Author: radicalpride

Σήμερα στις 13/3 η κυβέρνηση της ‘’αριστεράς’’, όπως οι ίδι@ θέλουν να αυτοαποκαλούνται, προχώρησαν σε μία ακόμη πράξη αντιδραστική προς την κοινωνία, υπενθυμίζοντάς μας πως η διατήρηση της εξουσίας είναι ο μοναδικός τους στόχος.
Αρχικά, αστυνομικές δυνάμεις βρέθηκαν στο κτίριο του Δρακοπούλειου αιμοδοτικού κέντρου, στην οδό Αλκιβιάδου 9. Ακολούθησε επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης Βίλα Ζωγράφου, που βρίσκεται μέσα στο Κτήμα Ζωγράφου.
Είναι σημαντικό να αναφερθει ότι η κατάληψη της Αχαρνών λειτουργούσε ως στέγη φιλοξενίας προσφύγων προσφέροντάς τους αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης εντάσσοντάς τους οργανικά σε ένα μοντέλο αυτο-διαχείρισης και αυτο-οργάνωσης που υποθετικά μια αριστερή κυβέρνηση θα έπρεπε να στηρίζει, κόντρα στις αυταρχικές φωνές της κοινωνίας.
Επιπρόσθετα, στην κατάληψη της Βίλας Ζωγράφου υπήρξαν και 7 προσαγωγές ατόμων, δείχνοντας πως η αντίσταση και η οργάνωση απο τα κάτω, είναι μάλλον ποινικοποιημένες μορφές αγώνα ενάντια στην εξαθλίωση και φτωχοποίηση της κοινωνίας όπου οι ίδι@ επιβάλουν.
Σύμφωνα άλλωστε και με τον αρμόδιο υπουργό Νίκο Τόσκα, η εκκένωση της κατάληψης Βίλα Ζωγράφου έγινε έπειτα απο απαίτηση του Δήμου Αθηναίων, καθώς ήθελε να δημιουργήσει έναν πολιτιστικό χώρο, ενώ για το δεύτερο κτίριο, απάντησε πως ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης (ΔΟΜ) θα δημιουργήσει μία δομή φιλοξενίας ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων.
‘’Στεκόμαστε αλληλέγγυες-@ στους χώρους αντίστασης και οργάνωσης απο τα κάτω’’
Οι σημερινές ενέργειες δεν αποτελούν κάτι ξεχωριστό από το ‘’μείγμα’’ πολιτικής που έχουν επιλέξει να εφαρμόσουν- πιστ@ στο δόγμα “ΤΑΞΗ-ΑΣΦΑΛΕΙΑ”. Δεν μας εκπλήσσουν, γιατί στη Θεσσαλονίκη τις είχαμε ξαναζήσει και το καλοκαίρι με την εισβολή στην κατάληψη Ορφανοτροφείο, την κατάληψη Νίκης και την κατάληψη της κοινότητας Hurriya στην Καρόλου Ντηλ, που στέγαζαν επίσης πρόσφυγες. Δεν εκπλήσσουν, λοιπόν, αυτές οι ενέργειες. Μας εξοργίζουν .  Η κυβέρνηση ανακάλυψε για άλλη μια φορά τον ‘εχθρό’ στις κοινωνικές ομάδες που καθημερινά δίνουν τη ζωή τους για την προάσπιση των κοινωνικών κεκτημένων και εισέβαλε τα ξημερώματα (!) για να τον καταστείλει. Αυτοί λοιπόν, οι ‘βαπτισμένοι’ από τα ΜΜΕ και τις αστικές κυβερνήσεις ως το ‘πρόβλημα’ της κοινωνίας δεν είναι άλλ@ από τους πρόσφυγες, το αντιρατσιστικό/αντιφασιστικό κίνημα, την lgbtqia+ κοινότητα, τη νεολαία που μάχεται σε μία εποχή όπου η αξιοπρέπεια δεν είναι δεδομένη.
Για εμάς οι πρόσφυγες και οι μετανάστ(ρι)ες είναι αυτή τη στιγμή το πιο χτυπημένο κομμάτι της κοινωνίας, που χρειάζεται τη συμπαράσταση όλων. Επειδή ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει κοινωνικό περιθώριο, τι σημαίνει ρατσισμός και κρατική καταστολή, στεκόμαστε δίπλα τους, εκφράζοντας με όποιον τρόπο μπορούμε την αλληλεγγύη μας.
Κόντρα στην συνεχή συντηρητικοποίηση της κοινωνίας εμείς, ως κομμάτι της lgbtqia+ κοινότητας, θα είμαστε εκεί να στηρίξουμε και να βάλουμε τα θεμέλια για έναν κόσμο πολύχρωμο όπου η φυλή, το χρώμα, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η ταυτότητα φύλου κ.α δεν θα ποινικοποιούνται, όπου η αντίσταση στη βία του φασισμού θα αποτελεί καθήκον για την κοινωνία, για την καθεμία και τον καθέναν από εμάς.
Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων
Κάτω τα χέρια σας από τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους!

Αν νιώθεις την ατμόσφαιρα electrismeni , φταίμε εμείς και μόνο. Αν στο σπίτι σου έπεσε το electriko , έλα να λικνιστούμε στα σκοτάδια. Αν η electriki σου σκούπα χάλασε, έλα να λερώσεις τα δικά μας πατώματα. Αν το trance-ίστορ δεν παίζει πια τα αμερικάνικα, φροντίσαμε και για ένα drag show με τη Sassy Blondie .
Στα πλαίσια του διημέρου που οργανώνουμε, το Σάββατο στις 11 Μαρτίου μετά τις 10 το βράδυ, έλα να κουνηθούμε σε electro-trance ρυθμούς και να γεμίσουμε ηλεκτρόνια όλο τον χώρο!
Στο στέκι ΤΑΚΙΜ,
οδός Κατούνη 25 στα Άνω Λαδάδικα (πλατεία Εμπορίου),
στον 4ο όροφο.
Είσοδος φυσικά ελεύθερη.
Από την Ανοιχτή Πρωτοβουλία για ένα αυτό-οργανωμένο Thessaloniki Pride

Δωρεάν είσοδος

Το ημερολόγιο δείχνει 12 Αυγούστου 2016 και στην γειτονική Τουρκία, τη θεωρούμενη από την Ευρωπαϊκή Ένωση “ασφαλή χώρα διαμονής”,  η γειτονιά Zekeriyaköy της Κωνσταντινούπολης σημαδεύεται από την άγρια δολοφονία της 22 χρονης τρανς ακτιβίστριας Hande Kader , την οποία βίασαν και έκαψαν ζωντανή. Ένα χρόνο πριν, στις 3 Ιουνίου 2015 η 17 χρονη τρανς Mercedes Williamson από την Alabama των ΗΠΑ  βρίσκεται από τις αρχές θαμμένη στον κήπο του πατέρα του δολοφόνου της, ενώ στις 15 Φεβρουαρίου 2017 η 42 χρονη Dandara dos Sados από τη Βραζιλία, πεσμένη στο έδαφος δέχεται χτυπήματα με ξύλο και πέτρες καθώς και δυο πυροβολισμούς στο κεφάλι.
Τρείς δολοφονίες που διαπράχθηκαν με τον πιο σκληρό τρόπο στον βωμό της διαρκούς επανεγκαθίδρυσης της κυρίαρχης αρρενωπότητας, προσπαθώντας να στείλουν ένα μήνυμα εξόντωσης σε όποια, όποι@ και όποιον τολμάει να ονειρευτεί αδιαφορώντας για τα στενά όρια των πατριαρχικών προτύπων. Οι γυναίκες αυτές στοχοποιήθηκαν και “τιμωρήθηκαν” λοιπόν, γιατί παραιτήθηκαν από τη “βιολογικά προσχεδιασμένη” αποστολή τους, αρνήθηκαν δηλαδή, να δουν τα σώματα τους ως μέρος μιας καλοστημένης φιέστας που ορίζει το φυσιολογικό και κοινωνικά ευανάγνωστο υποκείμενο.
Η αμφισβήτησή τους αυτή αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί μια διαρκή απειλή για το σύστημα, στο οποίο το “διαφορετικό” χρώμα-φύλο-σεξουαλικός προσανατολισμός οριοθετείται και φορτίζεται ανάλογα με τις ισχύουσες πολιτισμικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες κ.α. Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με σώματα που ανάλογα με κάποιες κοινωνικές παραμέτρους ορίζονται και εν τέλει επανανοηματοδοτούνται σκόπιμα ως επικίνδυνα και ακάθαρτα για το κοινωνικό σύνολο με την κατηγορία του διαφορετικού.
Στο όνομα του διαφορετικού και άρα αυτόματα επικίνδυνου, οι δολοφονίες των τρανς ανθρώπων αποτελούν τον πιο εκδικητικό τρόπο υπενθύμισης πως ο κανόνας του αναγκαστικού δυισμού (άντρας-γυναίκα) πρέπει να διατηρηθεί. Στην ίδια λογική ο καθημερινός εξευτελισμός, η άρνηση του κράτους να αποδεχτεί θεμελιώδη δικαιώματα για τα τρανς άτομα και ο συνακόλουθος εργασιακός-κοινωνικός αποκλεισμός δημιουργούν τις πιο ευνοϊκές συνθήκες για την γιγάντωση όχι μόνο της τρανσφοβίας, αλλά και του φασισμού.
Στην τρέχουσα ελληνική συγκυρία, το κύριο επίδικο είναι η πλήρης αναγνώριση της ταυτότητας φύλου από το κράτος, χωρίς ιατρικούς όρους και προϋποθέσεις και χωρίς δικαστική απόφαση για κάθε τρανς άτομο ξεχωριστά. Η απαίτηση της τρανς κοινότητας στην Ελλάδα είναι να μπορούν οι τρανς άνθρωποι να αλλάξουν το μικρό όνομα στα έγγραφά τους με μια απλή δήλωση στο ληξιαρχείο . Αν μη τι άλλο, αυτή είναι η πιο δίκαιη διαδικασία, καθώς δεν τα υποχρεώνει να καταφύγουν στα δικαστήρια για την αναγνώριση του ονόματός τους.
Θεωρούμε πολύ σημαντική την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, καθώς ειδικά στο εργασιακό πεδίο, το να διαθέτουν τα τρανς άτομα ένα όνομα στην ταυτότητά τους, το οποίο θα ταιριάζει με την εμφάνιση και τη γενικότερη εικόνα που επιθυμούν να δείχνουν, θα περιόριζε κατά πολύ τον αποκλεισμό τους από την εργασία! Ας ελπίσουμε ότι σύντομα θα ψηφιστεί αυτή η ρύθμιση, αν και η κυβέρνηση δε δείχνει καθόλου πρόθυμη. Μα πάνω απ’ όλα ελπίζουμε ότι το κράτος θα εισαγάγει τη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία, χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, με στόχο την ευαισθητοποίηση των μαθητών και εκπαιδευτικών (άρα και ευρύτερα της κοινωνίας) σε ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας.
Μόνο με τέτοια (και άλλα) μέτρα θα λιγοστεύουν όλο και περισσότερο οι πιθανότητες να ζήσουμε και στην Ελλάδα περιστατικά ακραίας βίας και δολοφονιών εναντίον τρανς προσώπων, σαν αυτά που αναφέραμε στην αρχή αυτού του κειμένου.
Στρατής Γατελούζος
Τάσος Κεσόγλου

Σήμερα, την εποχή της κρίσης και της συντηρητικοποίησης μεγάλου μέρους της κοινωνίας, και ενώ φαινομενικά το κράτος αναγνωρίζει δικαιώματα στα λοατκια+ άτομα (όπως για παράδειγμα το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια ή ο αντιρατσιστικός νόμος που περιλαμβάνει το σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου ), το κοινωνικό στίγμα για τα τρανς άτομα παραμένει.
Η αναγνώριση της ταυτότητας φύλου από το κράτος είναι ζήτημα επιβίωσης για τα άτομα αυτά, χωρίς ιατρικούς όρους και προϋποθέσεις. Δεδομένου ότι η κοινωνική πραγματικότητα απωθεί κάθε τι το διαφορετικό, η έκφραση της ταυτότητας φύλου τους αποτελεί για αυτά τα άτομα αιτία καθημερινής αντιπαράθεσης. Από το οικογενειακό, το σχολικό περιβάλλον, τον εργασιακό, τον ευρύτερο κοινωνικό χώρο αλλά και τις υπηρεσίες κοινωνικής ασφάλισης τα τρανς άτομα δέχονται καθημερινά αποκλεισμό και απομόνωση, που μπορεί να φτάσει μέχρι και σε απειλές ή/και βία (ψυχολογική και σωματική).
Τα ζητήματα αυτά θα συζητήσουμε στο στέκι ΤΑΚΙΜ την Παρασκευή 10 Μαρτίου κατά τις 8 το βράδυ στην ομιλία-συζήτηση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας για ένα αυτό-οργανωμένο Thessaloniki Pride στα πλαίσια ενός διημέρου εκδηλώσεων.
Θα προηγηθεί την ίδια μέρα στις 6 το απόγευμα προβολή της ταινίας Boys Don’t Cry.
Ημέρα: Παρασκευή 10 Μαρτίου
Ώρα έναρξης προβολής της ταινίας : 18:00
Ώρα έναρξης ομιλίας-συζήτησης : αμέσως μετά το τέλος της ταινίας, δηλαδή περίπου στις 20:00
Ομιλήτριες/ές: Θωμάς Διάφας και Ραζιήλ Σοέλ
Τοποθεσία: στέκι ΤΑΚΙΜ (4ος όροφος), Κατούνη 25 στα Άνω Λαδάδικα (πλατεία Εμπορίου)

 Στις 28 Ιουνίου 1969 η αστυνομία σε μία συνηθισμένη της έφοδο, εισέβαλε στο μπαρ Stonewall, στη Νέα Υόρκη και επιτέθηκε σε ΛΟΑΤΚΙΑ+* άτομα ασκώντας βία και συλλαμβάνοντας κόσμο. Μετά από χρόνια καταπίεσης και καταστολής το ποτήρι ξεχείλισε και οι θαμώνες αντέδρασαν αυθόρμητα ενάντια στη βία της αστυνομίας. Η εξέγερση στο Stonewall , που ξεκίνησε εκείνη τη μέρα και συνεχίστηκε για αρκετό καιρό, αποτελεί σταθμό στη διεκδίκηση των ΛΟΑΤΚΙΑ+ δικαιωμάτων στη σύγχρονη εποχή. Ένα χρόνο αργότερα έγινε το πρώτο φεστιβάλ Υπερηφάνειας (Pride) στις ΗΠΑ. 46 χρόνια μετά, τα Pride έχουν καθιερωθεί σε όλο τον κόσμο. Σε άλλες χώρες συνοδεύονται με αστυνομική κα-ταστολή, σε άλλες είναι ένα εμπορευ-ματοποιημένο ”πάρτι” αποκομμένο από κινηματικές διεκδικήσεις. Πόσα όμως έχουν πραγματικά αλλάξει;
Πόσο άνετα νιώθουν τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα να εκφράσουν ανοιχτά στην κοινωνία και στον προσωπικό τους περίγυρο τον σεξουαλικό προσα-νατολισμό ή/και την ταυτότητα φύλου τους;
Πόση ασφάλεια νιώθουν να κυκλο-φορήσουν και να εκφραστούν ελεύθερα σε δημοσίους χώρους;
Πόσα δικαιώματα τους καταπα-τούνται στον βωμό του «φυσιο-λογικού» και της «κανονικότητας» που επιβάλλουν τα κοινωνικά στερεότυπα;
Και τελικά είναι τα σημερινά Pride και ο τρόπος που διεξάγονται ο τρόπος για να διεκδικήσουμε όλα τα παραπάνω;
Αυτά και άλλα ερωτήματα θέλουμε να συζητήσουμε όλοι/ες μαζί στην εκδήλωση που διοργανώνει η Ανοιχτή Πρωτο-βουλία για ένα αυτο-οργανωμένο Thessaloniki Pride . Για αυτό σας καλούμε στην εκδήλωσή μας που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 15 Απριλίου στις 18:30 στο ισόγειο της ΝΟΠΕ στο ΑΠΘ (αμφιθέατρο Α’).
Το Σάββατο 16 Απρίλη διοργανώνουμε πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης της Πρωτο-βουλίας, από τις 9μμ και μετά στον χώρο Μικρόπολις (Βενιζέλου και Βασιλέως Ηρακλείου 18)
Οι συνελεύσεις της Πρωτοβουλίας είναι ανοιχτές προς όλους/ες και πραγμα-τοποιούνται κάθε Τρίτη στις 19:00 στον Κοινωνικό Χώρο «Στέκι Μεταναστών» (Ερμού 23 με Βενιζέλου)
Ο μοφυλόφιλοι Λ εσβίες
Α μφιφυλόφιλοι
Τ ρανς
Κ ουίρ
Ί ντερσεξ
Α σέξουαλ+

 Είμαστε ενθουσιασμένες που για 5 η συνεχόμενη χρονιά πραγματοποιείται το φεστιβάλ λοατκια+ υπερηφάνειας. Από το 1 ο Thessaloniki Pride ως και σήμερα το λοατκια + κίνημα της πόλης βγήκε στο προσκήνιο με περισσότερη αυτοπεποίθηση, κερδίζοντας την  αλληλεγγύη σημαντικού μέρους της κοινωνίας της πόλης. Λεσβίες, ομοφυλόφιλοι και τρανς απέκτησαν το δικό τους φεστιβάλ, κατοχυρώνοντας χώρο για ελεύθερη έκφραση, ζύμωση και διεύρυνση του λοατκια+ κινήματος.
Τα Pride festival ξεκίνησαν ως συνέχεια της εξέγερσης του Stonewall, που ξέσπασε αυθόρμητα. Ήταν τα ίδια τα ΛΟΑΤ άτομα που εξεγέρθηκαν ενάντια στην αστυνομική βία και στην εκμετάλλευση από τους ιδιοκτήτες των ΛΟΑΤ μπαρ. Τα πρώτα Pride στις ΗΠΑ και αλλού διοργανώθηκαν ως ανάμνηση αυτής της εξέγερσης.
Στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 1ο Pride ξεκίνησε με ανοιχτές διαδικασίες συνελεύσεων, κατέληξε σε κλειστό σχήμα διοργάνωσης στο περσινό 4ο Pride και μάλιστα με αποκλεισμούς ομάδων που ήθελαν να το συνδιοργανώσουν. Ταυτόχρονα, η προβολή και οι διεκδικήσεις περιορίστηκαν αρκετά γύρω από ορισμένες ταυτότητες και κατ’ επέκταση βιώματα των λοατκια+ ατόμων, αφήνοντάς τα υπόλοιπα εκτός.
Στα πλαίσια, λοιπόν, της ελλιπούς αυτής ορατότητας όλου του φάσματος γύρω από την σεξουλικότητα και το φύλο, καθώς και στις ίδιες τις διαδικαστικές δομές που παραμένουν κλειστές με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δημιουργήθηκε η Ανοιχτή Συνέλευση για ένα Αυτο-οργανωμένο Pride, με προτάγματα την ισότιμη συμμετοχή όλων των ατόμων και ομάδων που θέλουν να συνδιοργανώσουν τα φεστιβάλ υπερηφάνειας μας, την αυτοχρηματοδότηση , μακριά από τις οικονομικές συναλλαγές και την διαφήμιση των ίδιων των καταπιεστών, και τη διάνοιξη των ζητημάτων και των θεματικών που μας αφορούν, αλλά παραμένουν στην σιωπή και την αφάνεια.
Τέτοιες θεματικές αφορούν:
την αμφισεξουαλική και πανσεξουαλική ταυτότητα
την τρανς ταυτότητα, με διεύρυνση της συζήτησης γύρω από αυτήν
τις εμπειρίες που προκύπτουν γύρω από την ίντερσεξ ταυτότητα και
τον ασέξουαλ προσανατολισμό
τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα με αναπηρία.
τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα με σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα
τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα που κάνουν χρήση ουσιών
τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα μεγάλης ηλικίας
τις ΛΟΑΤΚΙΑ+ μετανάστριες και μετανάστες
τις διακρίσεις που υφίστανται τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα σε σχεση με τον βιοπορισμό και την εργασία
την πολυσυντροφικότητα και τις εναλλακτικές μορφές οικογένειας
Από μία τέτοια δομή διεκδικήσεων δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι καθαρά θεσμικές διεκδικήσεις, όχι ως η λύση σε όλα μας τα προβλήματά, αλλά ως ανάχωμα στις ήδη δυσμενείς συνθήκες με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωπ@ στις καθημερινότητές μας. Χαιρόμαστε που η διαδικασία αναγνώρισης των δικαιωμάτων μας έχει ήδη ξεκινήσει, με τη θέσμιση του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια και ύστερα από μακροχρόνιους αγώνες των ΛΟΑΤΚΙΑ+ οργανώσεων. Ωστόσο, η σημερινή κυβέρνηση, με τον ίδιο συντηρητισμό και υποκρισία των προηγούμενων αυτής, αρνήθηκε να συμπεριλάβει στο σύμφωνο συμβίωσης την παιδοθεσία και το αυτονόητο δικαίωμα της γονικής μέριμνας, ενώ καθυστερεί αδικαιολόγητα τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου.
Στα πλαίσια των θεσμικών διεκδικήσεων, λοιπόν, ζητάμε:
Αναγνώριση ταυτότητας φύλου χωρίς ιατρικές και δικαστικές διαδικασίες και χωρίς ψυχιατρικοποίηση.
Θεσμική κατοχύρωση της ουδέτερης ταυτότητας φύλου
Διεύρυνση των συμφώνων συμβίωσης σε ζητήματα παιδοθεσίας και πολυσυντροφικών σχέσεων.
Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στην εκπαίδευση (όσον αφορά την ασφάλεια στο σεξ και την συγκατάθεση) και εξισωμένη συμπερίληψη των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ταυτοτήτων. Επίσης, επιμόρφωση εκπαιδευτικών σε σχέση με το ζήτημα τόσο σε ακαδημαϊκό επίπεδο όσο και στους χώρους εργασίας.
Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα με τις δολοφονικές ομοφοβικές επιθέσεις στο Ορλάντο και το Μεξικό, και με αιτία όλες τις ομοφοβικές/αμφιφοβικές/τρανσφοβικές και γενικότερα φοβικές επιθέσεις και μορφές καταπίεσης, σας καλούμε να βρούμε τον κοινό τόπο των πεποιθήσεων και διεκδικήσεών μας καθώς και τα μέσα πραγμάτωσης αυτών.
Σας καλούμε, λοιπόν, στις εκδηλώσεις και τις δράσεις μας που θα πραγματοποιηθούν το διήμερο του φετινού Thessaloniki Pride 24 & 25 Ιουνίου, καθώς και στις συνελεύσεις μας για την συνδιοργάνωση ενός αυτο-οργανωμένου Φεστιβάλ Υπερηφάνειας.
 Ανοιχτή Συνέλευση για ένα Αυτο-οργανωμένο Thessaloniki Pride
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΗΜΕΡΟΥ:

Παρασκευή 24 Ιουνίου – Στέκι Μεταναστών (Ερμού 23, γωνία με Βενιζέλου – 1ος όροφος)
17:00 Εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας και ποιημάτων
20:00 Προβολές μίνι ταινιών
21:00 Εκδήλωση συζήτηση: ” Η ΛΟΑΤΚΙΑ+ οπτική της προσφυγικής κρίσης ” με την Πάολα Ρεβενιώτη και τον Παναγιώτη Αντωνιάδη
Σάββατο 25 Ιουνίου – Παρκάκι μπροστά από το σινέ Αλέξανδρος (γωνία Εθνικής Αμύνης και Παύλου Μελά)
17:00 Body painting, ζωγραφική και πολλά άλλα!
19:30 ΠΟΡΕΙΑ
Μετά την πορεία, επιστρέφουμε ΣΤΙς 22:30 στον πεζόδρομο Ερμού και Βενιζέλου γωνία για το after pride Live Street Party μας με τους Influenza και τους Jumberingas + dj’s μέχρι το πρωί.

Την αξιοπρέπεια να ζούμε, να είμαστε ορατοί και ορατές και να υπάρχουμε “εκεί έξω”, που διεκδικήσαμε στο Στόουνγουώλ στο μακρινό πια 1969, αξιώνουμε σήμερα με την ίδια ένταση και για όσες είναι διαφορετικές από εμάς. Για όσους γεννήθηκαν με πιο σκούρο ή πιο ανοιχτό δέρμα ή στη “λάθος” πλευρά των συνόρων ή στο μέρος εκείνο που ο “πολιτισμένος” κόσμος επέλεξε να βομβαρδίσει ή να αφαιμάξει οικονομικά ή… ή …ή…
Πολλές εκφράσεις, που θέλουν όμως όλες τελικά να πουν πάνω-κάτω το ίδιο: Κάποιοι είναι οι προνομιούχοι και κάποιες οι λιγότερο ευνοημένες  σε αυτόν τον πλανήτη. Κάποιες είναι αυτές που προβαίνουν στις διακρίσεις και κάποιοι άλλοι αυτοί που τις υφίστανται.
Στεκόμαστε στο πλευρό όλων αυτών που σήμερα υφίστανται ρατσισμό και διακρίσεις, γιατί ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει καταπίεση και περιθώριο. Το ζούμε καθημερινά, καθώς παντού περισσεύουμε και πουθενά δεν χωράμε. Σε μια κοινωνία που τακτοποιεί τους ανθρώπους της σε “βολικά” κουτάκια, εμείς οι ομοφυλόφιλοι, οι λεσβίες, οι τρανς, οι αμφί, οι ίντερσεξ και οι κουίρ ξέρουμε ότι την ξεβολεύουμε. Ξέρουμε ότι ο σεξουαλικός μας προσανατολισμός και η ταυτότητα φύλου μας δε χωράνε στις κανονικότητες, στις στερεοτυπικές κατασκευές μιας κοινωνίας που λατρεύει να διαιρεί, γιατί ξέρει πως είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος για να μείνουν τα πράγματα ίδια κι απαράλλαχτα. Ίδια κι απαράλλαχτη η καταπίεση. Ίδιο κι απαράλλαχτο (ίσως και μεγαλύτερο) και το κέρδος όσων πατάνε πάνω στην ανάγκη μας για ανάσες ελευθερίας.
Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταθούμε με αλληλεγγύη και σεβασμό απέναντι σε ανθρώπους που άφησαν τα πάντα πίσω τους και σε κάποιες περιπτώσεις είναι κι αυτοί ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, που η παραμονή στις πατρίδες τους σημαίνει ακόμα και το θάνατο. Στεκόμαστε με οργή απέναντι σε όλους αυτούς που φράζουν το δρόμο τους προς μια ζωή με -έστω- στοιχειώδεις ελευθερίες, χωρίς πόλεμο, χωρίς φτώχεια. Είμαστε οργισμένες, οργισμέν* και οργισμένες απέναντι σε μια ελληνική κυβέρνηση που κρατάει ανθρώπους εγκλωβισμένους πίσω από κλειστά σύνορα, που αφήνει τον φράχτη του Έβρου να στέκει ορθωμένος-αισχρό σύμβολο μιας θλιβερής εποχής.
Είμαστε οργισμένες απέναντι σε μια Ευρώπη που διακρίνει ανάμεσα σε πρόσφυγες και μετανάστες ή ακόμα και σε “παράτυπους” μετανάστες, ένας “νομικίστικος” όρος, για να αποδώσει την έννοια του ανεπιθύμητου.  Εμείς, “ανεπιθύμητοι” και οι ίδιοι, είμαστε παθιασμένα στο πλευρό των “ανεπιθύμητων” και των “απόκληρων” και των“περιπλανώμενων” αυτού του κόσμου. Και όσο αυτοί και αυτές δεν βρίσκουν απάγκιο, δεν βρίσκουμε κι εμείς. Όσο αυτές και αυτοί δεν βρίσκουν έναν τόπο να τους δεχτεί, για να ξεκινήσουν τα πάντα απ’ την αρχή, δεν ησυχάζουμε ούτε εμείς.
Μέχρι να φτάσει η στιγμή όπου όλες, όλ*και όλοι θα ζούμε τις ζωές μας χωρίς τεχνητές διαιρέσεις, χωρίς κατηγοριοποιήσεις, χωρίς σύνορα και ελέγχους για το ποιον τόπο αφήνουμε και σε ποιον τόπο πηγαίνουμε.

Ανοιχτή Πρωτοβουλία
για ένα αυτο-οργανωμένο 5 ο Thessaloniki Pride
autoorganomeno.5thesspride@gmail.com

Το Φοράμε και… Πετάμε 365 μέρες το χρόνο και δεν το θυμόμαστε μόνο τη μία μέρα που έχει οριστεί διεθνώς (13 Φλεβαρη). Το ‘safer sex’ και η προφύλαξη αφορά όλες, όλ* και όλους μας. Το σεξ δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με το παρακάτω δίπολο:
πέος – διείσδυση αυτού σε κόλπο, πρωκτό ή στόμα.
Η χρήση συμβατικών ή κολπικών προφυλακτικών, οδοντικού διαφράγματος (dental dam), γαντιών και άλλων μέτρων προφύλαξης, ενδείκνυται σε κάθε είδους σεξουαλική επαφή.
Το συμβατικό προφυλακτικό δεν αφορά μόνο τις γκέι και στρέιτ σεξουαλικές πρακτικές ή μόνο τις περιπτώσεις που συμμετέχει το πέος με διείσδυση. Αυτή ή μέθοδος προφύλαξης αφορά και τις πρακτικές μεταξύ λεσβιών, εφόσον στο σεξ μεταξύ τους είναι πιθανό να χρησιμοποιηθούν ντίλντο και δονητές, στα οποία μπαίνει συμβατικό προφυλακτικό για μείωση της έκθεσης σε Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα (ΣΜΝ).
Παρόμοια χρήση είναι δυνατό να γίνει και από τους τρανς άνδρες, είτε έχουν είτε δεν έχουν προβεί σε επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου (εξού και στην αφίσα το αγόρι με το bandage στο στήθος). Αλλά και από τις στρέιτ/μπάι γυναίκες που ευχαριστούν και ευχαριστιούνται με στραπ-ον το σεξ με τους συντρόφους τους.
Γενικά, το ‘safer sex’,και τα ΣΜΝ δεν είναι κάτι που θυμόμαστε μια φορά το χρόνο λόγω μιας διεθνούς ημέρας, αλλά 365 μέρες το χρόνο. Τα ΣΜΝ μάς αφορούν όλες, όλ* και όλους!
Γκέι, λεσβίες, αμφί, τρανς, ίντερσεξ, κουίρ και στρέιτ ας θυμόμαστε κάνοντας safer sex:
Το Φοράμε και Πετάμε!
Παρτάρουμε λοιπόν για την προφύλαξη από τα ΣΜΝ και την εξάλειψη του στίγματος στα άτομα που έχουν ήδη ΣΜΝ,
το Σάββατο 13 Φλεβάρη, 9μμ, στο μπαρ του Στεκιού Μεταναστών (οδός Ερμού 23, γωνία με Βενιζέλου – 1ος όροφος).
Ανοιχτή Πρωτοβουλία
για ένα αυτο-οργανωμένο 5ο Thessaloniki Pride
ΥΓ. Γράφουμε safer και όχι safe sex, καθώς σε κάθε περίπτωση, ακόμα και με κάθε τρόπο προφύλαξης, δεν υπάρχει 100% safe sex. Με τις μεθόδους προφύλαξης που αναφέραμε παραπάνω μειώνονται κατά πολύ

Όλες και όλοι γνωρίζουμε ότι τα Pride festival ξεκίνησαν ως συνέχεια της εξέγερσης του Stonewall, που ξέσπασε αυθόρμητα. Ήταν τα ίδια τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα που εξεγέρθηκαν ενάντια στην αστυνομική βία και στην εκμετάλλευση από τους ιδιοκτήτες των ΛΟΑΤΚΙΑ+ μπαρ. Τα πρώτα Pride στις ΗΠΑ και αλλού διοργανώθηκαν ως ανάμνηση αυτής της εξέγερσης, χωρίς αντιπροσώπους και εταιρίες. Στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 1ο Pride ξεκίνησε με ανοιχτές διαδικασίες συνελεύσεων, κατέληξε σε ένα εντελώς κλειστό σχήμα διοργάνωσης στο περσινό 4ο Pride και μάλιστα με αποκλεισμούς ομάδων που ήθελαν να το συνδιοργανώσουν. Σε ένα τέτοιο Pride δε νιώθουμε ότι χωράμε όλα τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα. Δε νιώθουμε ότι ακούγεται η φωνή μας.

Για αυτό δημιουργήσαμε εδώ και 4 μήνες την Ανοιχτή Πρωτοβουλία για το 5ο Thessaloniki Pride, με στόχο ένα Pride που θα εκπροσωπεί όσους νιώθουν αποκλεισμένοι. Θέλουμε ένα Pride που θα λειτουργεί με ανοιχτές διαδικασίες συνελεύσεων. Σ’αυτό καθεμιά και καθένας θα μπορεί να συμβάλει όχι ως εθελόντρια, υλοποιώντας αποφάσεις άλλων που παίρνονται πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά ισότιμα. Θέλουμε -με λίγα λόγια- ένα Pride αυτοοργανωμένο, αμεσοδημοκρατικό και αυτοχρηματοδοτούμενο, χωρίς εξαρτήσεις από εταιρίες, προξενεία (πχ των ΗΠΑ) και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ειδικά την ΕΕ, που με την οικονομική πολιτική της έχει δημιουργήσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο για όλους κι όλες. Την ίδια στιγμή παραβιάζει θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, καταδικάζοντας μετανάστριες και πρόσφυγες σε πνιγμό στο Αιγαίο ή σε εγκλωβισμό στις χωρές τους, στις οποίες τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα συχνά απειλούνται με θανατική καταδίκη, ενώ για όσες επιζήσουν στήνει στρατόπεδα συγκέντρωσης στα οποία συνεχίζουν να υφίστανται διακρίσεις κι απειλές ενάντια στη ζωή τους.
Άλλωστε ήδη δύο από τα τέσσερα Pride στην Ελλάδα διοργανώνονται αντιεραρχικά, με αυτοοργάνωση, αυτοχρηματοδότηση και ανοιχτές διαδικασίες. Εμπνεόμενοι και εμπνεόμενες από αυτό το επιτυχημένο μοντέλο, όπως ήδη απόδείχτηκε στην Κρήτη, έχουμε ξεκινήσει καιι εμείς με επιτυχία τις διαδικασίες αυτοχρηματοδότησης με μεγάλα αυτοοργανωμένα πάρτυ, που κινητοποίησαν σημαντικό πλήθος ΛΟΑΤΚΙΑ+ κόσμου. Επίσης, προγραμματίζουμε μια σειρά δράσεων, μεταξύ των οποίων μια μεγάλη ανοιχτή εκδήλωση στις αρχές Απρίλη με θέμα το Pride της Θεσσαλονίκης, με στόχο να μεταφέρουμε το όραμά μας για ένα αυτοοργανωμένο Pride ανοιχτό σε όλες κι όλους. Η εκδήλωση εντάσσεται στην επιδίωξή μας να υπάρχει μια συνεχής ζύμωση και δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης που δε θα περιορίζεται σε 2 μέρες τον Ιούνιο.

Με αυτόν τον τρόπο παύει πλέον να σπιλώνεται το Pride της Θεσσαλονίκης ως ένα προϊόν προς πώληση και επιστρέφει στις ρίζες του, ως ένα φεστιβάλ για την ελευθερία όλων και τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚIA+ ανθρώπων.
Επιπλέον, ένας ακόμα πυλώνας που μας προβλημάτισε είναι οι θεματικές των Thessaloniki Pride. Η μέχρι τώρα οργάνωση των Pride στην πόλη μας, δηλαδή η απουσία αυτοοργάνωσης και ανοιχτών διαδικασιών έχει οδηγήσει στον περιορισμό των θεματικών και στον συνακόλουθο αποκλεισμό μεγάλου μέρους του ΛΟΑΤΚΙΑ+ κόσμου. Έχουμε παρατηρήσει ότι τα μέχρι τώρα Pride εστιάζουν κατά κύριο λόγο στην ανδρική ομοφυλοφιλία, αν και τα κεντρικά συνθήματα συμπεριλάμβαναν τυπικά πολλές πλευρές του ΛΟΑΤΚΙΑ+ ζητήματος. Για παράδειγμα στα άρματα υπερτονίζεται με ποικίλους τρόπους η «ομοκανονικότητα» προβάλλοντας στερεοτυπικά πρότυπα ομορφιάς, εμπορευματοποιώντας με αυτό το τρόπο το ανθρώπινο σώμα. Είναι ειρωνικό, μάλιστα, να είναι σπόνσορες του Pride gay bar, τα οποία για να αποκομίσουν κέρδος ακολουθούν σεξιστικές πολιτικές. Ας μη ξεχνάμε ότι η εκμετάλευση των ΛΟΑΤΚΙΑ+ από τα gay μαγαζιά, ήταν μεταξύ άλλων η “μαγιά” της εξέγερσης του Stonewall.
Δεν αγνοούμε τις δράσεις και εκδηλώσεις που έγιναν στα 4 πρώτα Pride για το τρανς ζήτημα, ωστόσο θεωρούμε ότι η συζήτηση αυτή χρειάζεται να διευρυνθεί ακόμα περισσότερο. Για μας το 5ο Thessaloniki Pride είναι απαραίτητο να εμπλουτιστεί και με άλλες θεματικές, οι οποίες στα προηγούμενα Pride απουσίαζαν, όπως η πολυσυντροφικότητα, οι εναλλακτικές μορφές οικογένειας, η ορατότητα της αμφισεξουαλικής και πανσεξουαλικής ταυτότητας, οι εμπειρίες που προκύπτουν από την intersex ταυτότητα, καθώς και από τον ασέξουαλ προσανατολισμό, ο κοινωνικός αποκλεισμός των ΛΟΑΤΚIA+ ατόμων με αναπηρίες, των ΛΟΑΤΚIA+ μεταναστριών και μεταναστών καθώς και των ΛΟΑΤΚIA+ ηλικιωμένων.

Εμείς, ως Πρωτοβουλία για ένα αυτο-οργανωμένο Pride, αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο όπου θα ζούμε, θα κυκλοφορούμε και θα εκφραζόμαστε ελεύθερα. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι το Pride, ως φεστιβάλ διεκδικήσεων και ορατότητας των αποκλεισμένων, είναι εξ ορισμού μια κινηματική διαδικασία, η οποία δεν μπορεί να απέχει από το υπόλοιπο κίνημα. Η καταπίεση που βιώνουμε ως ΛΟΑΤΚIA+ άτομα είναι μία από τις εκφάνσεις των ανισότιμων σχέσεων εξουσίας πάνω στις οποίες δομείται η σημερινή κοινωνία. Όσο υπάρχουν και αναπαράγονται τέτοιου είδους σχέσεις, θα υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεσμένες και γι αυτό θέλουμε ένα Pride που να τις αντιπαλεύει!
Ανοιχτή Πρωτοβουλία
για ένα αυτο-οργανωμένο 5ο Thessaloniki Pride
autoorganomeno.5thesspride@gmail.com

Η δολοφονική και πολύνεκρη επίθεση στο gay κλαμπ Pulse του Ορλάντο αποτελεί μια κορύφωση των εγκλημάτων μίσους ενάντια στην κοινότητά μας. Όσο αγωνιζόμαστε για το ίδιο το δικαίωμα της ύπαρξής μας, η ετεροκανονική καταστολή αυξάνεται με βίαιο τρόπο, επιχειρώντας να αποδείξει πως δεν μας επιτρέπεται να υπάρχουμε με τους δικούς μας όρους, δεν μας επιτρέπεται να σηκώνουμε το κεφάλι και να υψώνουμε τις φωνές μας.
Η αύξηση ομοφοβικών και τρανσφοβικών επιθέσεων δεν αποτελεί “μεμονωμένο περιστατικό”. Οι 10 καταγραμμένοι φόνοι τρανς ανθρώπων στις ΗΠΑ, δεν αποτελούν “μεμονωμένο περιστατικό”. Το ότι η επίθεση αυτή έγινε τον μήνα της “υπερηφάνειάς” μας δεν είναι κάτι τυχαίο, ούτε και ο χειρισμός των φυλετικών προεκτάσεων αυτής της βίας από τα media. Η βραδιά της επίθεσης στο Pulse ήταν lati\nβραδιά, και τα περισσότερα θύματα ήταν λατιν@. Αυτό το στοιχείο αποσιωπήθηκε, ενώ η καταγωγή και το θρήσκευμα του δράστη τονιζόταν με έμφαση.
Ο Omar Matee\nόμως ήταν αμερικάνος πολίτης και παρά την καταγωγή του και το συσχετισμό του με το ISIS, όπου διαρκώς επισημαίνεται και διογκώνεται από τα media, ο Matee\nήταν θρέμμα μιας κουλτούρας αμιγώς φοβικής στη σεξουαλική, έμφυλη και φυλετική ετερότητα. Μιας κουλτούρας που προωθεί τη βίαιη αρρενωπότητα ενάντια σε όσ@ δεν υποτάσσονται σε αυτή.
Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός που στη παρούσα κατάσταση έδειχνε να υποστηρίζει ο Matee\n-άσχετα αν στη πραγματικότητα ήταν μη ενεργός μουσουλμάνος- είναι η αφορμή και όχι το αίτιο για αυτή την επίθεση. Ας μην αφήσουμε αυτή την αφορμή να γίνει ευκαιρία, για να ξεπλύνει η Δύση την ισλαμοφοβία της με το αίμα της κοινότητάς μας και να συγκαλύψει την ομοφοβία/τρανσφοβία/αμφιφοβία της.