχία και μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχουν θέσει στο περιθώριο. Στεκόμαστε με συντροφικότητα δίπλα σε πρόσφυγες που καταφτάνουν στην Ελλάδα μισοπνιγμένοι και στοιβάζονται στα camps, αποκομμένοι/ες από τον κοινωνικό ιστό της πόλης. Στεκόμαστε δίπλα σε μετανάστριες που έχουν παγιδευτεί σε έναν κυκεώνα γραφειοκρατίας προκειμένου να εξασφαλίσουν «χαρτιά νόμιμης διαμονής». Δίπλα σε μουσουλμάνους και μουσουλμάνες, που καλούνται να αντιμετωπίσουν το κύμα ισλαμοφοβίας των ρατσιστών, ξενοφοβικών και φασιστών, που ξεσπάει πάνω τους. Δίπλα στις Ισραηλίτισσες και τους Ισραηλίτες [3] της πόλης μας, που ζουν υπό την απειλή της ρητορικής μίσους του αντισημιτισμού.
Σε αντίθεση, επομένως, με το σύνθημα « Θεσσαλονίκη – πόλη ελληνική », που ακούσαμε την περίοδο των συλλαλητηρίων να βγαίνει από πολλά στόματα και είδαμε να αναγράφεται σε εθνικιστικές αφίσες, που βρώμιζαν τους δρόμους της πόλης μας:
Η Θεσσαλονίκη -για εμάς- είναι…
Η πόλη όσων σέβονται απόλυτα το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των άλλων και όσων αναγνωρίζουν ότι στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας υπάρχει μια χώρα, που οι κάτοικοί της επιλέγουν να την ονομάζουν Δημοκρατία της Μακεδονίας. Είναι η πόλη που δε μιλάει για «αλυτρωτισμό του Συντάγματος της γείτονος χώρας», γιατί έχει δει τις επεκτατικές κινήσεις του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια και έχει ζήσει από πρώτο χέρι τις εθνοκαθάρσεις σε μειονότητες (από τον «Μακεδονικό Αγώνα» μέχρι τους 54.000 Εβραίους που στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης). Οι διαφορές μας με το γειτονικό μακεδονικό λαό , τις οποίες προφασίζονται οι Έλληνες εθνικιστές «απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου», με στόχο να ποτίζουν  την κοινωνία της πόλης με μισαλλοδοξία και εθνικισμό, είναι αμελητέες έως ανύπαρκτες μπροστά στα κοινά μας προβλήματα. Πόσο μάλλον διαφορές που να καθιστούν αδύνατο να συνυπάρχουμε με τους Μακεδόνες και τους υπόλοιπους γειτονικούς λαούς, με άτομα δηλαδή που  καταπιέζονται κοινωνικά και οικονομικά εξίσου με εμάς και με τα οποία μοιραζόμαστε τους ίδιους προβληματισμούς και κάνουμε κοινούς αγώνες.
Η Θεσσαλονίκη -για εμάς- είναι…
Μία πόλη που δεν αποδέχτηκε ποτέ την κοινωνική νομιμοποίηση που έδωσαν τα συλλαλητήρια σε εθνικιστές και φασίστες να διακηρύξουν τον πατριωτισμό τους σε βάρος εθνικών μειονοτήτων, που ζούνε ως «φαντάσματα» στο παρασκήνιο, όπως οι Μακεδόνες της Φλώρινας, Πέλλας και Εορδαίας και οι Τούρκοι της Θράκης. Αντίθετα, είναι η πόλη που αποδέχεται ότι τα μέλη των εθνικών μειονοτήτων είναι πραγματικοί άνθρωποι με σάρκα και οστά, με διαφορετική εθνική συνείδηση από την ελληνική, στους οποίους θα έπρεπε να αναγνωρίζονται πλήρη δικαιώματα ελεύθερης έκφρασης. Έχουν γλώσσα, τραγούδια, παραδόσεις, ιστορία. Είναι οι «μη Έλληνες το γένος» μαχητές του εμφυλίου, και οι απόγονοί τους που, 70 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου, δεν έχουν ακόμη το δικαίωμα να επιστρέψουν στον τόπο καταγωγής τους.
Η Θεσσαλονίκη -για εμάς- είναι…
Η πόλη που αναγνωρίζει ότι τα συλλαλητήρια ήταν το ιδανικό έδαφος για τις φασιστικές επιθέσεις σε δομές του αντιφασιστικού και αντικαπιταλιστικού κινήματος. Ήταν το ιδανικό έδαφος για να μη συλληφθεί ούτε ένας από όσους έκαψαν την κατάληψη Libertatia και επιχείρησαν να βανδαλίσουν τον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Σχολείο.  Ήταν το ιδανικό έδαφος για την αγνόηση της κοινωνικής και οικονομικής εξαθλίωσης που επιβάλλει το σύστημα, επιχειρώντας παράλληλα να κατευθύνει την κοινωνική οργή στον εκτός των συνόρων εχθρό. Έναν εχθρό, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Εμείς απέναντι στη μισαλλοδοξία και την εθνικιστική επιθετικότητα προτάσσουμε τη συντροφικότητα και την ένωση των αγώνων και καταδικάζουμε τον εθνικισμό και το φυλετικό μίσος απ’ όπου κι αν προέρχονται.
Η Θεσσαλονίκη -για εμάς- είναι…
Μια πόλη που δίνει «άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες». Μια πόλη που τους καλωσορίζει και τους δέχεται σαν «δικούς της» ανθρώπους. Όχι απλά γιατί έχει πολυπολιτισμικό παρελθόν, αλλά γιατί σιχαίνεται τον πόλεμο στον οποίο συμμετέχει το ελληνικό κράτος και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτό που θέλουμε πρώτα απ’ όλα είναι να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία και την υπόλοιπη Μέση Ανατολή, που έχει ξεκληρίσει ολόκληρους λαούς και έχει οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπους στην προσφυγιά και τα σκλαβοπάζαρα των διακινητών. Θέλουμε να καταργηθεί η FRONTEX να πέσει ο φράχτης στον Έβρο, να ανοίξουν άμεσα τα σύνορα και να διασφαλιστεί ασφαλές πέρασμα για τους πρόσφυγες και τις μετανάστριες, να σταματήσει το Αιγαίο να είναι ένα απέραντο νεκροταφείο ψυχών. Θέλουμε να καταργηθεί η επαίσχυντη συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας, να σταματήσει η διακρατική συνεργασία και η εμπλοκή του ελληνικού κράτους στον πόλεμο κατά των μεταναστών, να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, να ηττηθεί η ελληνική πολεμική μηχανή. Θέλουμε για όσο χρόνο μένουν στην Ελλάδα να εντάσσονται στην κοινωνία, να μένουν σε σπίτια και όχι σε παραπήγματα, κοντέινερ, στρατόπεδα και σκηνές. Να κυκλοφορούν ανάμεσά μας και να περπατάμε κι εμείς δίπλα τους, να δουλεύουμε μαζί. Τα παιδιά τους να κάθονται στα ίδια θρανία με τα δικά μας παιδιά, να παίζουν και να ονειρεύονται το μέλλον μαζί. Θέλουμε να ζουν κάτω από ανθρώπινες συνθήκες, να μετακινούνται ελεύθερα όπου και όπως επιθυμούν. Θέλουμε να μπορούν να φύγουν προς όποια χώρα της Ευρώπης επιλέξουν, θέλουμε να τους χορηγείται άσυλο και είμαστε ξεκάθαρα απέναντι σε κάθε επιχείρηση απέλασης ή επαναπροώθησής τους. Λοατκια+, πρόσφυγες και μετανάστριες είμαστε μαζί. Και το εννοούμε.
Η Θεσσαλονίκη -για εμάς- είναι…
Μια πόλη που θέλει « Ρομά και μετανάστριες σ’ όλες τις γειτονιές ». Θέλει τις γυναίκες, cis και τρανς, να μπορούν να περπατούν ελεύθερες στον δρόμο. Γυναίκες που θα αντιστέκονται στην καθημερινή εκμετάλλευση, πειθάρχηση και βία που ασκείται εναντίον τους. Που θα αντιστέκονται στην παραβίαση της αυτοδιάθεσης των σωμάτων τους στους χώρους δουλειάς, όπου η εργοδοσία με τις πλάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης νομιμοποιούν τις απολύσεις εγκύων, στους χώρους της κοινωνικής αναπαραγωγής, όπου σε πολλές χώρες της Ευρώπης ποινικοποείται η έκτρωση και πραγματοποιείται μια ωμή πειθάρχηση του γυναικείου σώματος. Γυναίκες που αντιλαμβάνονται τη μητρότητα σα δικαίωμα και όχι σαν υποχρέωση. Γυναίκες που βρέθηκαν χτυπημένες ή κακοποιημένες από τη σεξιστική βία των συντρόφων τους και τα παραβιαστικά σχόλια της κοινωνίας και της κυρίαρχης τοξικής αρρενωπότητας. Γυναίκες που δικάζονται ή φυλακίστηκαν επειδή σήκωσαν ανάστημα στους βιαστές τους και φώναξαν ότι στους βιασμούς συναινούν κοινωνίες ολόκληρες.
Η Θεσσαλονίκη -για εμάς- είναι…
Μια πόλη που θέλει ανθρώπους ελεύθερους, εξοπλισμένους με το απόλυτο δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματός τους. Θέλει την αποβολή του στίγματος για τους ανάπηρους. Για τις οροθετικές στον HIV και τις ηπατίτιδες Β και C. Για τους ανθρώπους με διαγνωσμένη ψυχική πάθηση. Ανθρώπους κάθε σωματότυπου. Ανθρώπους που επιθυμούν να προσδιορίζονται με οποιαδήποτε έμφυλη ταυτότητα και άλλ@ πάλι που δεν αισθάνονται να χωράνε σε κανένα έμφυλο δίπολο, καθώς είναι εξαιρετικά περιοριστικό για αυτ@. Ανθρώπους που έλκονται από άτομα του ίδιου φύλου ή όχι. Ανθρώπους που θέλουν να εκφράζουν το όποιο φύλο τους καταπώς επιθυμούν. Ανθρώπους κάθε ηλικίας. Ίντερσεξ [4] άτομα, που ζουν ανάμεσά μας αθέατοι/ες, έχοντας εξαιρεθεί και από το νόμο για την ταυτότητα φύλου που ψηφίστηκε τον περασμένο Νοέμβριο.
Θέλει τους ανθρώπους των κινημάτων, της αριστεράς, της αντιεξουσίας και της αντισυστημικής πολιτικής οικολογίας. Εργαζόμενες και άνεργους. Ετερόφυλα ζευγάρια, που επιλέγουν να έχουν παιδιά ή όχι. Ομόφυλα ζευγάρια, που θα πρέπει να εξοπλίζονται νομικά με τη δυνατότητα να επιλέξουν αν θέλουν να έχουν παιδιά ή όχι. Πολύχρωμες οικογένειες. Ανθρώπους σε πολυσυντροφικές σχέσεις. Ανθρώπους που πιστεύουν σε θρησκεία -σε οποιαδήποτε θρησκεία- και ανθρώπους χωρίς θρησκευτικές πεποιθήσεις. Μια πόλη αρκετά μεγάλη και ανοιχτή, για να χωράει ντόπιους και ξένους. Έλληνες και μετανάστριες. Ελληνίδες και πρόσφυγες.
Η «δικιά μας» Θεσσαλονίκη, λοιπόν, είναι μια πόλη που χωρά όλους αυτούς τους όμορφα διαφορετικούς ανθρώπους. Ποιους δεν χωράει; Δεν χωράει ανθρώπους με καρδιές γεμάτες μίσος για καθετί διαφορετικό, για καθετί που αποκλίνει από τη δική τους στρεβλή «κανονικότητα». Δεν χωράει ρατσιστές, σεξιστές, ομοφοβικούς, τρανσφοβικούς, αμφιφοβικούς, πολυφοβικούς [5] και φασίστες. Δεν χωράει ανθρώπους που ακούν τα τύμπανα του πολέμου και ενθουσιάζονται. Που αφιονίζονται και τα μυαλά τους κατακλύζονται από παραληρηματικές Μεγάλες Ιδέες και κλίνουν τη λέξη «πατρίδα» σε όλες τις πτώσεις.
Η «δικιά μας» Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη πολύχρωμη και δυσανεκτική στην κοινωνικά κατασκευασμένη «κανονικότητα».
Κι επειδή είναι και «δικιά μας», ΔΕΝ τους τη χαρίζουμε και ΔΕ θέλουμε να μιλάνε στο όνομά της.
Η Θεσσαλονίκη -για εμάς- είναι…
Μια πόλη που σέβεται και θυμάται όσους έδωσαν μέχρι και το αίμα τους, για να μπορούν κάποιοι άλλοι να ζουν σε λίγο καλύτερες συνθήκες. Είναι μια πόλη που σέβεται και θυμάται τη Μαριέλε Φράνκου , τη βραζιλιάνα ακτιβίστρια που δολοφονήθηκε επειδή μιλούσε για όσους και όσες δεν έχουν φωνή. Για τους πιο φτωχούς από τους φτωχούς, για τα παιδιά στις εξαθλιωμένες φαβέλες των μεγαλουπόλεων. Μια γυναίκα που δε δίστασε να τα βάλει με το κράτος, τη σεξιστική και πατριαρχική ετεροκανονικότητα, την αστυνομική αυθαιρεσία,  τη βία και την καταστολή. Μια ανοιχτά λεσβία, στοιχείο το οποίο τα ΜΜΕ απέκρυψαν επιμελώς ακόμη και μετά τη δολοφονία της. Παραήταν ενοχλητικό. Έπρεπε να αποσιωπηθεί. Και, όταν αναγκαστικά βγήκε στην δημοσιότητα, «έπρεπε» να ξεχαστεί.
Το 2 ο Αυτό-οργανωμένο Pride της Θεσσαλονίκης τη θυμάται, ωστόσο, και τη σέβεται. Το φετινό RADical Pride είναι αφιερωμένο στη μνήμη της. Σέβεται αυτήν και εμπνέεται από τον αγώνα που έδωσε, δολοφονημένη για όλα όσα πίστευε.
Για να το συμπυκνώσουμε:
Η Θεσσαλονίκη –για εμάς- είναι…
Μια πόλη για όλες, όλ/@ και όλους που «δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό ». Είναι μια πόλη που χωρά όσες αντιστέκονται στη σεξιστική βία, όσους πάνε κόντρα σε κοινωνικά κατασκευασμένα στερεότυπα, όσ@ αποδομούν εθνικούς μύθους, όσους αναγνωρίζουν τους πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες ως ανθρώπους με ίσα δικαιώματα, όσ@ προβάλλουν το αντίδοτο της συντροφικότητας απέναντι στο δηλητήριο του θρησκευτικού μίσους. Είναι μια πόλη για όσες περιθωριοποιούν τις ρατσιστικές φωνές, για όσους παλεύουν με σκοπό να αποτρέψουν κάθε ενδεχόμενο ιμπεριαλιστικού πολέμου, και υψώνουν συνθήματα αλληλεγγύης ικανά να σκεπάσουν τα φασιστικά ουρλιαχτά.
Η Θεσσαλονίκη που θέλουμε εμείς -σε πείσμα όσων επιχειρούν να της φορέσουν έναν εθνικιστικό, ρατσιστικό και θρησκευτικό μανδύα-, είναι μια πόλη που μπορεί να φωνάξει με περηφάνια:
« Θεσσαλονίκη πόλη αντιφασιστική
Λοατκια+ και μετανάστριες είμαστε μαζί »

2 ο Αυτοοργανωμένο Thessaloniki Pride
για τις διεκδικήσεις των λοατκια+
και την απελευθέρωση φύλου και σεξουαλικότητας
[1] λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφί, τρανς, κουίρ, ίντερσεξ, ασέξουαλ και οποιαδήποτε άλλη ταυτότητα δε συμπεριλαμβάνεται σε αυτές.
[2] cis ή μη τρανς είναι τα άτομα που η αντίληψή τους για το φύλο τους (ταυτότητα φύλου) συμφωνεί με το φύλο που τους αποδόθηκε κατά τη γέννηση.
[3] Ως Ισραηλίτες αυτοπροσδιορίζονται Έλληνες υπήκοοι εβραϊκού θρησκεύματος.
[4] Περίπου 1 στα 1.500 παιδιά (χωρίς αυτές οι στατιστικές να είναι καθόλου έγκυρες, μιας και δεν υπάρχει επίσημη καταγραφή) γεννιούνται με ακαθόριστο ανατομικό φύλο. Δηλαδή παιδιά που είτε έχουν και αντρική και γυναικεία φυσιολογία, είτε μέρος και των δύο. (πληροφορίες από σχετικό άρθρο της Πρωτοβουλίας κατά της Ομοφοβίας Ξάνθης)
[5] Ο όρος πολυφοβία πλάστηκε κατά το ομοφοβία και το τρανσφοβία, για να δηλώσει τις διακρίσεις και προκαταλήψεις εις βάρος των πολυσυντροφικών ανθρώπων. (πληροφορίες από το blog polyamorygr.wordpress.com)

Μπαίνουμε πλέον στην τελική ευθεία για το 2ο αυτοοργανωμένο Τhessaloniki Pride.
Καλούμε όλες τις ενδιαφερόμενες συλλογικότητες της πόλης να το στηρίξουν με όποιο τρόπο θέλουν και να δηλώσουν διαθεσιμότητα μέχρι την Τρίτη 15 Μαΐου, για να έχουν τραπεζάκι στον κεντρικό χώρο του Pride στις 19 Μαΐου (Άγαλμα Βενιζέλου), εφόσον συμφωνούν πλήρως με το σχετικό κείμενο-κάλεσμα της 1ης ανοιχτής συνέλευσης:
http://ourpride.gr/…/radical-pride-αυτό-οργάνωση-των-από-τ…/
Λόγω του αντιφασιστικού χαρακτήρα του κεντρικού συνθήματός μας, υπάρχουν αυξημένες ανάγκες περιφρούρησης και της πορείας και των τραπεζιών στο Άγαλμα Βενιζέλου. Η πορεία θα γίνει στις 19 Μαΐου στη 13:30 και τα τραπεζάκια θα είναι στημένα από τις 12:00 στον ίδιο χώρο.
Καλούμε, λοιπόν, τα άτομα και τις συλλογικότητες που ενδιαφέρονται να συμβάλουν στην περιφρούρηση του 2ου Pride να έρθουν στη συνέλευσή μας την Τρίτη 8 Μαΐου στις 8μιση το βράδυ στο Στέκι Μεταναστ(ρι)ών, για να συζητήσουμε ειδικά αυτό το θέμα, στο πλαίσιο και της ανάπτυξης σχέσεων αλληλεγγύης και επικοινωνίας μεταξύ μας.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ – ΠΟΛΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ
λοατκια+ και μετανάστριες είμαστε μαζί

Στείλε μας την ιδέα σου για το σύνθημα/τίτλο της αφίσας του 2ου Pride μας!
Ως κεντρική θεματική του 2ου αυτο-οργανωμένου Thessaloniki Pride κλίνουμε να επιλέξουμε το πρόταγμα ότι η Θεσσαλονίκη ανήκει και στους ΛΟΑΤΚΙΑ+, είτε είναι πρόσφυγες, μετανάστριες και εθνικώς μειονοτικά άτομα είτε είναι ντόπιοι. Θέλουμε να αντιπαρατεθούμε με την ετεροκανονικότητα και τον εθνικισμό που κυριαρχούσε στα συλλαλητήρια για το όνομα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και με την απροκάλυπτη ρητορική μίσους που εκφράζουν διάφοροι ηγέτες της εκκλησίας. Ψάχνουμε δηλαδή ένα σύνθημα/μία λεζάντα που να συνοψίζει με έξυπνο και ελκυστικό τρόπο την αντίθεσή μας στο “Φτύστε τους” του Αμβρόσιου και στο “Η Θεσσαλονίκη είναι ελληνική” των συλλαλητηρίων. Να εστιάσουμε στο δίπολο “κόσμος της συντήρησης και του μίσους vs κόσμος των ίσων δικαιωμάτων και της ελεύθερης έκφρασης”.
Απευθυνόμαστε λοιπόν σε όλες, όλ@ και όλους εσάς για ένα brainstorming για σύνθημα/λεζάντα πάνω σε αυτή τη θεματική, για την αφίσα του Pride μας! Γράψτε μας τις ιδέες σας είτε εδώ σε σχόλιο, είτε στο inbox μας, είτε στο e-mail μας: autoorganomeno.5thesspride@gmail.com
Εννοείται ότι δεχόμαστε και άλλες προτάσεις για κεντρική θεματική, αν και φαίνεται να κλίνουμε σε αυτήν. Οι οριστικές αποφάσεις θα παρθούν στην επόμενη συνέλευσή μας (Τρίτη 17 Απρ, στις 8.30 μμ, στο Στέκι Μεταναστ(ρι)ών, οδός Ερμού 23, 1ος όροφος).

“Ανοιχτό κάλεσμα προς άτομα και συλλογικότητες για την διοργάνωση του 2ου Aυτό-οργανωμένου Τhessaloniki pride”
Στις 26 και 27 Μαΐου του 2017, πραγματοποιήθηκε το 1ο αυτο-οργανωμένο Thessaloniki Pride. Παρά τις αντιξοότητες που αντιμετωπίσαμε λόγω των καιρικών συνθηκών, το 2ημερο του αυτο-οργανωμένου Pride διεξήχθηκε κανονικά: στο Στέκι Μεταναστ(ρι)ών και στον πεζόδρομο πίσω από το μνημείο Λαμπράκη. Στο Άγαλμα Βενιζέλου και στη Σχολή Θετικών Επιστημών. Αν και η επιλογή της ΣΘΕ προέκυψε ως έκτακτη εναλλακτική λύση, εντούτοις εξυπηρέτησε έναν διπλό στόχο: τη διεξαγωγή του Pride σε συνδυασμό με τη διατήρηση του ανοιχτού και δημόσιου χαρακτήρα των πανεπιστημίων.
Στο 1 ο Pride μας προσπαθήσαμε να εντάξουμε ένα μεγάλο εύρος θεματικών, μιας και η διαθεματικότητα αποτελεί μία από τις βασικές μας επιδιώξεις. Ασχοληθήκαμε μέσω εκδηλώσεων και συζητήσεων, με τον αποκλεισμό των ομοφυλόφιλων από την αιμοδοσία, με τους λοατκια+ πρόσφυγες, καθώς και με την χρησιμότητα της αυτοοργάνωσης των Pride σε κάθε πόλη (καλώντας τα αυτοοργανωμένα Pride Πάτρας και Κρήτης σε κοινή εκδήλωση). Μία εξίσου βασική αρχή της συνέλευσης ήταν και παραμένει η σύνδεση με τα υπόλοιπα κινήματα. Για αυτό το λόγο καλέσαμε συλλογικότητες από όλη την χώρα, οι οποίες δραστηριοποιούνται στον lgbtqia+, φεμινιστικό, αντιρατσιστικό, αντιφασιστικό, εργατικό, οικολογικό, αντικαπιταλιστικό, αριστερό, αντιεξουσιαστικό, αντιμνημονιακό και ελευθεριακό χώρο. Την Πολύχρωμη Πορεία του Pride επιλέξαμε να την πραγματοποιήσουμε μεσημεριανές ώρες, οπότε μπορούσαμε να είμαστε πραγματικά ορατές στον κόσμο της πόλης.
Το 1ο αυτοοργανωμένο Thessaloniki Pride, με όλες τις επιτυχίες και τις προβληματικές του, επιτεύχθηκε μετά απο δύο σχεδόν χρόνια συνελεύσεων, συζητήσεων και προσπαθειών. Στόχος μας δεν είναι μόνο η διεξαγωγή ενός αυτοοργανωμένου Pride φέτος, αλλά και η δημιουργία μιας “παράδοσης” αυτοοργανωμένων Pride κάθε χρόνο στη Θεσσαλονίκη , ως απόδειξη πως τα εγχειρήματα που δημιουργούνται με τέτοια υλικά, βάσεις και προοπτικές μπορούν να προσφέρουν δημιουργικά, διεκδικητικά και συλλογικά αποτελέσματα.
Γιατί αυτο-οργανωμένο, όμως;
Γιατί με λίγα λόγια, θέλουμε το Pride μας να διοργανώνεται «από τα κάτω», με τις αποφάσεις να λαμβάνονται μέσω ανοιχτών συνελεύσεων και όχι πίσω από κλειστές πόρτες . Θέλουμε η άποψη κάθε μέλους της συνέλευσης του RADical Pride να έχει ίση βαρύτητα, εξαλείφοντας το διαχωρισμό ανάμεσα στους λίγους που αποφασίζουν και στους πολλούς που υλοποιούν τις αποφάσεις ως εθελόντριες/-ές. Θέλουμε ένα Pride ανεξάρτητο από εταιρίες, επιχειρήσεις, πρεσβείες προξενεία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, γι’ αυτό και δε δεχόμαστε χορηγίες.
Είμαστε άτομα που καταπιέζονται στον κόσμο της ομοφοβίας, της τρανσφοβίας, του σεξισμού και της ετεροκανονικότητας. Είμαστε γυναίκες και λοατκια+ που δε συμβιβάζονται με τις κυρίαρχες πατριαρχικές αντιλήψεις και πρακτικές του κράτους και του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας. Δεν ξεχνάμε όμως ότι είμαστε και εργαζόμενες, άνεργοι και αυτοαπασχολούμεν@, που έχουν πληγεί από την ακραία νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή πολιτική της λιτότητας, χάνοντας τα σπίτια, την εργασία και τους ανθρώπινους όρους δουλειάς και διαβίωσής τους. Είμαστε πρόσφυγες που παλεύουν για αξιοπρεπή ζωή και εγκατάσταση σε μια περιοχή χωρίς πολέμους.
Το RADical Pride, ακολουθώντας το αποτύπωμα των πρώτων Pride στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, πέρα από γιορτή της διαφορετικότητας και της αποδοχής, είναι πάλη και διεκδίκηση της αξιοπρέπειας και της ασφάλειας όλων των καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων. Είναι μάχη ενωτική, πλάι στο αντιρατσιστικό, φεμινιστικό, οικολογικό, αντιφασιστικό, εργατικό, φοιτητικό, αντιμνημονιακό-αντικυβερνητικό κίνημα. Με βασική αρχή μας την αυτοοργάνωση, καλούμε για ένα Pride «από τα κάτω και με τις/τους κάτω», με διευρυμένες λοατικια+ θεματικές, κινηματικό και αντισυστημικό.
Το RADical Pride, όπως και κάθε αυτό-οργανωμένο εγχείρημα χρειάζεται τη στήριξη και την ενίσχυση όσων πιστεύουν –όπως κι εμείς- ότι αυτός ο κόσμος αλλάζει συλλογικά μόνο μέσα από την ενεργή δράση του καθενός και της καθεμίας από εμάς. Κυρίως όμως μέσα από τη ζύμωση, την αλληλεπίδραση με άλλα άτομα, κινήματα, συλλογικότητες , πολιτιστικές ομάδες , πολιτικές οργανώσεις ή ελευθεριακές συνελεύσεις . Είναι ένας δρόμος -κάθε άλλο παρά μοναχικός- που αξίζει να τον περπατήσουμε πολλές, πολλ@ και πολλοί μαζί. Μαζί με όσ@ έχουν νιώσει –όπως εμείς- τι σημαίνει καταπίεση και έχουν πάρει την απόφαση να βάλουν ένα τέλος στην καταπίεση αυτή.
– Σας καλούμε, άτομα και συλλογικότητες, σε Ανοιχτή Συνέλευση την Τρίτη 27 Μαρτίου στις 8.30 μμ στον 1ο όροφο του Στεκιού Μεταναστ(ρι)ών, για να συνδιαμορφώσουμε τις θεματικές, το κεντρικό σύνθημα, το πρόγραμμα και την Πολύχρωμη Πορεία του 2ου αυτo-οργανωμένου RADical Thessaloniki Pride , με την προσδοκία να συμπορευτούμε για την οργάνωση και το συντονισμό του αυτο-οργανωμένου εγχειρήματός μας.
(το Στέκι Μεταναστ(ρι)ών βρίσκεται στην οδό Ερμού 23, γωνία με Βενιζέλου, σκούρη μπορντώ εξώπορτα)
– Σας καλούμε να παραβρεθείτε μαζί μας τις μέρες του 2ου αυτo-οργανωμένου Thessaloniki Pride με το δικό σας περίπτερο/τραπεζάκι ή/και μπλοκ-πανό στον κεντρικό χώρο του Pride (στεγασμένος χώρος την 1η μέρα – ανοιχτός χώρος τη 2η)
– Σας καλούμε να στηρίξετε το 2ο αυτo-οργανωμένο Thessaloniki Pride δημοσιεύοντας το δικό σας κάλεσμα.
RADical Pride

Σε μια πρωτοφανή απόφαση κατέληξαν πριν λίγες μέρες οι αναισθησιολόγοι γιατροί του νοσοκομείου «Άγιος Παντελεήμων» στη Σάμο, καθώς κοινοποίησαν με σχετικό έγγραφο στη διοίκηση ότι αρνούνται να χορηγήσουν αναισθησία σε περιπτώσεις διακοπής της κύησης .Η απόφασή τους αυτή φαίνεται ότι στηρίζεται στο άρθρο 31 του Νόμου 3418/2005 που αναφέρει ότι ο γιατρός μπορεί να αρνηθεί να συμπράξει σε διαδικασία διακοπής της κύησης επικαλούμενος την ηθική που τον διέπει, εκτός από περιπτώσεις φυσικά όπου η ζωή του εμβρύου καθώς και της μητέρας κινδυνεύουν .
Σε κοινωνίες που βιώνουν από τη μια πλευρά αλλεπάλληλες περικοπέςσε δικαιώματα και παροχές και την ανησυχητική άνοδο ακροδεξιών μορφωμάτων από την άλλη, δεν θα μπορούσε να λείπει η προσπάθεια αστυνόμευσης του γυναικείου σώματος και η προσπάθεια καταστολής του δικαιώματος της γυναικείας αυτοδιάθεσης. Πολλά είναι, άλλωστε, τα παραδείγματα: Ιρλανδία, Πολωνία και Ισπανία είναι κάποιες απ’ τις χώρες, όπου Εκκλησία και η εκάστοτε πολιτική ηγεσία προσπάθησαν να ποινικοποιήσουν τη διαδικασία διακοπής της κύησης. Το πρόσχημα: η προστασία –δήθεν- μιας αγέννητης ψυχής.

Ένα βήμα μπρος άλλα δέκα πίσω
Τη δεκαετία του 1970-80 το δυναμικό φεμινιστικό κίνημα κατάφερε μέσα από μαζικούς αγώνες και προοδευτικά -για την εποχή εκείνη- αιτήματα να πετύχει μια συνολική αναθεώρηση σχετικά με τη σεξουαλικότητα, τα αναπαραγωγικά δικαιώματα, καθώς την αλλαγή συνειδήσεων στις σχέσεις ανάμεσα στα “δύο” φύλα. Σημαντικές αλλαγές, οι οποίες δεν είχαν να κάνουν τόσο με τη θεσμική μεταρρύθμιση του κράτους, σε ένα υποθετικά “πιο ανθρώπινο μηχανισμό” άσκησης εξουσίας, αλλά αφορούσαν την ουσιαστική καθημερινότητα των γυναικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και η ταχύτατη διάδοση του αντισυλληπτικού χαπιού. Ένα γεγονός που με τη σειρά του έφερε στον δημόσιο και ιδιωτικό λόγο το ζήτημα της διαφοράς μεταξύ τεκνοποίησης και σεξουαλικής ευχαρίστησης.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στο σήμερα.Έπειτα απ’ τη χυδαία απόφαση των γιατρών της Σάμου, είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν και άλλες πιο σκληρές προσπάθειες περιορισμού του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος. Όχι μόνο από άλλους δήθεν πονόψυχους ‘επιστήμονες, αλλά και από τμήματα της κοινωνίας που θεωρούν το σώμα μιας γυναίκας ως κτήμα άλλοτε του κράτους και άλλοτε της Εκκλησίας.
Η προσπάθεια ελέγχου του σώματος συνολικά -και του γυναικείου ειδικότερα- συνδέεται άμεσα με την επικράτηση πατριαρχικών δομών στις κοινωνίες. Με τον τρόπο αυτό όχι μόνο επιτυγχάνεται έλεγχος στον αριθμό των γεννήσεων, άρα και στην παραγωγή νέων εργατών/τριών, αλλά και συνεχίζει να αναπαράγεται ο αναγκαστικός δυισμός και η ποινικοποίηση οποιασδήποτε σεξουαλικής ή ταυτοτικής απόκλισης από τα κυρίαρχα πρότυπα.
Φαίνεται πως 50 χρόνια μετά τις νίκες του φεμινιστικού και λοατκια κινήματος στην Ελλάδα η επανεμφάνιση σκοταδιστικών αντιλήψεων είναι το πρώτο και ίσως πιο σοβαρό δείγμα ότι το σύστημα βιώνει άλλη μια βαθιά κρίση και πως η ανάγκη για σύγχρονες “μάγισσες” έχει ήδη ξεκινήσει μέσα από την επίθεση στα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών.
Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η σεξουαλικοποίηση του γυναικείου σώματος και η μετέπειτα εμπορευματοποίησή του μέσα από τις ταινίες πορνό -και όχι μόνο-αποδείχθηκε ιδιαίτερα κερδοφόρο για το σύστημα.
Συνεπώς,εμείς και όσες/όσοι θέλουμε μια κοινωνία ισότητας, μακριά από καταπιεστικές πρακτικές αστυνόμευσης των ζωών και των σωμάτων μας,καλούμαστε για άλλη μια φορά να παλέψουμε ενάντια σε κάθε μικρή ή μεγάλη επίθεση που το σύστημα και η πατριαρχία εξαπολύουν.
Άλλωστε οι αγώνες στο σήμερα είναι οι αλλαγές στο αύριο.
Κική Σταματόγιαννη
Τάσος Κεσόγλου

Όταν “σου φοράνε” την κανονικότητα
Keep it Radical
…Ή αλλιώς, επιμένουμε για ένα Pride
από τα κάτω
και με τους/τις κάτω

 Όταν ακούς για “κανονικότητα”, ανθρώπινο κρέας μυρίζει.
 Όταν προσπαθούν να σου επιβάλλουν πρότυπα “κανονικότητας”, Keep it Radical. Είναι κατασκευασμένα.
Όταν προσπαθούν να στριμώξουν τη σεξουαλικότητά σου σε ένα καλούπι, Keep it Radical. Μην το δεχτείς.
Όταν οι “κυριαρχικές-αρρενωπές” συμπεριφορές γίνονται ο κανόνας, Keep it Radical. Αλλιώς, η κουλτούρα του βιασμού θα μας σκεπάσει σαν σύννεφο και θα είναι ο επόμενος κανόνας.
Όταν ζητούν τον οίκτο σου για ανθρώπους με αναπηρίες, Keep it Radical. Οι ανάπηρες, ανάπηρ@ και ανάπηροι αξιώνουν τον σεβασμό σου, δεν εκλιπαρούν τον οίκτο σου.
Όταν προσπαθούν να σε πείσουν ότι οι μετανάστ(ρι)ες και οι πρόσφυγες «είναι πρόβλημα», σκέψου το λίγο και Keep it Radical. Είναι καταπιεσμένες/οι από το σύστημα και δακτυλοδεικτούμενες/οι σαν εσένα. Ή σαν κι εμένα.
Όταν το κράτος και μεγάλο μέρος της κοινωνίας παρέχουν «αυτονόητα» προνόμια σε όσους εκπληρώνουν το πρότυπο του λευκού, ντόπιου, χριστιανού, ευκατάστατατου, αρτιμελή ετεροφυλόφιλου cisgender [1] ανθρώπου, Keep it Radical και πάλεψε για την ανατροπή τους. Διεκδικούμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία της ισότητας, χωρίς προνόμια και ενάντια στις καταπιεστικές πρακτικές που επιβάλλει η πατριαρχία.
Δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Ο τομέας διεκδίκησης δικαιωμάτων έχει φαινομενικά διευρυνθεί, ενώ και η δημόσια συζήτηση για το λοατκια+ ζήτημα βρίσκεται πολλές φορές στο προσκήνιο. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, μεγάλο μέρος της κοινωνίας μοιάζει να οπισθοχωρεί συνεχώς. Η πατριαρχία αλλά και η κάθε μορφής “κανονικότητα”, κυριαρχεί στις ζωές μας. Σχεδόν παντού επιβάλλεται ο δυϊσμός του φύλου, ενώ συχνά επιβάλλεται η ετεροφυλοφιλία. Καθετί που διαφέρει -έστω και λίγο- εξοστρακίζεται, απομονώνεται και τίθεται στο κοινωνικό περιθώριο.
Τα στερεότυπα που αφορούν την ταυτότητα, την έκφραση του φύλου, αλλά και τη σεξουαλικότητα, γίνονται ο κανόνας. Τα πρότυπα ομορφιάς που προωθούνται σήμερα είναι εντελώς ρατσιστικά: περιλαμβάνουν άτομα με λευκό (στη συντριπτική πλειοψηφία) δέρμα, στα οποία ταυτίζεται το ανατομικό με το κοινωνικό τους φύλο, καθώς και με συγκεκριμένες αναλογίες.  Για εμάς, η διαφορετικότητα, η θεσμική διασφάλισή της και η αλλαγή συνειδήσεων είναι αναγκαίες για μια κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων. Η αξία ενός πίνακα είναι η διαφορετικότητα των πινελιών που τον συνθέτουν.
Παράλληλα, επιμένουμε σε προτάσεις που στέκονται απέναντι σ’ αυτήν την κατασκευασμένη και επιβεβλημένη “κανονικότητα”. Υλικά μας είναι τα αιχμηρά ζητήματα, εκείνα που “ξεβολεύουν”, που ξαναβάζουν στο τραπέζι το όραμα για μια άλλη κοινωνία με εντελώς διαφορετικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Προτάσεις που μας επιτρέπουν να ονειρευόμαστε και να παλεύουμε, που μπορούν να μας πάνε πολύ πιο πέρα από τις θεσμικές κατακτήσεις.
RADical Pride σε συνθήκες ασφυξίας
 Ζοφερό κλίμα παντού στον κόσμο. Εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, μαζικό ρεύμα υποστήριξης της Λεπέν στις πρόσφατες γαλλικές εκλογές, άνοδος ακροδεξιών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη, κλιμακούμενες επιθέσεις σε καταπιεζόμενες κοινωνικές ομάδες από φασίστες. Όλα αυτά δείχνουν ότι ο χρόνος μοιάζει να τελειώνει. Αν δεν αντιδράσουμε έγκαιρα, ξέρουμε ότι εμείς είμαστε αυτές, αυτ@ και αυτοί που θα δεχτούμε πάνω στα σώματα και τις ζωές μας την επώδυνη αλλαγή.
Στην Ελλάδα , παρά τις κατακτήσεις του λοατκια+ κινήματος, οι ομοφοβικές και τρανσφοβικές επιθέσεις δε λείπουν. Δεν έχει περάσει μέρα που οι γυναίκες να μην υφίστανται σεξιστική -λεκτική ή και σωματική- βία. Η οικονομική κρίση σφίγγει τη θηλιά όλο και περισσότερο, ενώ τα μνημόνια που υπογράφονται από την ελληνική κυβέρνηση το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο τις ήδη επιβαρυμένες ζωές μας. Είμαστε λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφί, τρανς κουίρ, ίντερσεξ και ασέξουαλ (λοατκια+), αλλά την ίδια στιγμή είμαστε εργαζόμενες/οι, επισφαλώς εργαζόμενες/οι, ανθρώπινες σκιές που εργάζονται χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα. Κι αυτή είναι η καλύτερη περίπτωση. Γιατί στη χειρότερη περίπτωση, είμαστε άνεργοι/ες. Την ίδια στιγμή, οι πρόσφυγες παραμένουν κλεισμένοι/ες στα στρατόπεδα εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης, δεχόμενοι/ες επιθέσεις από φασίστες, ιδίως στους τόπους υποδοχής.
Το πρόσφατο νομοσχέδιο για τους/τις τρανς φαινομενικά είναι ένα θετικό βήμα προς την κατεύθυνση απλοποίησης των διαδικασιών αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου, χωρίς ιατρικές προϋποθέσεις και επεμβάσεις ή ψυχιατρική γνωμάτευση. Την ίδια στιγμή, όμως, με το νομοσχέδιο αυτό απαιτείται δικαστική απόφαση για κάθε τρανς άτομο ξεχωριστά (σε αντίθεση με την απλή δήλωση στο ληξιαρχείο, που αποτελεί σταθερή απαίτηση του τρανς κινήματος στην Ελλάδα και εφαρμόζεται σε αρκετές χώρες του εξωτερικού). Ταυτόχρονα εισάγεται –για ποιο λόγο;- ο όρος της ενηλικότητας, κάτι που σημαίνει ότι αποκλείονται αυτομάτως τα ανήλικα τρανς άτομα. Και τίθεται απαγόρευση για τα ήδη έγγαμα άτομα, θέτοντας τους/τις με τον τρόπο αυτό μπροστά στο δίλημμα εάν θα επιλέξουν την έγγαμη ζωή τους ή τον επαναπροσδιορισμό της ταυτότητάς τους. Και φυσικά, για άλλη μια φορά στο νομοσχέδιο αυτό οι ίντερσεξ παραμένουν ανύπαρκτοι/ες.
Το RADical Pride, λοιπόν, δεν γίνεται σε κενό χρόνου. Γίνεται τη στιγμή ακριβώς που το -προερχόμενο από ήττα- ευρύτερο κίνημα συγκεντρώνει ξανά τις δυνάμεις του. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι, θα πρέπει να τα αλλάξουμε όλα. Έχουν γίνει μικρά θετικά βήματα, έχουν κατακτηθεί με προσπάθεια κάποια δικαιώματα. Ωστόσο, δεν αρκούν. Ακόμα και οι σημαντικότερες κατακτήσεις του παρελθόντος δεν θεωρούνται πλέον δεδομένες και με την πρώτη ευκαιρία ανατρέπονται. Το εργαλείο της ανάθεσης στους «ειδήμονες» -όσο ελκυστικό κι αν φάνταζε σε κάποιες και κάποιους- έχει αποδειχτεί άχρηστο. Η συγκυρία δεν ευνοεί τις αυταπάτες. Η δύναμη βρίσκεται σε όλες και όλους εμάς. Δεν χρειάζεται να αναθέσουμε σε κάποιους/ες άλλους/ες να διαχειριστούν ζητήματα που μας αφορούν σαν λοατκια+ ανθρώπους (κι όχι μόνο).
Μέσα σε συνθήκες σαν αυτές που περιγράφουμε, η αυτο-οργάνωση των Pride σε κάθε πόλη είναι αναγκαία. Για ποιο λόγο ο σχεδιασμός ενός Pride να περνάει μέσα από ολιγομελείς κλειστές οργανωτικές επιτροπές και εταιρίες; Για ποιο λόγο, αφού το Pride αφορά όλες και όλους εμάς, να αποκλειόμαστε από τη λήψη σχεδόν του συνόλου αποφάσεων που σχετίζονται μ’ αυτό; Για ποιο λόγο να έχουν θέση σε ένα Pride οι εταιρίες, οι πρεσβείες και τα προξενεία και όχι τα ίδια τα λοατκια+ άτομα και όσες/όσοι στέκονται αλληλέγγυες/οι σε αυτά; Τα παλιά εργαλεία έχουν σκουριάσει. Καιρός, λοιπόν, να δοκιμάσουμε καινούρια.
Ως μέλη αυτής της κοινωνίας, αλλά και ξεχωριστοί άνθρωποι, οφείλουμε να αγωνιζόμαστε για την ίδια μας την ύπαρξη. Ειδικά σε συνθήκες, όπως οι σημερινές, ο λόγος ανήκει σε εσένα. Και σε εμένα. Μέσα σε ανοιχτές συνελεύσεις, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, με διάλογο, συνδιαμόρφωση και ελεύθερη έκφραση της καθεμιάς, τ@ καθ@ και του καθένα από μας. Χωρίς εξαρτήσεις από ευρωπαϊκούς θεσμούς, χωρίς χρηματοδοτικά πακέτα και επιχορηγήσεις. Οι νέες εποχές μάς βάζουν μπροστά σε νέες προκλήσεις. Χρειάζονται νέες φωνές. Νέα τολμηρά βήματα. Νέα μονοπάτια, όπου ελπίζουμε να συναντηθούμε.
Η επιβολή της “κανονικότητας” μυρίζει αίμα. Και είναι το αίμα εκείνων που νιώθουν να μη χωράνε ή να περισσεύουν. Η “κανονικότητα” επιβάλλεται σε ανθρώπους, που πολλές φορές δεν βρίσκουν θέση στα Pride. Το δικό μας Pride, το RADical Pride, δεν θα είχε λόγο ύπαρξης αν δεν έβρισκαν χώρο ελεύθερης έκφρασης μέσα σ’ αυτό εκείνες, εκείν@ και εκείνοι που δεν ακούγονται. Είναι όλες εκείνες και όλοι εκείνοι που εισπράττουν καθημερινά πολλαπλή καταπίεση, γιατί πολλαπλές είναι και οι ταυτότητές τους. Γυναίκες, άνθρωποι με αναπηρίες, αμφιφυλόφιλες/οι, πολυσυντροφικοί/ες μετανάστ(ρι)ες, ηλικιωμένοι, άθρησκοι/ες. Κάποιες από αυτές τις διευρυμένες θεματικές θα γίνουν αφορμή για συζήτηση στις εκδηλώσεις και τα εργαστήριά μας, ανασηκώνοντας το πέπλο και όλα όσα αυτό επιμελώς κρύβει. Φεμινιστικό εργαστήρι, εργαστήρι για την προσφυγική κρίση και τους λοατκια+ πρόσφυγες, προβολή και συζήτηση για ανθρώπους με αναπηρίες, προσωπικές αφηγήσεις ανθρώπων που έχουν δεχθεί κάθε μορφή καταπίεσης, εκδήλωση για τον αποκλεισμό των ομοφυλόφιλων από την αιμοδοσία.
Το πολύτιμο “κόστος” της διαφορετικότητας
Η τρανς ακτιβίστρια, Hande Kader , από την Τουρκία, πλήρωσε με τη ζωή της το τίμημα να αμφισβητήσει την επιβαλλόμενη “κανονικότητα”. Την βίασαν και την έκαψαν ζωντανή τον Αύγουστο του 2016, μετά τους μαχητικούς και συγκρουσιακούς αγώνες που έδωσαν τους προηγούμενες μήνες οι τρανς. Η επιβολή της “κανονικότητας” απαιτούσε να σωπάσει μια για πάντα η φωνή της, γιατί παραήταν ηχηρή.
Το RADical Pride, το 1 ο αυτό-οργανωμένο Pride στη Θεσσαλονίκη, είναι αφιερωμένο στη μνήμη της HandeKader
Θα βγούμε εμείς στους δρόμους, γιατί σε εκείνη της το στέρησαν.
Θα φωνάξουμε εμείς με τη φωνή της, γιατί εκείνης της τη φίμωσαν.
Και ξέρουμε ότι εκεί έξω τα βήματά μας μπερδεύονται με τα δικά της και οι φωνές μας έχουν κάτι από τον ήχο της δικής της φωνής.
Απ’ τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Τουρκία
Κραυγή για ισότητα και ελευθερία
1 ο αυτο-οργανωμένο Thessaloniki Pride
για τις Διεκδικήσεις των ΛΟΑΤΚΙΑ+ και την Απελευθέρωση Φύλου και Σεξουαλικότητας

[1] Cisgender είναι οι άνθρωποι που η αντίληψή τους για το φύλο τους (κοινωνικό φύλο) συμφωνεί με το φύλο που τους αποδόθηκε κατά τη γέννηση (ανατομικό φύλο)

Με αφορμή την καύλα, τα γυμνά σώματα και τον αέρα της φύσης….
Η μυρωδιά του στήθους σου όταν βγαίνεις από το μπάνιο.
Εκείνο το τραγούδι που έπαιζε όταν φεύγαμε μαζί από το μπαρ.
Το σουτιέν σου που στεγνώνει καλοκαίρι στην απλώστρα.
Η μυρωδιά από τα χυσόδεντρα την άνοιξη στη Ροτόντα.
Η φωτογραφία της πούτσας σου που βρήκα ξεχασμένη στο συρτάρι.
Τα βρώμικα πεπόνια που μου δωσε ο μανάβης.
Το άγγιγμα σου στο όνειρο μου.
Οι φλέβες σου που πετάγονται όταν το χέρι σου χουφτώνει το βράχο. …
Η αλμύρα του ιδρώτα στις μασχάλες σου μετά από σκληρή δουλειά.
Οι γάμπες σου που συστέλλονται όταν βουτάς στη θάλασσα.
Η πατούσα σου που μπαίνει όλο και πιο βαθιά μέσα στην άμμο.
Ο ψιθυριστός αναστεναγμός σου στο αυτί μου όταν τελειώνεις.
Δείξτε μας κι εσείς τι είναι αυτό που βλέπετε, αγγίζετε, γεύεστε, μυρίζετε, ακούτε..
Στείλτε μας τις φωτογραφίες σας με όνομα ή ψευδώνυμο στο autoorganomeno.5thesspride@ gma il.com
έως και τις 21/5 για να παρουσιαστούν στη φωτογραφική έκθεση με θέμα «Τι με καυλώνει» που θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο του RADical PRIDE – 1ου Αυτο-οργανωμένου Thessaloniki Pride, για τις Διεκδικήσεις των ΛΟΑΤΚΙΑ+ και την Απελευθέρωση Φύλου και Σεξουαλικότητας
*Οι φωτογραφίες θα πρέπει να έχουν ανάλυση τουλάχιστον 300 dpi. Δεκτές και ασπρόμαυρες αλλά και έγχρωμες φωτογραφίες.
**Το RADical PRIDE δε θα χρησιμοποιήσει τις φωτογραφίες πέρα από τη συγκεκριμένη έκθεση παρά μόνο μετά από άδεια των δημιουργών τους.
***Αν ο αριθμός των φωτογραφιών ξεπερνάει τις οικονομικές μας δυνατότητες, θα εκτυπώσουμε όσες μπορούμε.

http://ourpride.gr/

26 και 27 Μαΐου είναι οι ημερομηνίες του RADical PRIDE – 1oυ αυτόοργανωμένου Thessaloniki Pride, για τις Διεκδικήσεις των ΛΟΑΤΚΙΑ+ και την Απελευθέρωση Φύλου και Σεξουαλικότητας.
Αν θέλετε η συλλογικότητά σας να έχει το δικό της ταμπλό/περίπτερο στον κεντρικό ανοιχτό χώρο του Pride το Σάββατο 27 Μαΐου μετά τις 3 το μεσημέρι, παρακαλούμε δηλώστε το είτε εδώ με μήνυμα είτε στο mail μας, μέχρι την Παρασκευή 5 Μαΐου (αν είναι εφικτό).
autoorganomeno.5thesspride@gmail.com

Ανοιχτό Κάλεσμα
για τη διοργάνωση του 1ου αυτo-οργανωμένου Thessaloniki Pride

Προχωράμε για τη διοργάνωση του 1ου αυτo-οργανωμένου Thessaloniki Pride το Μάιο, με βάση τους τρεις βασικούς άξονες της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας :
1. Αυτο-οργάνωση
2. Διευρυμένες ΛΟΑΤΚΙΑ*+ θεματικές
3. Σύνδεση με τα άλλα κινήματα της πόλης (αντιρατσιστικό, φεμινιστικό, οικολογικό, αντιφασιστικό, εργατικό, αντιμνημονιακό-αντικυβερνητικό).
– Σας καλούμε, άτομα και συλλογικότητες, σε Ανοιχτή Συνέλευση την Τρίτη 25 Απριλίου στις 7μμ στον 1ο όροφο του Στεκιού Μεταναστ(ρι)ών , για να συνδιαμορφώσουμε την “οριστική” μορφή, τον τίτλο, τις θεματικές, το κεντρικό σύνθημα και το πρόγραμμα του 1ου αυτo-οργανωμένου Thessaloniki Pride, με την προσδοκία να συμπορευτούμε για την οργάνωση και το συντονισμό του αυτο-οργανωμένου εγχειρήματός μας το Μάιο.
(το Στέκι Μεταναστ(ρι)ών βρίσκεται στην οδό Ερμού 23 , γωνία με Βενιζέλου , σκούρη μπορντώ εξώπορτα)
– Σας καλούμε να παραβρεθείτε μαζί μας τις μέρες του 1ου αυτo-οργανωμένου Thessaloniki Pride με το δικό σας περίπτερο/τραπεζάκι ή/και μπλοκ-πανό στον κεντρικό χώρο του Pride (στεγασμένος χώρος την 1η μέρα – ανοιχτός χώρος τη 2η).
– Σας καλούμε να στηρίξετε το 1ο αυτo-οργανωμένο Thessaloniki Pride δημοσιεύοντας το δικό σας κάλεσμα.
event στο facebook:
https://www.facebook.com/events/289365364809795/

*Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφί, Τρανς, Κουίρ, Ίντερσεξ, Ασέξουαλ +

Ανοιχτή Πρωτοβουλία για ένα αυτό-οργανωμένο Thessaloniki Pride

Προς Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας,
Το παρόν κείμενο προέκυψε έπειτα από συζητήσεις μεταξύ ΛΟΑΤΚΙ+ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι,
Αμφιφυλόφιλοι, Τρανς, Κουήρ, Ίντερσεξ+) συλλογικοτήτων και άλλων ομάδων και οργανώσεων της Θεσσαλονίκης. Θεωρώντας ανεπαρκή την απάντηση του Εθνικού Κέντρου Αιμοδοσίας (Ε.ΚΕ.Α.) στην καταγγελία «Αιμοδοσία με Ομοφοβικές Απαγορεύσεις» που δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα-ιστότοπο «Το Μωβ» ως προς τα αίτια οριστικού αποκλεισμού από την εθελοντική αιμοδοσία «όσων έχουν συνάψει έστω και μία ομοφυλοφιλική σχέση από το 1977», κρίνουμε απαραίτητη την τοποθέτησή μας επί του θέματος.
Η Ευρωπαϊκή Οδηγία 2004/33 [1], με την οποία εναρμονίζεται και η ελληνική νομοθεσία με το Προεδρικό Διάταγμα υπ’ αριθμόν: 138/2005 [2], προβλέπει τον οριστικό αποκλεισμό δοτών μονάδων αλλογενούς αίματος για «πρόσωπα των οποίων η σεξουαλική συμπεριφορά συνεπάγεται υψηλό κίνδυνο μετάδοσης λοιμωδών νοσημάτων που μπορούν να μεταδοθούν μέσω του αίματος». Στην εν λόγω απάντηση παραλείπεται να αναφερθεί ότι αρμόδιο για την ερμηνεία της παραπάνω οδηγίας και κατ’ επέκταση για την συγκεκριμενοποίησή της στην ομάδα των ομοφυλόφιλων κατά έναν γενικευτικό τρόπο είναι το Ε.ΚΕ.Α..
Το Ε.ΚΕ.Α. αφήνει να εννοηθεί ότι ο αποκλεισμός των ομοφυλόφιλων από την αιμοδοσία στηρίζεται σε στατιστικά δεδομένα και όχι σε «ομοφοβικές και διαχωριστικές κοινωνικές λογικές». Η διατύπωση, όμως, του κριτηρίου αποκλεισμού στο έντυπο «ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΙΜΟΔΟΤΗ» -«όποιος έχει έστω και μία ομοφυλοφιλική σχέση από το 1977»- βασίζεται στην αντίληψη ότι οποιαδήποτε σχέση μεταξύ συντρόφων του ίδιου φύλου είναι εξ’ ορισμού επικίνδυνη για τη μετάδοση λοιμωδών νοσημάτων, ανεξάρτητα από τις ατομικές σεξουαλικές πρακτικές. Άλλωστε, επικίνδυνες πρακτικές, όπως η συχνή εναλλαγή ερωτικών συντρόφων χωρίς τη συστηματική χρήση προφυλακτικών μέσων, περιλαμβάνονται στα κριτήρια αποκλεισμού από την αιμοδοσία (κριτήριο 3), μέτρο που προφανώς καλύπτει κάθε πιθανό σεξουαλικό προσανατολισμό. Επιπλέον, τη στερεοτυπική σύνδεση ομοφυλοφιλίας και ορoθετικότητας υποδηλώνει και η χρήση της χρονολογίας 1977, που συμπίπτει με την ανακάλυψη υψηλών ποσοστών λοίμωξης HIV στους MSM [3]. Συνεπώς, καθίσταται σαφές ότι η παραπάνω διατύπωση διαιωνίζει ομοφοβικές αντιλήψεις και πρακτικές διακρίσεων.
Ακόμη κι αν ο αποκλεισμός βασίζεται μόνο σε επιδημιολογικά δεδομένα, η παράθεσή τους στην επιστολή του Ε.ΚΕ.Α. είναι το λιγότερο προβληματική. Πρώτον, δεν αναφέρονται οι πηγές των στατιστικών στοιχείων, καθώς και η χώρα ή οι χώρες από τις οποίες αντλήθηκαν, με αποτέλεσμα να μην αποτυπώνεται μία σαφής εικόνα της ελληνικής πραγματικότητας. Δεύτερον, τα δεδομένα αυτά αφορούν τους MSM (Me\nwho have sex with men), όρος που, σύμφωνα με τον ΠΟΥ, αναφέρεται σε άνδρες που κάνουν σεξ με άνδρες, ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό τους αυτοπροσδιορισμό [4]. Άρα, η διάκριση μεταξύ MSM και ετεροφυλόφιλων στην οποία προβαίνει το Ε.ΚΕ.Α. είναι ανυπόστατη, εφόσον στην ομάδα των MSM μπορεί να ανήκει και ένας άντρας που αυτοπροσδιορίζεται ως ετεροφυλόφιλος. Τρίτον, ενώ η απαγόρευση αφορά και σε ομοφυλόφιλες γυναίκες, πρέπει να επισημανθεί το οξύμωρο της παράθεσης στατιστικών δεδομένων που αναφέρονται αποκλειστικά σε άντρες· πόσο μάλλον στην προκειμένη περίπτωση που η καταγγελία στην οποία απάντησε το Ε.ΚΕ.Α. έγινε από γυναίκα. Τα ποσοστά αυτά, αν και φαινομενικά προσδίδουν επιστημονική εγκυρότητα, δεν τεκμηριώνουν την ύπαρξη του συγκεκριμένου κριτηρίου.
Επιπλέον, στην απάντηση του Ε.ΚΕ.Α. γίνεται αναφορά στις σύγχρονες μεθόδους ελέγχου του αίματος, αλλά επισημαίνεται ότι παραμένει ο κίνδυνος της περιόδου «παραθύρου». Παραλείπεται, βέβαια, να αναφερθεί ότι η μέγιστη διάρκεια της περιόδου αυτής με τους μοριακούς ελέγχους έχει μειωθεί κατά πολύ [5]. Η συγκεκριμένη παράλειψη δημιουργεί εσφαλμένες εντυπώσεις για την αναγκαιότητα ισόβιου αποκλεισμού των ομοφυλόφιλων ως ομάδας υψηλού κινδύνου στη βάση μιας
μεγαλύτερης περιόδου παραθύρου που ίσχυε με παλαιότερες μεθόδους ελέγχου. Ο στιγματισμός της κοινωνικής αυτής ομάδας ως εγγενώς επικίνδυνης για τη δημόσια υγεία, χωρίς επαρκή τεκμηρίωση είτε οδηγεί στον αποκλεισμό ενός μεγάλου υγιούς μέρους του πληθυσμού από την αιμοδοσία είτε εξωθεί τους αιμοδότες σε ψευδείς δηλώσεις.
Η τάση για αναθεώρηση του κριτηρίου αυτού που παρατηρείται σε άλλες χώρες καταδεικνύει ότι είναι αναχρονιστικό και επιστημονικά αβάσιμο. Αφενός, σε κάποιες από αυτές, όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, καθώς και η Ελβετία -από τον Ερυθρό Σταυρό της οποίας προμηθευόμαστε μονάδες αίματος- έχει καταργηθεί ο ισόβιος αποκλεισμός και έχει θεσπιστεί ο προσωρινός (π.χ., 1 έτος) για άνδρες που συνάπτουν σεξουαλικές σχέσεις με άλλους άνδρες (MSM), γεγονός το οποίο εξακολουθεί να συνιστά μία συγκεκαλυμμένη διάκριση. Αφετέρου, σε άλλες χώρες, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, ο εν λόγω αποκλεισμός έχει καταργηθεί πλήρως και έχουν θεσπιστεί εναλλακτικά κριτήρια επιλογής αιμοδοτών που βασίζονται στις ατομικές σεξουαλικές πρακτικές ανεξάρτητα από τον τύπο της σεξουαλικής επαφής (ομόφυλη ή ετερόφυλη) [6].
Θεωρούμε επιτακτική την ανάγκη κατάργησης του συγκεκριμένου κριτηρίου και στην Ελλάδα, καθώς και την υιοθέτηση μίας πολιτικής που θα στοχεύει στη διασφάλιση της ποιότητας του μεταγγιζόμενου αίματος μέσα από: 1) σύγχρονες μεθόδους ελέγχου και 2) επιλογή αιμοδοτών με τη χρήση εστιασμένων ερωτήσεων, που θα επικεντρώνονται στην ασφάλεια των ατομικών σεξουαλικών πρακτικών ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού των συντρόφων.
Συνεπώς, ζητούμε από το Ε.ΚΕ.Α., ως αρμόδιο όργανο κατάρτισης του κανονισμού αιμοδοσίας [7]:

να τοποθετηθεί επισήμως υπέρ ή κατά του οριστικού αποκλεισμού των ομοφυλόφιλων από την αιμοδοσία,

να δηλώσει ρητά εάν προτίθεται να προβεί στην πλήρη κατάργηση του κριτηρίου και στην αντικατάστασή του από κριτήρια εστιασμένα στις ασφαλείς ατομικές σεξουαλικές πρακτικές και όχι στο φύλο και στο σεξουαλικό προσανατολισμό των συντρόφων.

ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΟΜΑΔΩN:
PRAKSIS
ΘΕΤΙΚΗ ΦΩΝΗ
ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ
ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΥΛΟ
THESSALONIKI PRIDE – ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
THESSALONIKI RAINBOW YOUTH
ΟΜΑΔΑ SYLVIA RIVERA, ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΟ THESSALONIKI PRIDE
ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΥΤΟ- ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ THESSALONIKI PRIDE
HOMOPHONIA THESSALONIKI PRIDE
ΛΕΣΒΙΑΚΗ ΟΜΑΔΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗΣ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑΣ «ΑΙΜΟΔΟΤΩ»
ΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ ΑΠΘ