Category: General

“Ανοιχτό κάλεσμα προς άτομα και συλλογικότητες για την διοργάνωση του 2ου Aυτό-οργανωμένου Τhessaloniki pride”
Στις 26 και 27 Μαΐου του 2017, πραγματοποιήθηκε το 1ο αυτο-οργανωμένο Thessaloniki Pride. Παρά τις αντιξοότητες που αντιμετωπίσαμε λόγω των καιρικών συνθηκών, το 2ημερο του αυτο-οργανωμένου Pride διεξήχθηκε κανονικά: στο Στέκι Μεταναστ(ρι)ών και στον πεζόδρομο πίσω από το μνημείο Λαμπράκη. Στο Άγαλμα Βενιζέλου και στη Σχολή Θετικών Επιστημών. Αν και η επιλογή της ΣΘΕ προέκυψε ως έκτακτη εναλλακτική λύση, εντούτοις εξυπηρέτησε έναν διπλό στόχο: τη διεξαγωγή του Pride σε συνδυασμό με τη διατήρηση του ανοιχτού και δημόσιου χαρακτήρα των πανεπιστημίων.
Στο 1 ο Pride μας προσπαθήσαμε να εντάξουμε ένα μεγάλο εύρος θεματικών, μιας και η διαθεματικότητα αποτελεί μία από τις βασικές μας επιδιώξεις. Ασχοληθήκαμε μέσω εκδηλώσεων και συζητήσεων, με τον αποκλεισμό των ομοφυλόφιλων από την αιμοδοσία, με τους λοατκια+ πρόσφυγες, καθώς και με την χρησιμότητα της αυτοοργάνωσης των Pride σε κάθε πόλη (καλώντας τα αυτοοργανωμένα Pride Πάτρας και Κρήτης σε κοινή εκδήλωση). Μία εξίσου βασική αρχή της συνέλευσης ήταν και παραμένει η σύνδεση με τα υπόλοιπα κινήματα. Για αυτό το λόγο καλέσαμε συλλογικότητες από όλη την χώρα, οι οποίες δραστηριοποιούνται στον lgbtqia+, φεμινιστικό, αντιρατσιστικό, αντιφασιστικό, εργατικό, οικολογικό, αντικαπιταλιστικό, αριστερό, αντιεξουσιαστικό, αντιμνημονιακό και ελευθεριακό χώρο. Την Πολύχρωμη Πορεία του Pride επιλέξαμε να την πραγματοποιήσουμε μεσημεριανές ώρες, οπότε μπορούσαμε να είμαστε πραγματικά ορατές στον κόσμο της πόλης.
Το 1ο αυτοοργανωμένο Thessaloniki Pride, με όλες τις επιτυχίες και τις προβληματικές του, επιτεύχθηκε μετά απο δύο σχεδόν χρόνια συνελεύσεων, συζητήσεων και προσπαθειών. Στόχος μας δεν είναι μόνο η διεξαγωγή ενός αυτοοργανωμένου Pride φέτος, αλλά και η δημιουργία μιας “παράδοσης” αυτοοργανωμένων Pride κάθε χρόνο στη Θεσσαλονίκη , ως απόδειξη πως τα εγχειρήματα που δημιουργούνται με τέτοια υλικά, βάσεις και προοπτικές μπορούν να προσφέρουν δημιουργικά, διεκδικητικά και συλλογικά αποτελέσματα.
Γιατί αυτο-οργανωμένο, όμως;
Γιατί με λίγα λόγια, θέλουμε το Pride μας να διοργανώνεται «από τα κάτω», με τις αποφάσεις να λαμβάνονται μέσω ανοιχτών συνελεύσεων και όχι πίσω από κλειστές πόρτες . Θέλουμε η άποψη κάθε μέλους της συνέλευσης του RADical Pride να έχει ίση βαρύτητα, εξαλείφοντας το διαχωρισμό ανάμεσα στους λίγους που αποφασίζουν και στους πολλούς που υλοποιούν τις αποφάσεις ως εθελόντριες/-ές. Θέλουμε ένα Pride ανεξάρτητο από εταιρίες, επιχειρήσεις, πρεσβείες προξενεία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, γι’ αυτό και δε δεχόμαστε χορηγίες.
Είμαστε άτομα που καταπιέζονται στον κόσμο της ομοφοβίας, της τρανσφοβίας, του σεξισμού και της ετεροκανονικότητας. Είμαστε γυναίκες και λοατκια+ που δε συμβιβάζονται με τις κυρίαρχες πατριαρχικές αντιλήψεις και πρακτικές του κράτους και του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας. Δεν ξεχνάμε όμως ότι είμαστε και εργαζόμενες, άνεργοι και αυτοαπασχολούμεν@, που έχουν πληγεί από την ακραία νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή πολιτική της λιτότητας, χάνοντας τα σπίτια, την εργασία και τους ανθρώπινους όρους δουλειάς και διαβίωσής τους. Είμαστε πρόσφυγες που παλεύουν για αξιοπρεπή ζωή και εγκατάσταση σε μια περιοχή χωρίς πολέμους.
Το RADical Pride, ακολουθώντας το αποτύπωμα των πρώτων Pride στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, πέρα από γιορτή της διαφορετικότητας και της αποδοχής, είναι πάλη και διεκδίκηση της αξιοπρέπειας και της ασφάλειας όλων των καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων. Είναι μάχη ενωτική, πλάι στο αντιρατσιστικό, φεμινιστικό, οικολογικό, αντιφασιστικό, εργατικό, φοιτητικό, αντιμνημονιακό-αντικυβερνητικό κίνημα. Με βασική αρχή μας την αυτοοργάνωση, καλούμε για ένα Pride «από τα κάτω και με τις/τους κάτω», με διευρυμένες λοατικια+ θεματικές, κινηματικό και αντισυστημικό.
Το RADical Pride, όπως και κάθε αυτό-οργανωμένο εγχείρημα χρειάζεται τη στήριξη και την ενίσχυση όσων πιστεύουν –όπως κι εμείς- ότι αυτός ο κόσμος αλλάζει συλλογικά μόνο μέσα από την ενεργή δράση του καθενός και της καθεμίας από εμάς. Κυρίως όμως μέσα από τη ζύμωση, την αλληλεπίδραση με άλλα άτομα, κινήματα, συλλογικότητες , πολιτιστικές ομάδες , πολιτικές οργανώσεις ή ελευθεριακές συνελεύσεις . Είναι ένας δρόμος -κάθε άλλο παρά μοναχικός- που αξίζει να τον περπατήσουμε πολλές, πολλ@ και πολλοί μαζί. Μαζί με όσ@ έχουν νιώσει –όπως εμείς- τι σημαίνει καταπίεση και έχουν πάρει την απόφαση να βάλουν ένα τέλος στην καταπίεση αυτή.
– Σας καλούμε, άτομα και συλλογικότητες, σε Ανοιχτή Συνέλευση την Τρίτη 27 Μαρτίου στις 8.30 μμ στον 1ο όροφο του Στεκιού Μεταναστ(ρι)ών, για να συνδιαμορφώσουμε τις θεματικές, το κεντρικό σύνθημα, το πρόγραμμα και την Πολύχρωμη Πορεία του 2ου αυτo-οργανωμένου RADical Thessaloniki Pride , με την προσδοκία να συμπορευτούμε για την οργάνωση και το συντονισμό του αυτο-οργανωμένου εγχειρήματός μας.
(το Στέκι Μεταναστ(ρι)ών βρίσκεται στην οδό Ερμού 23, γωνία με Βενιζέλου, σκούρη μπορντώ εξώπορτα)
– Σας καλούμε να παραβρεθείτε μαζί μας τις μέρες του 2ου αυτo-οργανωμένου Thessaloniki Pride με το δικό σας περίπτερο/τραπεζάκι ή/και μπλοκ-πανό στον κεντρικό χώρο του Pride (στεγασμένος χώρος την 1η μέρα – ανοιχτός χώρος τη 2η)
– Σας καλούμε να στηρίξετε το 2ο αυτo-οργανωμένο Thessaloniki Pride δημοσιεύοντας το δικό σας κάλεσμα.
RADical Pride

Σε μια πρωτοφανή απόφαση κατέληξαν πριν λίγες μέρες οι αναισθησιολόγοι γιατροί του νοσοκομείου «Άγιος Παντελεήμων» στη Σάμο, καθώς κοινοποίησαν με σχετικό έγγραφο στη διοίκηση ότι αρνούνται να χορηγήσουν αναισθησία σε περιπτώσεις διακοπής της κύησης .Η απόφασή τους αυτή φαίνεται ότι στηρίζεται στο άρθρο 31 του Νόμου 3418/2005 που αναφέρει ότι ο γιατρός μπορεί να αρνηθεί να συμπράξει σε διαδικασία διακοπής της κύησης επικαλούμενος την ηθική που τον διέπει, εκτός από περιπτώσεις φυσικά όπου η ζωή του εμβρύου καθώς και της μητέρας κινδυνεύουν .
Σε κοινωνίες που βιώνουν από τη μια πλευρά αλλεπάλληλες περικοπέςσε δικαιώματα και παροχές και την ανησυχητική άνοδο ακροδεξιών μορφωμάτων από την άλλη, δεν θα μπορούσε να λείπει η προσπάθεια αστυνόμευσης του γυναικείου σώματος και η προσπάθεια καταστολής του δικαιώματος της γυναικείας αυτοδιάθεσης. Πολλά είναι, άλλωστε, τα παραδείγματα: Ιρλανδία, Πολωνία και Ισπανία είναι κάποιες απ’ τις χώρες, όπου Εκκλησία και η εκάστοτε πολιτική ηγεσία προσπάθησαν να ποινικοποιήσουν τη διαδικασία διακοπής της κύησης. Το πρόσχημα: η προστασία –δήθεν- μιας αγέννητης ψυχής.

Ένα βήμα μπρος άλλα δέκα πίσω
Τη δεκαετία του 1970-80 το δυναμικό φεμινιστικό κίνημα κατάφερε μέσα από μαζικούς αγώνες και προοδευτικά -για την εποχή εκείνη- αιτήματα να πετύχει μια συνολική αναθεώρηση σχετικά με τη σεξουαλικότητα, τα αναπαραγωγικά δικαιώματα, καθώς την αλλαγή συνειδήσεων στις σχέσεις ανάμεσα στα “δύο” φύλα. Σημαντικές αλλαγές, οι οποίες δεν είχαν να κάνουν τόσο με τη θεσμική μεταρρύθμιση του κράτους, σε ένα υποθετικά “πιο ανθρώπινο μηχανισμό” άσκησης εξουσίας, αλλά αφορούσαν την ουσιαστική καθημερινότητα των γυναικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και η ταχύτατη διάδοση του αντισυλληπτικού χαπιού. Ένα γεγονός που με τη σειρά του έφερε στον δημόσιο και ιδιωτικό λόγο το ζήτημα της διαφοράς μεταξύ τεκνοποίησης και σεξουαλικής ευχαρίστησης.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στο σήμερα.Έπειτα απ’ τη χυδαία απόφαση των γιατρών της Σάμου, είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν και άλλες πιο σκληρές προσπάθειες περιορισμού του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος. Όχι μόνο από άλλους δήθεν πονόψυχους ‘επιστήμονες, αλλά και από τμήματα της κοινωνίας που θεωρούν το σώμα μιας γυναίκας ως κτήμα άλλοτε του κράτους και άλλοτε της Εκκλησίας.
Η προσπάθεια ελέγχου του σώματος συνολικά -και του γυναικείου ειδικότερα- συνδέεται άμεσα με την επικράτηση πατριαρχικών δομών στις κοινωνίες. Με τον τρόπο αυτό όχι μόνο επιτυγχάνεται έλεγχος στον αριθμό των γεννήσεων, άρα και στην παραγωγή νέων εργατών/τριών, αλλά και συνεχίζει να αναπαράγεται ο αναγκαστικός δυισμός και η ποινικοποίηση οποιασδήποτε σεξουαλικής ή ταυτοτικής απόκλισης από τα κυρίαρχα πρότυπα.
Φαίνεται πως 50 χρόνια μετά τις νίκες του φεμινιστικού και λοατκια κινήματος στην Ελλάδα η επανεμφάνιση σκοταδιστικών αντιλήψεων είναι το πρώτο και ίσως πιο σοβαρό δείγμα ότι το σύστημα βιώνει άλλη μια βαθιά κρίση και πως η ανάγκη για σύγχρονες “μάγισσες” έχει ήδη ξεκινήσει μέσα από την επίθεση στα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών.
Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η σεξουαλικοποίηση του γυναικείου σώματος και η μετέπειτα εμπορευματοποίησή του μέσα από τις ταινίες πορνό -και όχι μόνο-αποδείχθηκε ιδιαίτερα κερδοφόρο για το σύστημα.
Συνεπώς,εμείς και όσες/όσοι θέλουμε μια κοινωνία ισότητας, μακριά από καταπιεστικές πρακτικές αστυνόμευσης των ζωών και των σωμάτων μας,καλούμαστε για άλλη μια φορά να παλέψουμε ενάντια σε κάθε μικρή ή μεγάλη επίθεση που το σύστημα και η πατριαρχία εξαπολύουν.
Άλλωστε οι αγώνες στο σήμερα είναι οι αλλαγές στο αύριο.
Κική Σταματόγιαννη
Τάσος Κεσόγλου

Όταν “σου φοράνε” την κανονικότητα
Keep it Radical
…Ή αλλιώς, επιμένουμε για ένα Pride
από τα κάτω
και με τους/τις κάτω

 Όταν ακούς για “κανονικότητα”, ανθρώπινο κρέας μυρίζει.
 Όταν προσπαθούν να σου επιβάλλουν πρότυπα “κανονικότητας”, Keep it Radical. Είναι κατασκευασμένα.
Όταν προσπαθούν να στριμώξουν τη σεξουαλικότητά σου σε ένα καλούπι, Keep it Radical. Μην το δεχτείς.
Όταν οι “κυριαρχικές-αρρενωπές” συμπεριφορές γίνονται ο κανόνας, Keep it Radical. Αλλιώς, η κουλτούρα του βιασμού θα μας σκεπάσει σαν σύννεφο και θα είναι ο επόμενος κανόνας.
Όταν ζητούν τον οίκτο σου για ανθρώπους με αναπηρίες, Keep it Radical. Οι ανάπηρες, ανάπηρ@ και ανάπηροι αξιώνουν τον σεβασμό σου, δεν εκλιπαρούν τον οίκτο σου.
Όταν προσπαθούν να σε πείσουν ότι οι μετανάστ(ρι)ες και οι πρόσφυγες «είναι πρόβλημα», σκέψου το λίγο και Keep it Radical. Είναι καταπιεσμένες/οι από το σύστημα και δακτυλοδεικτούμενες/οι σαν εσένα. Ή σαν κι εμένα.
Όταν το κράτος και μεγάλο μέρος της κοινωνίας παρέχουν «αυτονόητα» προνόμια σε όσους εκπληρώνουν το πρότυπο του λευκού, ντόπιου, χριστιανού, ευκατάστατατου, αρτιμελή ετεροφυλόφιλου cisgender [1] ανθρώπου, Keep it Radical και πάλεψε για την ανατροπή τους. Διεκδικούμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία της ισότητας, χωρίς προνόμια και ενάντια στις καταπιεστικές πρακτικές που επιβάλλει η πατριαρχία.
Δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Ο τομέας διεκδίκησης δικαιωμάτων έχει φαινομενικά διευρυνθεί, ενώ και η δημόσια συζήτηση για το λοατκια+ ζήτημα βρίσκεται πολλές φορές στο προσκήνιο. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, μεγάλο μέρος της κοινωνίας μοιάζει να οπισθοχωρεί συνεχώς. Η πατριαρχία αλλά και η κάθε μορφής “κανονικότητα”, κυριαρχεί στις ζωές μας. Σχεδόν παντού επιβάλλεται ο δυϊσμός του φύλου, ενώ συχνά επιβάλλεται η ετεροφυλοφιλία. Καθετί που διαφέρει -έστω και λίγο- εξοστρακίζεται, απομονώνεται και τίθεται στο κοινωνικό περιθώριο.
Τα στερεότυπα που αφορούν την ταυτότητα, την έκφραση του φύλου, αλλά και τη σεξουαλικότητα, γίνονται ο κανόνας. Τα πρότυπα ομορφιάς που προωθούνται σήμερα είναι εντελώς ρατσιστικά: περιλαμβάνουν άτομα με λευκό (στη συντριπτική πλειοψηφία) δέρμα, στα οποία ταυτίζεται το ανατομικό με το κοινωνικό τους φύλο, καθώς και με συγκεκριμένες αναλογίες.  Για εμάς, η διαφορετικότητα, η θεσμική διασφάλισή της και η αλλαγή συνειδήσεων είναι αναγκαίες για μια κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων. Η αξία ενός πίνακα είναι η διαφορετικότητα των πινελιών που τον συνθέτουν.
Παράλληλα, επιμένουμε σε προτάσεις που στέκονται απέναντι σ’ αυτήν την κατασκευασμένη και επιβεβλημένη “κανονικότητα”. Υλικά μας είναι τα αιχμηρά ζητήματα, εκείνα που “ξεβολεύουν”, που ξαναβάζουν στο τραπέζι το όραμα για μια άλλη κοινωνία με εντελώς διαφορετικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Προτάσεις που μας επιτρέπουν να ονειρευόμαστε και να παλεύουμε, που μπορούν να μας πάνε πολύ πιο πέρα από τις θεσμικές κατακτήσεις.
RADical Pride σε συνθήκες ασφυξίας
 Ζοφερό κλίμα παντού στον κόσμο. Εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, μαζικό ρεύμα υποστήριξης της Λεπέν στις πρόσφατες γαλλικές εκλογές, άνοδος ακροδεξιών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη, κλιμακούμενες επιθέσεις σε καταπιεζόμενες κοινωνικές ομάδες από φασίστες. Όλα αυτά δείχνουν ότι ο χρόνος μοιάζει να τελειώνει. Αν δεν αντιδράσουμε έγκαιρα, ξέρουμε ότι εμείς είμαστε αυτές, αυτ@ και αυτοί που θα δεχτούμε πάνω στα σώματα και τις ζωές μας την επώδυνη αλλαγή.
Στην Ελλάδα , παρά τις κατακτήσεις του λοατκια+ κινήματος, οι ομοφοβικές και τρανσφοβικές επιθέσεις δε λείπουν. Δεν έχει περάσει μέρα που οι γυναίκες να μην υφίστανται σεξιστική -λεκτική ή και σωματική- βία. Η οικονομική κρίση σφίγγει τη θηλιά όλο και περισσότερο, ενώ τα μνημόνια που υπογράφονται από την ελληνική κυβέρνηση το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο τις ήδη επιβαρυμένες ζωές μας. Είμαστε λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφί, τρανς κουίρ, ίντερσεξ και ασέξουαλ (λοατκια+), αλλά την ίδια στιγμή είμαστε εργαζόμενες/οι, επισφαλώς εργαζόμενες/οι, ανθρώπινες σκιές που εργάζονται χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα. Κι αυτή είναι η καλύτερη περίπτωση. Γιατί στη χειρότερη περίπτωση, είμαστε άνεργοι/ες. Την ίδια στιγμή, οι πρόσφυγες παραμένουν κλεισμένοι/ες στα στρατόπεδα εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης, δεχόμενοι/ες επιθέσεις από φασίστες, ιδίως στους τόπους υποδοχής.
Το πρόσφατο νομοσχέδιο για τους/τις τρανς φαινομενικά είναι ένα θετικό βήμα προς την κατεύθυνση απλοποίησης των διαδικασιών αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου, χωρίς ιατρικές προϋποθέσεις και επεμβάσεις ή ψυχιατρική γνωμάτευση. Την ίδια στιγμή, όμως, με το νομοσχέδιο αυτό απαιτείται δικαστική απόφαση για κάθε τρανς άτομο ξεχωριστά (σε αντίθεση με την απλή δήλωση στο ληξιαρχείο, που αποτελεί σταθερή απαίτηση του τρανς κινήματος στην Ελλάδα και εφαρμόζεται σε αρκετές χώρες του εξωτερικού). Ταυτόχρονα εισάγεται –για ποιο λόγο;- ο όρος της ενηλικότητας, κάτι που σημαίνει ότι αποκλείονται αυτομάτως τα ανήλικα τρανς άτομα. Και τίθεται απαγόρευση για τα ήδη έγγαμα άτομα, θέτοντας τους/τις με τον τρόπο αυτό μπροστά στο δίλημμα εάν θα επιλέξουν την έγγαμη ζωή τους ή τον επαναπροσδιορισμό της ταυτότητάς τους. Και φυσικά, για άλλη μια φορά στο νομοσχέδιο αυτό οι ίντερσεξ παραμένουν ανύπαρκτοι/ες.
Το RADical Pride, λοιπόν, δεν γίνεται σε κενό χρόνου. Γίνεται τη στιγμή ακριβώς που το -προερχόμενο από ήττα- ευρύτερο κίνημα συγκεντρώνει ξανά τις δυνάμεις του. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι, θα πρέπει να τα αλλάξουμε όλα. Έχουν γίνει μικρά θετικά βήματα, έχουν κατακτηθεί με προσπάθεια κάποια δικαιώματα. Ωστόσο, δεν αρκούν. Ακόμα και οι σημαντικότερες κατακτήσεις του παρελθόντος δεν θεωρούνται πλέον δεδομένες και με την πρώτη ευκαιρία ανατρέπονται. Το εργαλείο της ανάθεσης στους «ειδήμονες» -όσο ελκυστικό κι αν φάνταζε σε κάποιες και κάποιους- έχει αποδειχτεί άχρηστο. Η συγκυρία δεν ευνοεί τις αυταπάτες. Η δύναμη βρίσκεται σε όλες και όλους εμάς. Δεν χρειάζεται να αναθέσουμε σε κάποιους/ες άλλους/ες να διαχειριστούν ζητήματα που μας αφορούν σαν λοατκια+ ανθρώπους (κι όχι μόνο).
Μέσα σε συνθήκες σαν αυτές που περιγράφουμε, η αυτο-οργάνωση των Pride σε κάθε πόλη είναι αναγκαία. Για ποιο λόγο ο σχεδιασμός ενός Pride να περνάει μέσα από ολιγομελείς κλειστές οργανωτικές επιτροπές και εταιρίες; Για ποιο λόγο, αφού το Pride αφορά όλες και όλους εμάς, να αποκλειόμαστε από τη λήψη σχεδόν του συνόλου αποφάσεων που σχετίζονται μ’ αυτό; Για ποιο λόγο να έχουν θέση σε ένα Pride οι εταιρίες, οι πρεσβείες και τα προξενεία και όχι τα ίδια τα λοατκια+ άτομα και όσες/όσοι στέκονται αλληλέγγυες/οι σε αυτά; Τα παλιά εργαλεία έχουν σκουριάσει. Καιρός, λοιπόν, να δοκιμάσουμε καινούρια.
Ως μέλη αυτής της κοινωνίας, αλλά και ξεχωριστοί άνθρωποι, οφείλουμε να αγωνιζόμαστε για την ίδια μας την ύπαρξη. Ειδικά σε συνθήκες, όπως οι σημερινές, ο λόγος ανήκει σε εσένα. Και σε εμένα. Μέσα σε ανοιχτές συνελεύσεις, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, με διάλογο, συνδιαμόρφωση και ελεύθερη έκφραση της καθεμιάς, τ@ καθ@ και του καθένα από μας. Χωρίς εξαρτήσεις από ευρωπαϊκούς θεσμούς, χωρίς χρηματοδοτικά πακέτα και επιχορηγήσεις. Οι νέες εποχές μάς βάζουν μπροστά σε νέες προκλήσεις. Χρειάζονται νέες φωνές. Νέα τολμηρά βήματα. Νέα μονοπάτια, όπου ελπίζουμε να συναντηθούμε.
Η επιβολή της “κανονικότητας” μυρίζει αίμα. Και είναι το αίμα εκείνων που νιώθουν να μη χωράνε ή να περισσεύουν. Η “κανονικότητα” επιβάλλεται σε ανθρώπους, που πολλές φορές δεν βρίσκουν θέση στα Pride. Το δικό μας Pride, το RADical Pride, δεν θα είχε λόγο ύπαρξης αν δεν έβρισκαν χώρο ελεύθερης έκφρασης μέσα σ’ αυτό εκείνες, εκείν@ και εκείνοι που δεν ακούγονται. Είναι όλες εκείνες και όλοι εκείνοι που εισπράττουν καθημερινά πολλαπλή καταπίεση, γιατί πολλαπλές είναι και οι ταυτότητές τους. Γυναίκες, άνθρωποι με αναπηρίες, αμφιφυλόφιλες/οι, πολυσυντροφικοί/ες μετανάστ(ρι)ες, ηλικιωμένοι, άθρησκοι/ες. Κάποιες από αυτές τις διευρυμένες θεματικές θα γίνουν αφορμή για συζήτηση στις εκδηλώσεις και τα εργαστήριά μας, ανασηκώνοντας το πέπλο και όλα όσα αυτό επιμελώς κρύβει. Φεμινιστικό εργαστήρι, εργαστήρι για την προσφυγική κρίση και τους λοατκια+ πρόσφυγες, προβολή και συζήτηση για ανθρώπους με αναπηρίες, προσωπικές αφηγήσεις ανθρώπων που έχουν δεχθεί κάθε μορφή καταπίεσης, εκδήλωση για τον αποκλεισμό των ομοφυλόφιλων από την αιμοδοσία.
Το πολύτιμο “κόστος” της διαφορετικότητας
Η τρανς ακτιβίστρια, Hande Kader , από την Τουρκία, πλήρωσε με τη ζωή της το τίμημα να αμφισβητήσει την επιβαλλόμενη “κανονικότητα”. Την βίασαν και την έκαψαν ζωντανή τον Αύγουστο του 2016, μετά τους μαχητικούς και συγκρουσιακούς αγώνες που έδωσαν τους προηγούμενες μήνες οι τρανς. Η επιβολή της “κανονικότητας” απαιτούσε να σωπάσει μια για πάντα η φωνή της, γιατί παραήταν ηχηρή.
Το RADical Pride, το 1 ο αυτό-οργανωμένο Pride στη Θεσσαλονίκη, είναι αφιερωμένο στη μνήμη της HandeKader
Θα βγούμε εμείς στους δρόμους, γιατί σε εκείνη της το στέρησαν.
Θα φωνάξουμε εμείς με τη φωνή της, γιατί εκείνης της τη φίμωσαν.
Και ξέρουμε ότι εκεί έξω τα βήματά μας μπερδεύονται με τα δικά της και οι φωνές μας έχουν κάτι από τον ήχο της δικής της φωνής.
Απ’ τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Τουρκία
Κραυγή για ισότητα και ελευθερία
1 ο αυτο-οργανωμένο Thessaloniki Pride
για τις Διεκδικήσεις των ΛΟΑΤΚΙΑ+ και την Απελευθέρωση Φύλου και Σεξουαλικότητας

[1] Cisgender είναι οι άνθρωποι που η αντίληψή τους για το φύλο τους (κοινωνικό φύλο) συμφωνεί με το φύλο που τους αποδόθηκε κατά τη γέννηση (ανατομικό φύλο)

Με αφορμή την καύλα, τα γυμνά σώματα και τον αέρα της φύσης….
Η μυρωδιά του στήθους σου όταν βγαίνεις από το μπάνιο.
Εκείνο το τραγούδι που έπαιζε όταν φεύγαμε μαζί από το μπαρ.
Το σουτιέν σου που στεγνώνει καλοκαίρι στην απλώστρα.
Η μυρωδιά από τα χυσόδεντρα την άνοιξη στη Ροτόντα.
Η φωτογραφία της πούτσας σου που βρήκα ξεχασμένη στο συρτάρι.
Τα βρώμικα πεπόνια που μου δωσε ο μανάβης.
Το άγγιγμα σου στο όνειρο μου.
Οι φλέβες σου που πετάγονται όταν το χέρι σου χουφτώνει το βράχο. …
Η αλμύρα του ιδρώτα στις μασχάλες σου μετά από σκληρή δουλειά.
Οι γάμπες σου που συστέλλονται όταν βουτάς στη θάλασσα.
Η πατούσα σου που μπαίνει όλο και πιο βαθιά μέσα στην άμμο.
Ο ψιθυριστός αναστεναγμός σου στο αυτί μου όταν τελειώνεις.
Δείξτε μας κι εσείς τι είναι αυτό που βλέπετε, αγγίζετε, γεύεστε, μυρίζετε, ακούτε..
Στείλτε μας τις φωτογραφίες σας με όνομα ή ψευδώνυμο στο autoorganomeno.5thesspride@ gma il.com
έως και τις 21/5 για να παρουσιαστούν στη φωτογραφική έκθεση με θέμα «Τι με καυλώνει» που θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο του RADical PRIDE – 1ου Αυτο-οργανωμένου Thessaloniki Pride, για τις Διεκδικήσεις των ΛΟΑΤΚΙΑ+ και την Απελευθέρωση Φύλου και Σεξουαλικότητας
*Οι φωτογραφίες θα πρέπει να έχουν ανάλυση τουλάχιστον 300 dpi. Δεκτές και ασπρόμαυρες αλλά και έγχρωμες φωτογραφίες.
**Το RADical PRIDE δε θα χρησιμοποιήσει τις φωτογραφίες πέρα από τη συγκεκριμένη έκθεση παρά μόνο μετά από άδεια των δημιουργών τους.
***Αν ο αριθμός των φωτογραφιών ξεπερνάει τις οικονομικές μας δυνατότητες, θα εκτυπώσουμε όσες μπορούμε.

http://ourpride.gr/

26 και 27 Μαΐου είναι οι ημερομηνίες του RADical PRIDE – 1oυ αυτόοργανωμένου Thessaloniki Pride, για τις Διεκδικήσεις των ΛΟΑΤΚΙΑ+ και την Απελευθέρωση Φύλου και Σεξουαλικότητας.
Αν θέλετε η συλλογικότητά σας να έχει το δικό της ταμπλό/περίπτερο στον κεντρικό ανοιχτό χώρο του Pride το Σάββατο 27 Μαΐου μετά τις 3 το μεσημέρι, παρακαλούμε δηλώστε το είτε εδώ με μήνυμα είτε στο mail μας, μέχρι την Παρασκευή 5 Μαΐου (αν είναι εφικτό).
autoorganomeno.5thesspride@gmail.com

Ανοιχτό Κάλεσμα
για τη διοργάνωση του 1ου αυτo-οργανωμένου Thessaloniki Pride

Προχωράμε για τη διοργάνωση του 1ου αυτo-οργανωμένου Thessaloniki Pride το Μάιο, με βάση τους τρεις βασικούς άξονες της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας :
1. Αυτο-οργάνωση
2. Διευρυμένες ΛΟΑΤΚΙΑ*+ θεματικές
3. Σύνδεση με τα άλλα κινήματα της πόλης (αντιρατσιστικό, φεμινιστικό, οικολογικό, αντιφασιστικό, εργατικό, αντιμνημονιακό-αντικυβερνητικό).
– Σας καλούμε, άτομα και συλλογικότητες, σε Ανοιχτή Συνέλευση την Τρίτη 25 Απριλίου στις 7μμ στον 1ο όροφο του Στεκιού Μεταναστ(ρι)ών , για να συνδιαμορφώσουμε την “οριστική” μορφή, τον τίτλο, τις θεματικές, το κεντρικό σύνθημα και το πρόγραμμα του 1ου αυτo-οργανωμένου Thessaloniki Pride, με την προσδοκία να συμπορευτούμε για την οργάνωση και το συντονισμό του αυτο-οργανωμένου εγχειρήματός μας το Μάιο.
(το Στέκι Μεταναστ(ρι)ών βρίσκεται στην οδό Ερμού 23 , γωνία με Βενιζέλου , σκούρη μπορντώ εξώπορτα)
– Σας καλούμε να παραβρεθείτε μαζί μας τις μέρες του 1ου αυτo-οργανωμένου Thessaloniki Pride με το δικό σας περίπτερο/τραπεζάκι ή/και μπλοκ-πανό στον κεντρικό χώρο του Pride (στεγασμένος χώρος την 1η μέρα – ανοιχτός χώρος τη 2η).
– Σας καλούμε να στηρίξετε το 1ο αυτo-οργανωμένο Thessaloniki Pride δημοσιεύοντας το δικό σας κάλεσμα.
event στο facebook:
https://www.facebook.com/events/289365364809795/

*Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφί, Τρανς, Κουίρ, Ίντερσεξ, Ασέξουαλ +

Ανοιχτή Πρωτοβουλία για ένα αυτό-οργανωμένο Thessaloniki Pride

Προς Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας,
Το παρόν κείμενο προέκυψε έπειτα από συζητήσεις μεταξύ ΛΟΑΤΚΙ+ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι,
Αμφιφυλόφιλοι, Τρανς, Κουήρ, Ίντερσεξ+) συλλογικοτήτων και άλλων ομάδων και οργανώσεων της Θεσσαλονίκης. Θεωρώντας ανεπαρκή την απάντηση του Εθνικού Κέντρου Αιμοδοσίας (Ε.ΚΕ.Α.) στην καταγγελία «Αιμοδοσία με Ομοφοβικές Απαγορεύσεις» που δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα-ιστότοπο «Το Μωβ» ως προς τα αίτια οριστικού αποκλεισμού από την εθελοντική αιμοδοσία «όσων έχουν συνάψει έστω και μία ομοφυλοφιλική σχέση από το 1977», κρίνουμε απαραίτητη την τοποθέτησή μας επί του θέματος.
Η Ευρωπαϊκή Οδηγία 2004/33 [1], με την οποία εναρμονίζεται και η ελληνική νομοθεσία με το Προεδρικό Διάταγμα υπ’ αριθμόν: 138/2005 [2], προβλέπει τον οριστικό αποκλεισμό δοτών μονάδων αλλογενούς αίματος για «πρόσωπα των οποίων η σεξουαλική συμπεριφορά συνεπάγεται υψηλό κίνδυνο μετάδοσης λοιμωδών νοσημάτων που μπορούν να μεταδοθούν μέσω του αίματος». Στην εν λόγω απάντηση παραλείπεται να αναφερθεί ότι αρμόδιο για την ερμηνεία της παραπάνω οδηγίας και κατ’ επέκταση για την συγκεκριμενοποίησή της στην ομάδα των ομοφυλόφιλων κατά έναν γενικευτικό τρόπο είναι το Ε.ΚΕ.Α..
Το Ε.ΚΕ.Α. αφήνει να εννοηθεί ότι ο αποκλεισμός των ομοφυλόφιλων από την αιμοδοσία στηρίζεται σε στατιστικά δεδομένα και όχι σε «ομοφοβικές και διαχωριστικές κοινωνικές λογικές». Η διατύπωση, όμως, του κριτηρίου αποκλεισμού στο έντυπο «ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΙΜΟΔΟΤΗ» -«όποιος έχει έστω και μία ομοφυλοφιλική σχέση από το 1977»- βασίζεται στην αντίληψη ότι οποιαδήποτε σχέση μεταξύ συντρόφων του ίδιου φύλου είναι εξ’ ορισμού επικίνδυνη για τη μετάδοση λοιμωδών νοσημάτων, ανεξάρτητα από τις ατομικές σεξουαλικές πρακτικές. Άλλωστε, επικίνδυνες πρακτικές, όπως η συχνή εναλλαγή ερωτικών συντρόφων χωρίς τη συστηματική χρήση προφυλακτικών μέσων, περιλαμβάνονται στα κριτήρια αποκλεισμού από την αιμοδοσία (κριτήριο 3), μέτρο που προφανώς καλύπτει κάθε πιθανό σεξουαλικό προσανατολισμό. Επιπλέον, τη στερεοτυπική σύνδεση ομοφυλοφιλίας και ορoθετικότητας υποδηλώνει και η χρήση της χρονολογίας 1977, που συμπίπτει με την ανακάλυψη υψηλών ποσοστών λοίμωξης HIV στους MSM [3]. Συνεπώς, καθίσταται σαφές ότι η παραπάνω διατύπωση διαιωνίζει ομοφοβικές αντιλήψεις και πρακτικές διακρίσεων.
Ακόμη κι αν ο αποκλεισμός βασίζεται μόνο σε επιδημιολογικά δεδομένα, η παράθεσή τους στην επιστολή του Ε.ΚΕ.Α. είναι το λιγότερο προβληματική. Πρώτον, δεν αναφέρονται οι πηγές των στατιστικών στοιχείων, καθώς και η χώρα ή οι χώρες από τις οποίες αντλήθηκαν, με αποτέλεσμα να μην αποτυπώνεται μία σαφής εικόνα της ελληνικής πραγματικότητας. Δεύτερον, τα δεδομένα αυτά αφορούν τους MSM (Me\nwho have sex with men), όρος που, σύμφωνα με τον ΠΟΥ, αναφέρεται σε άνδρες που κάνουν σεξ με άνδρες, ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό τους αυτοπροσδιορισμό [4]. Άρα, η διάκριση μεταξύ MSM και ετεροφυλόφιλων στην οποία προβαίνει το Ε.ΚΕ.Α. είναι ανυπόστατη, εφόσον στην ομάδα των MSM μπορεί να ανήκει και ένας άντρας που αυτοπροσδιορίζεται ως ετεροφυλόφιλος. Τρίτον, ενώ η απαγόρευση αφορά και σε ομοφυλόφιλες γυναίκες, πρέπει να επισημανθεί το οξύμωρο της παράθεσης στατιστικών δεδομένων που αναφέρονται αποκλειστικά σε άντρες· πόσο μάλλον στην προκειμένη περίπτωση που η καταγγελία στην οποία απάντησε το Ε.ΚΕ.Α. έγινε από γυναίκα. Τα ποσοστά αυτά, αν και φαινομενικά προσδίδουν επιστημονική εγκυρότητα, δεν τεκμηριώνουν την ύπαρξη του συγκεκριμένου κριτηρίου.
Επιπλέον, στην απάντηση του Ε.ΚΕ.Α. γίνεται αναφορά στις σύγχρονες μεθόδους ελέγχου του αίματος, αλλά επισημαίνεται ότι παραμένει ο κίνδυνος της περιόδου «παραθύρου». Παραλείπεται, βέβαια, να αναφερθεί ότι η μέγιστη διάρκεια της περιόδου αυτής με τους μοριακούς ελέγχους έχει μειωθεί κατά πολύ [5]. Η συγκεκριμένη παράλειψη δημιουργεί εσφαλμένες εντυπώσεις για την αναγκαιότητα ισόβιου αποκλεισμού των ομοφυλόφιλων ως ομάδας υψηλού κινδύνου στη βάση μιας
μεγαλύτερης περιόδου παραθύρου που ίσχυε με παλαιότερες μεθόδους ελέγχου. Ο στιγματισμός της κοινωνικής αυτής ομάδας ως εγγενώς επικίνδυνης για τη δημόσια υγεία, χωρίς επαρκή τεκμηρίωση είτε οδηγεί στον αποκλεισμό ενός μεγάλου υγιούς μέρους του πληθυσμού από την αιμοδοσία είτε εξωθεί τους αιμοδότες σε ψευδείς δηλώσεις.
Η τάση για αναθεώρηση του κριτηρίου αυτού που παρατηρείται σε άλλες χώρες καταδεικνύει ότι είναι αναχρονιστικό και επιστημονικά αβάσιμο. Αφενός, σε κάποιες από αυτές, όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, καθώς και η Ελβετία -από τον Ερυθρό Σταυρό της οποίας προμηθευόμαστε μονάδες αίματος- έχει καταργηθεί ο ισόβιος αποκλεισμός και έχει θεσπιστεί ο προσωρινός (π.χ., 1 έτος) για άνδρες που συνάπτουν σεξουαλικές σχέσεις με άλλους άνδρες (MSM), γεγονός το οποίο εξακολουθεί να συνιστά μία συγκεκαλυμμένη διάκριση. Αφετέρου, σε άλλες χώρες, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, ο εν λόγω αποκλεισμός έχει καταργηθεί πλήρως και έχουν θεσπιστεί εναλλακτικά κριτήρια επιλογής αιμοδοτών που βασίζονται στις ατομικές σεξουαλικές πρακτικές ανεξάρτητα από τον τύπο της σεξουαλικής επαφής (ομόφυλη ή ετερόφυλη) [6].
Θεωρούμε επιτακτική την ανάγκη κατάργησης του συγκεκριμένου κριτηρίου και στην Ελλάδα, καθώς και την υιοθέτηση μίας πολιτικής που θα στοχεύει στη διασφάλιση της ποιότητας του μεταγγιζόμενου αίματος μέσα από: 1) σύγχρονες μεθόδους ελέγχου και 2) επιλογή αιμοδοτών με τη χρήση εστιασμένων ερωτήσεων, που θα επικεντρώνονται στην ασφάλεια των ατομικών σεξουαλικών πρακτικών ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού των συντρόφων.
Συνεπώς, ζητούμε από το Ε.ΚΕ.Α., ως αρμόδιο όργανο κατάρτισης του κανονισμού αιμοδοσίας [7]:

να τοποθετηθεί επισήμως υπέρ ή κατά του οριστικού αποκλεισμού των ομοφυλόφιλων από την αιμοδοσία,

να δηλώσει ρητά εάν προτίθεται να προβεί στην πλήρη κατάργηση του κριτηρίου και στην αντικατάστασή του από κριτήρια εστιασμένα στις ασφαλείς ατομικές σεξουαλικές πρακτικές και όχι στο φύλο και στο σεξουαλικό προσανατολισμό των συντρόφων.

ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΟΜΑΔΩN:
PRAKSIS
ΘΕΤΙΚΗ ΦΩΝΗ
ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ
ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΥΛΟ
THESSALONIKI PRIDE – ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
THESSALONIKI RAINBOW YOUTH
ΟΜΑΔΑ SYLVIA RIVERA, ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΟ THESSALONIKI PRIDE
ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΥΤΟ- ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ THESSALONIKI PRIDE
HOMOPHONIA THESSALONIKI PRIDE
ΛΕΣΒΙΑΚΗ ΟΜΑΔΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗΣ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑΣ «ΑΙΜΟΔΟΤΩ»
ΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ ΑΠΘ

Σήμερα στις 13/3 η κυβέρνηση της ‘’αριστεράς’’, όπως οι ίδι@ θέλουν να αυτοαποκαλούνται, προχώρησαν σε μία ακόμη πράξη αντιδραστική προς την κοινωνία, υπενθυμίζοντάς μας πως η διατήρηση της εξουσίας είναι ο μοναδικός τους στόχος.
Αρχικά, αστυνομικές δυνάμεις βρέθηκαν στο κτίριο του Δρακοπούλειου αιμοδοτικού κέντρου, στην οδό Αλκιβιάδου 9. Ακολούθησε επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης Βίλα Ζωγράφου, που βρίσκεται μέσα στο Κτήμα Ζωγράφου.
Είναι σημαντικό να αναφερθει ότι η κατάληψη της Αχαρνών λειτουργούσε ως στέγη φιλοξενίας προσφύγων προσφέροντάς τους αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης εντάσσοντάς τους οργανικά σε ένα μοντέλο αυτο-διαχείρισης και αυτο-οργάνωσης που υποθετικά μια αριστερή κυβέρνηση θα έπρεπε να στηρίζει, κόντρα στις αυταρχικές φωνές της κοινωνίας.
Επιπρόσθετα, στην κατάληψη της Βίλας Ζωγράφου υπήρξαν και 7 προσαγωγές ατόμων, δείχνοντας πως η αντίσταση και η οργάνωση απο τα κάτω, είναι μάλλον ποινικοποιημένες μορφές αγώνα ενάντια στην εξαθλίωση και φτωχοποίηση της κοινωνίας όπου οι ίδι@ επιβάλουν.
Σύμφωνα άλλωστε και με τον αρμόδιο υπουργό Νίκο Τόσκα, η εκκένωση της κατάληψης Βίλα Ζωγράφου έγινε έπειτα απο απαίτηση του Δήμου Αθηναίων, καθώς ήθελε να δημιουργήσει έναν πολιτιστικό χώρο, ενώ για το δεύτερο κτίριο, απάντησε πως ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης (ΔΟΜ) θα δημιουργήσει μία δομή φιλοξενίας ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων.
‘’Στεκόμαστε αλληλέγγυες-@ στους χώρους αντίστασης και οργάνωσης απο τα κάτω’’
Οι σημερινές ενέργειες δεν αποτελούν κάτι ξεχωριστό από το ‘’μείγμα’’ πολιτικής που έχουν επιλέξει να εφαρμόσουν- πιστ@ στο δόγμα “ΤΑΞΗ-ΑΣΦΑΛΕΙΑ”. Δεν μας εκπλήσσουν, γιατί στη Θεσσαλονίκη τις είχαμε ξαναζήσει και το καλοκαίρι με την εισβολή στην κατάληψη Ορφανοτροφείο, την κατάληψη Νίκης και την κατάληψη της κοινότητας Hurriya στην Καρόλου Ντηλ, που στέγαζαν επίσης πρόσφυγες. Δεν εκπλήσσουν, λοιπόν, αυτές οι ενέργειες. Μας εξοργίζουν .  Η κυβέρνηση ανακάλυψε για άλλη μια φορά τον ‘εχθρό’ στις κοινωνικές ομάδες που καθημερινά δίνουν τη ζωή τους για την προάσπιση των κοινωνικών κεκτημένων και εισέβαλε τα ξημερώματα (!) για να τον καταστείλει. Αυτοί λοιπόν, οι ‘βαπτισμένοι’ από τα ΜΜΕ και τις αστικές κυβερνήσεις ως το ‘πρόβλημα’ της κοινωνίας δεν είναι άλλ@ από τους πρόσφυγες, το αντιρατσιστικό/αντιφασιστικό κίνημα, την lgbtqia+ κοινότητα, τη νεολαία που μάχεται σε μία εποχή όπου η αξιοπρέπεια δεν είναι δεδομένη.
Για εμάς οι πρόσφυγες και οι μετανάστ(ρι)ες είναι αυτή τη στιγμή το πιο χτυπημένο κομμάτι της κοινωνίας, που χρειάζεται τη συμπαράσταση όλων. Επειδή ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει κοινωνικό περιθώριο, τι σημαίνει ρατσισμός και κρατική καταστολή, στεκόμαστε δίπλα τους, εκφράζοντας με όποιον τρόπο μπορούμε την αλληλεγγύη μας.
Κόντρα στην συνεχή συντηρητικοποίηση της κοινωνίας εμείς, ως κομμάτι της lgbtqia+ κοινότητας, θα είμαστε εκεί να στηρίξουμε και να βάλουμε τα θεμέλια για έναν κόσμο πολύχρωμο όπου η φυλή, το χρώμα, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η ταυτότητα φύλου κ.α δεν θα ποινικοποιούνται, όπου η αντίσταση στη βία του φασισμού θα αποτελεί καθήκον για την κοινωνία, για την καθεμία και τον καθέναν από εμάς.
Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων
Κάτω τα χέρια σας από τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους!

Αν νιώθεις την ατμόσφαιρα electrismeni , φταίμε εμείς και μόνο. Αν στο σπίτι σου έπεσε το electriko , έλα να λικνιστούμε στα σκοτάδια. Αν η electriki σου σκούπα χάλασε, έλα να λερώσεις τα δικά μας πατώματα. Αν το trance-ίστορ δεν παίζει πια τα αμερικάνικα, φροντίσαμε και για ένα drag show με τη Sassy Blondie .
Στα πλαίσια του διημέρου που οργανώνουμε, το Σάββατο στις 11 Μαρτίου μετά τις 10 το βράδυ, έλα να κουνηθούμε σε electro-trance ρυθμούς και να γεμίσουμε ηλεκτρόνια όλο τον χώρο!
Στο στέκι ΤΑΚΙΜ,
οδός Κατούνη 25 στα Άνω Λαδάδικα (πλατεία Εμπορίου),
στον 4ο όροφο.
Είσοδος φυσικά ελεύθερη.
Από την Ανοιχτή Πρωτοβουλία για ένα αυτό-οργανωμένο Thessaloniki Pride

Δωρεάν είσοδος

Το ημερολόγιο δείχνει 12 Αυγούστου 2016 και στην γειτονική Τουρκία, τη θεωρούμενη από την Ευρωπαϊκή Ένωση “ασφαλή χώρα διαμονής”,  η γειτονιά Zekeriyaköy της Κωνσταντινούπολης σημαδεύεται από την άγρια δολοφονία της 22 χρονης τρανς ακτιβίστριας Hande Kader , την οποία βίασαν και έκαψαν ζωντανή. Ένα χρόνο πριν, στις 3 Ιουνίου 2015 η 17 χρονη τρανς Mercedes Williamson από την Alabama των ΗΠΑ  βρίσκεται από τις αρχές θαμμένη στον κήπο του πατέρα του δολοφόνου της, ενώ στις 15 Φεβρουαρίου 2017 η 42 χρονη Dandara dos Sados από τη Βραζιλία, πεσμένη στο έδαφος δέχεται χτυπήματα με ξύλο και πέτρες καθώς και δυο πυροβολισμούς στο κεφάλι.
Τρείς δολοφονίες που διαπράχθηκαν με τον πιο σκληρό τρόπο στον βωμό της διαρκούς επανεγκαθίδρυσης της κυρίαρχης αρρενωπότητας, προσπαθώντας να στείλουν ένα μήνυμα εξόντωσης σε όποια, όποι@ και όποιον τολμάει να ονειρευτεί αδιαφορώντας για τα στενά όρια των πατριαρχικών προτύπων. Οι γυναίκες αυτές στοχοποιήθηκαν και “τιμωρήθηκαν” λοιπόν, γιατί παραιτήθηκαν από τη “βιολογικά προσχεδιασμένη” αποστολή τους, αρνήθηκαν δηλαδή, να δουν τα σώματα τους ως μέρος μιας καλοστημένης φιέστας που ορίζει το φυσιολογικό και κοινωνικά ευανάγνωστο υποκείμενο.
Η αμφισβήτησή τους αυτή αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί μια διαρκή απειλή για το σύστημα, στο οποίο το “διαφορετικό” χρώμα-φύλο-σεξουαλικός προσανατολισμός οριοθετείται και φορτίζεται ανάλογα με τις ισχύουσες πολιτισμικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες κ.α. Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με σώματα που ανάλογα με κάποιες κοινωνικές παραμέτρους ορίζονται και εν τέλει επανανοηματοδοτούνται σκόπιμα ως επικίνδυνα και ακάθαρτα για το κοινωνικό σύνολο με την κατηγορία του διαφορετικού.
Στο όνομα του διαφορετικού και άρα αυτόματα επικίνδυνου, οι δολοφονίες των τρανς ανθρώπων αποτελούν τον πιο εκδικητικό τρόπο υπενθύμισης πως ο κανόνας του αναγκαστικού δυισμού (άντρας-γυναίκα) πρέπει να διατηρηθεί. Στην ίδια λογική ο καθημερινός εξευτελισμός, η άρνηση του κράτους να αποδεχτεί θεμελιώδη δικαιώματα για τα τρανς άτομα και ο συνακόλουθος εργασιακός-κοινωνικός αποκλεισμός δημιουργούν τις πιο ευνοϊκές συνθήκες για την γιγάντωση όχι μόνο της τρανσφοβίας, αλλά και του φασισμού.
Στην τρέχουσα ελληνική συγκυρία, το κύριο επίδικο είναι η πλήρης αναγνώριση της ταυτότητας φύλου από το κράτος, χωρίς ιατρικούς όρους και προϋποθέσεις και χωρίς δικαστική απόφαση για κάθε τρανς άτομο ξεχωριστά. Η απαίτηση της τρανς κοινότητας στην Ελλάδα είναι να μπορούν οι τρανς άνθρωποι να αλλάξουν το μικρό όνομα στα έγγραφά τους με μια απλή δήλωση στο ληξιαρχείο . Αν μη τι άλλο, αυτή είναι η πιο δίκαιη διαδικασία, καθώς δεν τα υποχρεώνει να καταφύγουν στα δικαστήρια για την αναγνώριση του ονόματός τους.
Θεωρούμε πολύ σημαντική την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, καθώς ειδικά στο εργασιακό πεδίο, το να διαθέτουν τα τρανς άτομα ένα όνομα στην ταυτότητά τους, το οποίο θα ταιριάζει με την εμφάνιση και τη γενικότερη εικόνα που επιθυμούν να δείχνουν, θα περιόριζε κατά πολύ τον αποκλεισμό τους από την εργασία! Ας ελπίσουμε ότι σύντομα θα ψηφιστεί αυτή η ρύθμιση, αν και η κυβέρνηση δε δείχνει καθόλου πρόθυμη. Μα πάνω απ’ όλα ελπίζουμε ότι το κράτος θα εισαγάγει τη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία, χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, με στόχο την ευαισθητοποίηση των μαθητών και εκπαιδευτικών (άρα και ευρύτερα της κοινωνίας) σε ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας.
Μόνο με τέτοια (και άλλα) μέτρα θα λιγοστεύουν όλο και περισσότερο οι πιθανότητες να ζήσουμε και στην Ελλάδα περιστατικά ακραίας βίας και δολοφονιών εναντίον τρανς προσώπων, σαν αυτά που αναφέραμε στην αρχή αυτού του κειμένου.
Στρατής Γατελούζος
Τάσος Κεσόγλου