Category: κείμενα

Κείμενο αυτοδιάλυσης της queer/αντιπατριαρχικής συλλογικότητας Radical Pride

Η συνέλευση μας, το Radical Pride, μετά από μια μεγάλη περίοδο προσπαθειών να λύσει προβλήματα που συνεχώς προέκυπταν και αναπαράγονταν, οδηγήθηκε στην αυτοδιάλυση της. Η συνέλευση χτίστηκε βασιζόμενη σε διάφορες προβληματικές πρακτικές όπως η ανάθεση εργασιών, οι ιεραρχικές σχέσεις -συχνά λόγω παλαιότητας- και η ευλαβική τήρηση εθιμοτυπικών διαδικασιών που καταπίεζαν άτομα της συνέλευσης. Παράλληλα, ήταν καταστροφική η επιλογή μας να μην αντιμετωπίζουμε με την απαραίτητη προσοχή και αυτοφροντίδα προβληματικές καταστάσεις, τοποθετήσεις και άτομα, κρύβοντας όσα συνέβαιναν κάτω από το χαλί κι ας πλήγωναν μέλη της συνέλευσης. Όταν είχαμε πολιτικές διαφωνίες με τον τρόπο που γινόντουσαν κάποια πράγματα συχνά οι απόψεις μας υποτιμούνταν από παλιότερα μέλη. Ακόμη, για χρόνια ακροβατούσαμε ανάμεσα στους κόσμους της αναρχίας και της αριστεράς, κάτι το οποίο επέφερε πολλαπλές πολιτικές διαφωνίες, έλλειψη συνοχής, συγκρούσεις και αποχωρήσεις. Επιπλέον, η μετάβαση από συντονισμό για το Αυτοοργανωμένο Pride σε συλλογικότητα, έγινε χωρίς να δοθεί συγκεκριμένη κατεύθυνση, κάτι που δεν επέτρεψε την εμβάθυνση σε συγκεκριμένα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα.

Στο πλαίσιο της συνέλευσης διαχειριστήκαμε επανειλημμένα παραβιαστικά και τρανσφοβικά περιστατικά με τρόπο καθόλου φροντιστικό προς τα επιζήσαντα. Παράλληλα, ήταν συχνή η χρήση αντικειμενοποιητικής γλώσσας από μέλη, ενώ κακοποιητικά σχόλια για πολλές ταυτότητες του ΛΟΑΤΚΙΑ+ φάσματος αναπαρήγαγαν τις πατριαρχικές νοοτροπίες από τις οποίες αγωνιζόμαστε να απαλλαγούμε. Ιδιαίτερα έντονη ήταν η εκφορά φοβικού λόγου προς τις εκτός διπόλου ταυτότητες (τρανσφοβία, κουιροφοβία, αμφι/πανφοβία) λόγω ελλιπούς επιμόρφωσης και αυτομόρφωσης στα ζητήματα αυτά. Αναγνωρίζουμε ότι από όλα αυτά έχει προκληθεί τόσο συλλογικό όσο και ατομικό τραύμα.

Τα τελευταία χρόνια η σύσταση της ομάδας ανανεώθηκε ριζικά. Μαζί προσπαθήσαμε και καταφέραμε σε μεγάλο βαθμό να κάνουμε σοβαρή αυτοκριτική, να αυτόμορφωθούμε να ακουσουμε το ένα το άλλο, να διαχειριστούμε και να ξεπεράσουμε τα προβλήματα αυτά. Αυτές οι διαδικασίες μας βοήθησαν να γίνουμε καλύτερα. Είχαν, ωστόσο, ως αποτέλεσμα και την συσσώρευση κούρασης και φθοράς. Η κούραση αυτή επηρεάστηκε ιδιαίτερα και από τα επακόλουθα της πανδημίας. Τα λίγα άτομα που μείναμε στη συνέλευση αδυνατούσαμε να μοιράσουμε ισόποσα τον φόρτο εργασίας, με αποτέλεσμα να μην βγαίνουν δράσεις και η συνέλευση να “σαπίζει”. Η σοβαρή έλλειψη αξιόπιστων πολιτικών χώρων στη Θεσσαλονίκη, αλληλέγγυων στα queer/φεμινιστικά και αντιπατριαρχικά προτάγματα και μη συγκαλυπτικών, και η κρατική επίθεση στα πανεπιστήμια και στους κινηματικούς χώρους μας έβαλε μια ακόμα τροχοπέδη.

Φυσικά δεν κρατάμε μόνο αυτά. Θυμόμαστε τις μοιρασματικές και τις μικροφωνικές, τις συζητήσεις, τις εκδηλώσεις και τις αυτομορφώσεις, τα τέλεια πάρτι, τα άτομα που γνωρίσαμε, τα κείμενα που γράψαμε, όλες τις φορές που βρεθήκαμε μαζί στον δρόμο.
Τα παραπάνω δεν τα αναφέρουμε γιατί είναι τα μόνα που ζήσαμε, τα αναφέρουμε γιατί είναι προβληματικές που βιώσαμε πολύ έντονα μέσα στην ομάδα και γνωρίζουμε ότι υπάρχουν και σε άλλες ομάδες και συλλογικότητες. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες γινόμαστε καλύτερα, κάνουμε βήματα προς τις αντιπατριαρχικές διεκδικήσεις μας και την έμφυλη απελευθέρωση. Οι συνελεύσεις μας χρειάζονται αυτοκριτική, αυτομορφώσεις και πολύ φροντίδα. Ας είμαστε η τελευταία συνέλευση που φτάνει στο σημείο να διαλυθεί γιατι άργησε να ασχοληθεί με τα προβλήματα αυτά.

 

Ως ατομικότητες πλέον, συνεχίζουμε να  εξελισσόμαστε, προσπαθώντας συνεχώς να αποτινάξουμε καταπιεστικές πρακτικές και να παλεύουμε για την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας.

 

Ευχαριστούμε που τόσα χρόνια μας στηρίξατε.

Συγκέντρωση για τη δίκη των δολοφόνων του/ης Ζακ/Zackie

Αύριο, Δευτέρα 13/12, καλούμε στις 18.00 το απόγευμα σε συγκέντρωση με σκοπό να στηρίξουμε τον αγώνα του Justice For Zak/Zackie και του ZackieOh Justice Watch, καθώς και των φίλων, της οικογένειας και των δικηγόρων που δίνουν αγώνα στην δίκη των δολοφόνων του Ζακ. Στο πλαίσιο της συγκέντρωσης η συνέλευση μας θα προχωρήσει σε μοιρασματική κειμένου που περιγράφει τις εξελίξεις στην δίκη και την πολιτική μας ανάλυση για αυτήν. Ακολουθεί το κείμενό μας. Σας περιμένουμε εκεί!
Για μια δίκη που οι δολοφόνοι παρουσιάζονται ως θύματα, και το νεκρό ως υπαίτιο…
Τα γεγονότα που συνέβησαν στις 21/09/2018 στη Γλάδστωνος και οδήγησαν στην δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, της δικής μας Zackie Oh!, είναι γνωστά…
Ένας κοσμηματοπώλης,
Ένας μεσίτης,
Οκτώ αστυνομικοί,
Ένα αμέτοχο πλήθος,
Δεκάδες δημοσιογράφοι,
Χιλιάδες νοικοκυραίοι, οικογενειάρχες, φιλήσυχοι Έλληνες χριστιανοί πολίτες
Κλωτσούν,
Χτυπούν,
Λοιδορούν,
Χλευάζουν,
Δολοφονούν τον Ζακ και όλες τις ταυτότητες που έφερε.

Ποια δικαιοσύνη;
Από όλους αυτούς, μόνο οι δύο πρώτοι, μαζί με 4 από τους μπάτσους, καταλήγουν στο εδώλιο ως κατηγορούμενοι, κι αυτό όχι για τη δολοφονία που διέπραξαν, αλλά για “πρόκληση θανατηφόρου σωματικής βλάβης”. Από τότε που ξεκίνησε η διαδικασία, οι δικηγόροι των δολοφόνων επιχειρούν συνεχώς να αντιστρέψουν τους ρόλους της δίκης. Υποστηρίζουν μία ψεύτικη ιστορία, όπου η Ζάκι είναι το επικίνδυνο κακοποιό άτομο, ενώ οι πελάτες τους έχουν πέσει θύματα σκευωρίας. Επιμένουν με τις ερωτήσεις τους προς τα κοντινά άτομα του Ζακ να εστιάζουν στην προσωπική ζωή του, δημιουργώντας για αυτά ένα ασφυκτικό, κακοποιητικό κλίμα, ενώ δεν αναφέρονται καν στα γεγονότα της δολοφονίας του. Χαρακτηρίζουν κάθε μάρτυρα του περιστατικού που καταθέτει εναντίων των πελατών τους ως αναξιόπιστο. Δε διστάζουν, ακόμη, να αναπαράγουν σενάρια που έχουν απορριφθεί από όλες τις εργαστηριακές και ιατροδικαστικές εξετάσεις, κάνοντας, μάλιστα, επίθεση και στους ίδιους τους ιατροδικαστές, ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους.
“Εξαιτίας της δικής σας ετυμηγορίας, αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται κατηγορούμενοι. Άνθρωποι με οικογένειες, με παιδιά…”
Με αυτό το επιχείρημα, το οποίο απαξιώνει τόσο την δουλειά των ίδιων των ιατροδικαστών, όσο και την κοινή λογική, οι δικηγόροι των κατηγορουμένων, Χαράλαμπος Αναγνωστόπουλος, Ορφέας Φίλος, Εβίτα Βαρελά και Κωνσταντίνος Γιαννελάκης, μεταθέτουν τις ευθύνες για τις πράξεις των δολοφόνων ακόμα και στους μάρτυρες. Σε ένα κρεσέντο αθλιότητας, η Εβίτα Βαρελά εμφάνισε στην αίθουσα ένα μεγάλο κομμάτι γυαλί, παρομοιάζοντάς το με αυτό που κράτησε ο Ζάκ στην προσπάθεια του να ξεφύγει, με σκοπό να ενισχύσει την ψευδή εικόνα του επικίνδυνου κακοποιού.
Αυτό που φωνάζαμε από την πρώτη μέρα, έκαναν ξεκάθαρο και οι 4 ιατροδικαστές που κατέθεσαν ως τώρα:
Δεν πέθανε από τοξίκωση
Δεν πέθανε από προϋπάρχον πρόβλημα υγείας
Δεν πέθανε από το στρες της κατάστασης
Δεν πέθανε από φαρμακευτική αγωγή
Πέθανε από ισχαιμικό επεισόδιο που προκάλεσαν τα χτυπήματα των δολοφόνων!
O μόνος ιατροδικαστής που κατέθεσε το αντίθετο, είναι εντελώς συμπωματικά εκείνος που προσέλαβε η οικογένεια του κοσμηματοπώλη Δημόπουλου…

Μια δίκη κάτω από “άκρα μυστικότητα”
Παρά τις αλλαγές που έχουν έρθει στην καθημερινότητά μας μετά την έναρξη των εμβολιασμών, η δικαστική έδρα έχει επανειλημμένα απορρίψει αιτήματα για παρουσία περισσότερων των τεσσάρων δημοσιογράφων στην αίθουσα, ενώ έχει αποκλείσει τελείως τους φωτορεπόρτερ. Επιπλέον απορρίφθηκε το αίτημα μεταφοράς σε μεγαλύτερη αίθουσα, που θα επέτρεπε την παρουσία περισσότερων παρατηρητ(ρι)ών.
Η μόνη πηγή ενημέρωσής μας είναι το παρατηρητήριο Zackie Oh! Justice Watch, το οποίο δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του OmniaTV, του The Press Project, του περιοδικού Antivirus και της ομάδας Justice4Zackie, καθώς και οι δικηγόροι της οικογένειας, Άννυ Παπαρρούσου και Κλειώ Παπαντολέων.

Ποιές ζωές αξίζουν;
Γνωρίζουμε πολύ καλά πως η αστική δικαιοσύνη δε δουλεύει για εμάς. Τα ανώμαλα της κοινωνίας, τις ντροπές του έθνους. Η κακοποίηση και οι θάνατοί μας είναι κυρίως νούμερα, που πιο πολύ δυσαρεστούν επειδή θυμίζουν την ύπαρξή μας, όχι επειδή η κοινωνία νοιάζεται για το ότι υπάρχουμε. Στο πρόσωπο του Ζακ χτυπήθηκαν και δολοφονήθηκαν σε κοινή θέα άτομα που κλέβουν για να επιβιώσουν, που κάνουν χρήση ψυχοτρόπων ή ναρκωτικών ουσιών, που η έκφραση φύλου τους δε συνάδει με τα επιβεβλημένα πρότυπα… Άτομα δηλαδή που ζουν εκτός της κοινωνικής κανονικότητας που μας καταπιέζει. Και φαίνεται ξεκάθαρα, αυτή τη φορά και από τις δηλώσεις υπεράσπισης των δολοφόνων, πώς ιεραρχούνται οι ζωές μας. Οι μπάτσοι-δολοφόνοι-οικογενειάρχες στην κορυφή και τα μη-κανονικά στον πάτο. Φαίνεται να έχει μεγαλύτερη σημασία η συνέχιση των ζωών των δολοφόνων από το να πληρώσουν για αυτό που έκαναν.

ασεΒΙΑ κάθε είδους
από κάθε μεριά και σε κάθε μεριά
και ξεκινάει από την στιγμή που γεννιόμαστε
Είμαστε χωρισμένα σε προνομιούχους και καταπιεσμένες, ανάλογα με την τάξη, την φυλή, το φύλο…
Μουδιασμένα, αυτή είναι η κανονικότατα μας.
Παγωμένα διαβάζουμε ειδήσεις, και αναρωτιόμαστε εάν αύριο, θα είμαστε εμείς τα επόμενα που θα βρεθούμε στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή !

“Φτάνει πια!”, ηχεί στο κεφάλι μας! Επειδη είναι παιδί; Επειδή είναι κορίτσι; Επειδή είναι γυναίκα; Επειδή είναι Ρομά; Επειδή είναι γυναίκα και άντρας μαζί, ή και τίποτε από τα δύο; Επειδή είναι προσφυγόπουλο ή μεταναστό; Επειδή δεν είναι λευκό; Γιατί ΔΕΝ είναι τυχαίο! Τα μυαλά πάνω από το κεφάλι, μακριά από την καρδιά. Πόλεμος παντου!

ΜΠΑΤΣΟΙ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΙ
ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΑΣ ΖACKIE ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΜΑΖΙ

Radical Pride

8η Μάρτη

8 Μάρτη είναι η μέρα να δώσεις μερικά λουλούδια σε γυναίκες, να δείξεις λίγη αγάπη στης άγιες μήτρες της κοινωνίας. Αυτή είναι η μέρα που τα κράτη αναδεικνύουν και γιορτάζουν το πρότυπο της γυναίκας που θέλουν: παραγωγική αλλά και μητέρα, δυναμική αλλά και υπάκουη, συντροφική, πιστή θελκτική. Αρχικά, δεν μπορούμε να δούμε όλα αυτά τα πρέπει ως ορόσημο χειραφέτησης. Και έπειτα, με τόση ωμή καθημερινή βία ενάντια σε θηλυκότητες αλλά και σε οτιδήποτε νοείται ως «γυναικείο» δεν μπορούμε να γιορτάζουμε παρά μόνο να οργιζόμαστε. Αν για κάτι θα μιλήσουμε περήφανα, αυτό είναι η μεταξύ μας αλληλεγγύη που δίνει το κουράγιο σε άτομα να εκφράσουν τα βιώματα τους και να δημιουργούν χώρους και χρόνους αντίστασης στην πατριαρχία.

Φέτος παρατηρούμε ένα διαδοχικό ξεμπρόστιασμα (παρα)βιαστών μέσα από το metoo. Την αρχή έκανε η αθλήτρια Σοφία Μπεκατώρου καταγγέλλοντας τον βιαστή της Αριστείδη Αδαμόπουλο, προπονητή της και μέχρι πρόσφατα αντιπρόεδρο της Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας. Η οργή είχε ήδη ξεχειλίσει, το ένα έπαιρνε θάρρος από το άλλο και καινούριες φωνές βρήκαν επιτέλους το χώρο να μιλήσουν στον αθλητισμό. Ταυτόχρονα, βιαστές και παραβιαστές άρχισαν να ξεσκεπάζονται και στον καλλιτεχνικό χώρο. Πολλές θηλυκότητες και όχι μόνο κατήγγειλαν ηθοποιούς και σκηνοθέτες που χρόνια είναι στο προσκήνιο και κατέχουν σημαντικές θέσεις. Καθηγητές Πανεπιστημίων άρχισαν, επίσης, να κατονομάζονται ως παραβιαστές με αποτέλεσμα οι Πανεπιστημιακές Αρχές να μην μπορούν να τους καλύπτουν άλλο. Όλα τα παραπάνω καθόλου δεν μας εκπλήσσουν. Για ακόμη μία φορά cis-άνδρες που κατέχουν θέσεις εξουσίας βρίσκουν το έδαφος να εκμεταλλευτούν τις αθλήτριες, τ@ φοιτητά και τους καλλιτέχνες που τους εμπιστεύονται. Ο προπονητής μέντορας, ο «δημιουργικός» και με «ιδιαίτερο χαρακτήρα» σκηνοθέτης που για την «τέχνη» εξωθεί τ@ ηθοποι@ σε μη συναινετικές πράξεις και ο «απαιτητικός» καθηγητής που προβαίνει σε παραβιαστικές συμπεριφορές αποτελούν τις όψεις του ίδιου νομίσματος. Άνδρες σε εργασιακούς και εκπαιδευτικούς χώρους από την βολεμένη και με εξουσία θέση τους δεν διστάζουν να εκμεταλλευτούν τα προνόμια τους. Όμως ο φόβος έχει αρχίσει πλέον να αλλάζει μεριά και το λόγο έχουν τα επιζήσαντα και τα αλληλέγγυα ως προς αυτά.

Ωστόσο, σε όλη αυτή τη θετική γενικότερα συγκυρία καταγγελιών και ενδυνάμωσης, δεν έλλειψε ο γνωστός οχετός αντιδράσεων στα social media και ευρύτερα στην κοινωνία, που υποβαθμίζουν και αμφισβητούν τις καταγγελίες των επιζησασών και κάνουν victim blaming (δηλαδή κατηγορούν το επιζήσαν ότι ευθύνεται για τις πράξεις του παραβιαστή). Ακούσαμε τα αγαπημένα “τώρα το θυμήθηκε μετά από τόσα χρόνια”, “το έκανε για την καριέρα της και τώρα ξαφνικά είναι βιασμός”, “τι γύρευε εδώ-εκεί-παραπέρα”, ότι είναι ψέματα, ότι το κάνουν για τη δημοσιότητα, ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις, και και και… Ακούσαμε μέχρι και για “φόβο ποινικοποίησης του φλερτ”.

Στα άτομα που εκφράζετε αυτές τις αντιλήψεις, έχουμε μόνο να πούμε ότι δεν είστε τίποτα περισσότερο από συνένοχα σκουπίδια, αν όχι και οι ίδιοι παραβιαστές. Συντηρείτε την πατριαρχία και αποθαρρύνετε τα επιζήσαντα από το να μιλήσουν “νωρίτερα” (ή και καθόλου) όπως τόοοσο πολύ σας ενδιαφέρει, γιατί ξέρουν τι θα αντιμετωπίσουν. Πιστεύουμε πάντα τις επιζήσασες, όσος καιρός κι αν περάσει, ό,τι κι αν γίνει. Οποιοδήποτε “αλλά” είναι συγκάλυψη και όποιος το επικαλείται τάσσεται με τον παραβιαστή. Είσαι με τα επιζήσαντα ή απέναντί τους. Επίσης μια άλλη ρητορική άρχισε να εκτυλίσσεται, καμουφλαρισμένη ως “υποστηρικτική” όμως βαθιά προβληματική: το γεγονός ότι τα επιζήσαντα “πρέπει να μιλάνε”· ότι πρέπει να σπάσει η σιωπή και έτσι θα καταφέρουμε να σταματήσουμε τις παραβιαστικές συμπεριφορές.

Μαντέψτε. Η πατριαρχία δε θα πέσει αν αρχίσουν οι επιζήσασες να μιλάνε. Με ένα μαγικό τρόπο ρίχνουμε και πάλι την ευθύνη στα επιζήσαντα άτομα, αντί να εστιάσουμε στο πώς να μην υπάρχουν παραβιαστές, στο να σταματήσουμε να αναπαράγουμε την κουλτούρα του βιασμού, στο να μιλήσουμε για τη συναίνεση, εν τέλει στο πώς ενεργά θα ρίξουμε την πατριαρχία σαν σύστημα. Οι επιζήσασες θα μιλήσουν όποτε, αν και όπως το θέλουν. Και προφανώς είναι απίστευτα σημαντικό και θετικό να μιλάνε, πάντα τις πιστεύουμε και πάντα τα υποστηρίζουμε. Προφανώς χαιρόμαστε που νιώθουν άνετα να το κάνουν αυτό, που οι συγκυρίες πλέον το επιτρέπουν περισσότερο επειδή είναι πιο ενδυναμωμένο το φεμινιστικό κίνημα, καθώς και που έτσι γίνεται γνωστό άλλο ένα παραβιαστικό σκουπίδι. Πάντα, όμως, αν και εφόσον το επιθυμούν.

Σε όλη αυτήν τη συγκυρία, ο ρόλος που διαδραμάτισαν τα συστημικά ΜΜΕ ήταν καθοριστικός, αλλά όχι ουσιαστικός, αφού δεν υπήρξαν απόλυτα υποστηρικτικά προς τα επιζήσαντα άτομα. Με πρόσχημα το τεκμήριο της αθωότητας και τη λογική των ίσων αποστάσεων, δεν είναι λίγες οι φορές που δόθηκε βήμα σε (παιδο)βιαστές, κακοποιητές ή/και παραβιαστές να δικαιολογηθούν. Δεν είναι λίγες οι φορές μάλιστα που επιχειρούν να βρουν/ρίξουν ευθύνες στα άτομα που υπέστησαν τέτοιου είδους συμπεριφορές. Άλλωστε ο κύριος στόχος τους ήταν και εξακολουθεί να είναι η αύξηση των κερδών τους μέσω την τηλεθέασης ή/και της υποστήριξης της εκάστοτε κυβέρνησης.

Ακολουθώντας αυτή τη συλλογιστική, είναι πραγματικά αδύνατον να αφήσουμε ασχολίαστη την τουλάχιστον υποκριτική στάση της κυβέρνησης, η οποία έχει φορέσει τις ακριβότερες μάσκες και δήθεν «υποστηρίζει όσες μίλησαν». Ξέρουμε πολύ καλά ότι τα καθάρματα που μας κυβερνούν καθόλου δεν ενδιαφέρονται για τους βιασμούς και τις κακοποιήσεις. Αυτοί ήταν που το 2019 διόρισαν καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου ένα κατά συρροή βιαστή ανηλίκων, το γνωστό σκουπίδι τον Λιγνάδη. Άλλο σκοτεινό παράδειγμα είναι ο παιδοβιαστής Νίκος Γεωργιάδης, ένα αντιστοίχου επιπέδου σκουπίδι που τελούσε σύμβουλος του προέδρου της ΝΔ. Δηλαδή κάποτε ήταν ο στενότερος συνεργάτης του Μητσοτάκη, αλλά η καριέρα αυτή διακόπηκε, αφού καταδικάστηκε στη Μολδαβία για βιασμούς ανηλίκων το 2019. Τα εγκλήματα αυτά φρόντισε πολύ καλά η κυβέρνηση να τα παραγράψει. Και ο βιαστής της Σοφίας Μπεκατώρου και άλλων αθλητριών Αριστείδης Αδαμόπουλος ήταν μέλος της ΝΔ. Όσα σποτάκια και να βγάζουν λοιπόν δήθεν στήριξης «σε όσες μίλησαν(!!)» τίποτα δεν μπορεί να συγκαλύψει τις αθλιότητες τους, τα ξεπλύματα, τα ψέματα περί άγνοιας και υποκριτικής.

Βέβαια όσο σιχαμένη κι αν είναι η ΝΔ, θα ήταν σφάλμα να ταυτίσουμε και να περιορίσουμε την πατριαρχία σε ένα κομματικό χρώμα. Η κοινωνία ολόκληρη διαρθρώνεται οριζόντια και κάθετα από σχέσεις εξουσίας και πατριαρχικές σχέσεις, μέσα από τις οποίες (παρα)βιάζονται καθημερινά τα σώματά μας.

Ταυτόχρονα, ενώ σεβόμαστε και στηρίζουμε την Σοφία Μπεκατώρου, αναγνωρίζουμε ότι αν δεν ήταν Ολυμπιονίκης, ένα εθνικό σύμβολο, η φωνή της, που τώρα έγινε κινητήριος δύναμη για το metoo, δεν θα είχε την ίδια αξία για την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και ευρύτερα την κοινωνία. Οι φωνές των (παρα)βιασμένων αδερφών μας συνεχίζουν να αγνοούνται, θάβονται κάθε μέρα, βιαστές αθωώνονται ή δε δικάζονται ποτέ, τα περιστατικά κουκουλώνονται και όλοι τρέχουν να συνεχίσουν τις αρρωστημένες ζωές τους σαν να μην συνέβη τίποτα. Εμείς όμως δεν ξεχνάμε. Ποτέ δεν ξεχάσαμε και πάντα θα ακούμε τις φωνές των αδερφών μας και θα φωνάζουμε μαζί τους ενάντια στον πατριαρχικό βούρκο που θέλετε να μας ρίξετε. Τις φωνές που ακούμε ακόμα και αν δε μιλήσουν ποτέ.

Μάγισσες, τσούλες, λεσβίες, υστερικές
στους βιαστές θα ρίχνουμε σφαλιάρες και κλωτσιές

Στο δρόμο, στις σχολές, στο σπίτι, στη δουλειά μας
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ EMAIL “ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΑΞΙΟΠΟΙΝΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ” ΤΟΥ ΠΡΥΤΑΝΗ ΑΠΘ

Όσον αφορά το e-mail που στάλθηκε από τον Πρύτανη του ΑΠΘ, καθηγητή Νικόλαο Γ. Παπαϊωάννου, αναφορικά με τις καταγγελίες (πρώην) φοιτητριών, για σεξουαλική παρενόχληση/κακοποίηση από πρώην και νυν διδάσκοντες του Πανεπιστημίου, γνωστοποιούμε στον Πρύτανη και τον κάθε Πρύτανη τα εξής:

Κανένα επιζήσαν, μιας τέτοιας κατάστασης άτομο, δεν είναι υποχρεωμένο να καταγγείλει το τι του συνέβη και πόσο μάλλον άμεσα. Αν αποφασίσει να το κάνει, θα το κάνει όταν αυτό θα είναι έτοιμο ψυχικά, όταν θα μπορεί να το διαχειριστεί και με τον τρόπο που θα επιλέξει αυτό και όχι μόνο μέσα από απρόσωπα e-mails από συγκεκριμένες επιτροπές που εδράζονται στον πανεπιστημιακό χώρο.

Αντί να μεταθέτετε για άλλη μία φορά την ευθύνη στα άτομα που υπέστησαν σεξουαλική παραβίαση ή/και κακοποίηση, καλό θα ήταν να δημιουργούνται οι συνθήκες ώστε τέτοια περιστατικά να μη συμβαίνουν. Καλό θα ήταν όταν φοιτητικοί σύλλογοι περνούν ψηφίσματα μέσα από συνελεύσεις και καταγγέλλουν τέτοιες συμπεριφορές, να λαμβάνονται υπόψιν και να μην περνούν αδιάφορες. Καλό θα ήταν, επίσης, να αναρωτηθείτε, γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει καμία καταγγελία σε “Επιτροπές που λειτουργούν στο Πανεπιστήμιο, οι οποίες μεριμνούν για ανάλογα θέματα”. Μήπως γιατί δεν υπάρχει επαρκής ενημέρωση από πλευρά σας και για άλλη μία φορά, η ευθύνη μετατίθεται στο άτομο που υπέστη τη σεξουαλική παραβίαση ή/και κακοποίηση, ώστε να ψάξει ανάλογους φορείς μέριμνας. Μήπως γιατί καθηγητές έχουν πολύ μεγάλη εξουσία, στοχοποιούν τα άτομα αυτά και κανένα δεν τους κουνάει από τη θέση τους, όπως άλλωστε έχει ήδη καταγγελθεί από τα επιζήσαντα;

Αν στην πραγματικότητα θέλατε να “ερευνήσετε” ή να κάνετε κάτι τέλος πάντων με αυτό το θέμα, που πολύ αμφιβάλλουμε ότι θα ασχολούσασταν αν δεν είχε πάρει τέτοιες διαστάσεις, να φροντίσετε τουλάχιστον να το ονομάσετε. Δεν είναι απλώς “αξιόποινες πράξεις”, έχουν όνομα, λέγεται σεξουαλική παρενόχληση/παραβίαση/κακοποίηση και πρέπει να επισημαίνεται ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού προς τα άτομα που την υπέστησαν. Αντί να φοβάστε να χρησιμοποιήσετε αυτές τις λέξεις, καλύτερα να πράξετε με τρόπο ώστε να μη λαμβάνουν χώρα ούτε στο πανεπιστήμιο ούτε πουθενά!

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΘΗΛΥΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΥΠΕΣΤΗΣΑΝ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΒΙΑ.
ΜΕΙΣ, ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΕΣΑΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ.
ΚΑΜΙΑ, ΚΑΝΕΝ@, ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΗ/@/ΟΣ.

Συλλογικότητα Radical Pride

[το μέιλ στάλθηκε στην πρυτανεία, στις γραμματείες των τμημάτων του απθ, στην επιτροπή ισότητας φύλου και τις ομάδες φύλου του απθ]

NO ZACKIE-NO PEACE

Στις 21 Σεπτέμβρη 2018, η αδερφή μας, Ζαckie Oh, δολοφονείται από μπάτσους και αφεντικά. Εκείνη τη μέρα, σύμφωνα με τα βίντεο και τις μαρτυρίες που περιγράφουν τα γεγονότα που συνέβησαν, ξέρουμε πως:

Προσοχή: ακολουθεί περιγραφή σκηνών έντονης βίας από τη δολοφονία τ@ Ζακ Κωστόπουλου- Zackie- Oh.

Ο Ζακ προσπαθεί να μπει σε ζαχαροπλαστείο της περιοχής και εμποδίζεται από τρεις τύπους, μεταξύ των οποίων ένας με κίτρινη μπλούζα. Στη συνέχεια αποχωρεί και κατευθύνεται προς ένα κοσμηματοπωλείο, ενώ εκείνοι τον ακολουθούν.
Το επόμενο δημοσιοποιημένο στιγμιότυπο βρίσκει το Ζακ εγκλωβισμένο μέσα στο κοσμηματοπωλείο, επιχειρώντας να σπάσει με πυροσβεστήρα την πόρτα, στην προσπάθεια του να βγει, χωρίς όμως επιτυχία. Σχεδόν ταυτόχρονα ο κοσμηματοπώλης, βρισκόμενος απ’ έξω, σπάει τη τζαμαρία, ρίχνοντας προς το Ζακ ένα αντικείμενο, το οποίο τον τραυματίζει στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Προσπαθώντας να ξεφύγει από αυτήν την επίθεση, ο Ζακ πλησιάζει το κάτω μέρος της τζαμαρίας, το οποίο με μίσος κλωτσούν και σπάζουν ο κοσμηματοπώλης και άλλος ένας νοικοκυραίος, ο μεσίτης. Από εκείνη τη στιγμή ξεκινάει το πρώτο λιντσάρισμά του. Συνεχίζουν να κλωτσούν τόσο αυτόν, όσο και τη σπασμένη τζαμαρία. Μόλις συρθεί από τη σπασμένη βιτρίνα, ο κοσμηματοπώλης του πατάει το κεφάλι. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι περαστικοί απλώς κοιτούν.
Μετά από 2,5 λεπτά φτάνουν οι μπάτσοι και οι τραυματιοφορείς. Ένας διασώστης πλησιάζει το Ζακ ο οποίος σωριασμένος δέχεται κάποιες από τις πρώτες βοήθειες. Καθώς συμβαίνει αυτό, σηκώνεται και προσπαθεί να ξεφύγει, κρατώντας κομμάτι της σπασμένης τζαμαρίας. Δε φτάνει πολύ μακριά, πέφτει πάνω σε τραπέζια και έπειτα στο έδαφος, λόγω των τραυμάτων του και χτυπήματος από γκλομπ. Και όλα αυτά παρουσία του τύπου με κίτρινη μπλούζα που μιλά στο τηλέφωνο και περιγράφει το περιστατικό σε κάποιον.
Τότε οι 9 μπάτσοι τον χειροπεδούν κλωτσώντας τον, ενώ αυτός είναι αιμόφυρτος και ακίνητος στο έδαφος. Του έδωσαν, δηλαδή, τη χαριστική βολή. Σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών, Δημοσθένη Πάκο, οι εν λόγω αστυνομικοί έκαναν “άριστα τη δουλειά τους” και “ασκήσαν την απολύτως απαραίτητη βία” γιατί “αυτή είναι η πρακτική, και σ’ όποιον αρέσει”. Ο άντρας με τα κίτρινα φαίνεται να τους κρατά το γκλομπ και ένας από τους μπάτσους κρατά ένα μαχαίρι, χωρίς γάντια, το οποίο εμφανίζεται πρώτη φορά στα βίντεο.
Τέλος, αφού τοποθετηθεί στο φορείο και έπειτα στο ασθενοφόρο, δεμένος, ο Ζακ ξεψυχά, υποκύπτοντας στα τραύματα.

ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ – Η ΖΑΚΙ ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΙΨΕΙ!

Από την ίδια μέρα κιόλας αρχίζει και η δεύτερη δολοφονία της. Τα ΜΜΕ δεν καθυστέρησαν καθόλου να ξεπλύνουν μπάτσους και νοικοκυραίους, διαδίδοντας, ως συνήθως, ένα ψευδές αφήγημα:
“Επίδοξος ληστής αυτοτραυματίστηκε και έχασε τη ζωή του στην προσπάθειά του να βγει από κοσμηματοπωλείο το οποίο λήστευε.”
“Η αστυνομία συνέλαβε τον ιδιοκτήτη του κοσμηματοπωλείου της οδού Γλάδστωνος, μετά το θάνατο του επίδοξου ληστή του.”
“Έντιμος. Καλός πατέρας. Υπέροχος σύζυγος. Και καλός παππούς! Λοιπόν, αυτόν τον άνθρωπο να κυνηγήσουν;”
“Πασίγνωστος οροθετικός ομοφυλόφιλος ο ληστής στην Ομόνοια!”
“Ακτιβιστής και Drag Queen o ληστής του κοσμηματοπωλείου”
“Σύμφωνα με την αστυνομία ήταν τοξικομανής”
“ Αλλόφρων επίδοξος ληστής”
“Επίδοξος ληστής”
“Επίδοξος ληστής”
…

Το αφήγημα αυτό, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του μέσου, φιλήσυχου πολίτη-προστάτη της ατομικής ιδιοκτησίας, ιδίως από “αποκλίνοντα” και “έκφυλα” στοιχεία της κοινωνίας, δεν άργησε να επικρατήσει. Οι ταυτότητες της Zackie σε συνδυασμό με το αφήγημα της ληστείας, χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν τη δολοφονία της.
Κι αν ήταν κάποια επίδοξη λήστρια ή/και χρήστρια, δικαιολογείται η δολοφονία χάριν της ιδιοκτησίας του Έντιμου Οικογενειάρχη;
Ξερνάμε στη σκέψη πως για την “κοινή γνώμη” η απάντηση είναι ναι.

ΦΙΛΗΣΥΧΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ TV,
THN ΑΔΕΡΦΗ ΜΑΣ ZACKIE ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΜΑΖΙ

Τους επόμενους μήνες το αφήγημα αρχίζει σιγά σιγά να γκρεμίζεται:
Οι ιατροδικαστικές εξετάσεις, και τις δύο φορές (μετά από αίτημα των κατηγορουμένων για επανεξέταση) έδειξαν ότι ο Ζακ πέθανε από τα τραύματά του και ότι δεν ήταν υπό την επήρεια κάποιας ουσίας. Δακτυλικά αποτυπώματά του δεν βρέθηκαν ούτε σε συρτάρια και την ταμειακή του καταστήματος (αντίθετα με τα λεγόμενα των κατηγορουμένων), ούτε πάνω στο μαχαίρι που αναφέρθηκε νωρίτερα.
Ωστόσο, οι μπάτσοι και οι δικαστικοί θυμούνται πολύ καλά ποια είναι η δουλειά τους.
Η αστυνομία, από την αρχή, είναι απρόθυμη να διερευνήσει και να προσκομίσει το αποδεικτικό υλικό που υπάρχει για σχηματισμό δικογραφίας. Πολλά από τα βίντεο μαρτύρων δεν συμπεριλαμβάνονται στην δικογραφία, ενώ κυκλοφορούν στα ΜΜΕ. Από την πρώτη στιγμή τίθεται η ερώτηση από τους συνηγόρους της οικογένειας του Ζακ “Ποιος είναι ο άντρας με το κίτρινο μπλουζάκι;”, όμως η αστυνομία απαντά πως είναι αδύνατον να ταυτοποιηθεί, παρόλο που εμφανίζεται σε πολλά βίντεο. Η έρευνα της αστυνομίας και του ανακριτή προχωρά με κέντρο βάρους την υποτιθέμενη ληστεία και όχι τη δολοφονία.
Αυτά εξακολουθούν να συμβαίνουν μέχρι να δημοσιευθεί το βίντεο της ερευνητικής ομάδας Forensic Architecture με τίτλο «Ο βίαιος θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου» (Μάρτιος-Απρίλιος 2019). Τα κρίσιμα αυτά στοιχεία συμπεριλαμβάνονται τελευταία στιγμή στη δικογραφία, που ήταν έτοιμη να κλείσει.
Τότε μόνο ταυτοποιείται επιτέλους ο άντρας με τα κίτρινα, ο οποίος όμως δεν εντοπίζεται. Στις 12 Απριλίου 2019 προσέρχεται μόνος του να καταθέσει, χωρίς να τον βρει ακόμα η αστυνομία, “με καθοδήγηση από φίλο αστυνομικό” όπως αναφέρει ο ίδιος, ΜΗ ΕΙΡΩΝΙΚΑ. Και ουσιαστικά ξεπλένει τους “συναδέλφους του φίλου του”, λέγοντας εξόφθαλμα ψεύδη στην κατάθεσή του, που εντοπίζονται ξεκάθαρα χάρη στα βίντεο.

Τι ωραίο να έχεις να φίλους που τους κρατάς το γκλομπ όσο δολοφονούν!
Τι ωραίο να έχεις να φίλους που δεν μπορούν να σε εντοπίσουν, αλλά σε καθοδηγούν να πας και για μια καταθεσούλα κάπου – κάπου!
Τι ωραίο να έχεις να φίλους που γουστάρουν την ψευδή κατάθεσή σου!

Παράλληλα, τον πρώτο χρόνο, ο μεσίτης-συνεργός του κοσμηματοπώλη χλευάζει το νεκρό μέσω κοινωνικών δικτύων ελεύθερα, ξερνώντας αδιάκοπα το φασιστικό του οχετό υπό το, επιβεβαιωμένα δικό του, ψευδώνυμο “Snake”. Στις 23 Δεκεμβρίου 2019, μάλιστα, επιτίθεται σωματικά σε δημοσιογράφο που αφαιρούσε φασιστικό αυτοκόλλητο από το σημείο της δολοφονίας. Σήμερα κυκλοφορεί ελεύθερα, χωρίς περιοριστικούς όρους, όπως και ο κοσμηματοπώλης. Και αυτό, ακόμη και αν ήδη από το Δεκέμβρη του 2018 και το Φεβρουάριο του 2019, η οικογένεια προχώρησε σε μηνύσεις και σε αίτημα για αναβάθμιση των κατηγοριών από πρόκληση θανατηφόρου σωματικής βλάβης σε ανθρωποκτονία από πρόθεση με πιθανό δόλο.
Τον Ιούλιο του 2020, η εισαγγελέας απέρριψε τη μήνυση της οικογένειας του Ζακ για ανθρωποκτονία κατά του συνόλου των αστυνομικών, όσο και τη μήνυση κατά του διασώστη του ΕΚΑΒ για το αδίκημα της θανατηφόρας έκθεσης. Επίσης, είχε ήδη απορριφθεί η αίτηση αναβάθμισης των κατηγοριών που απαγγέλλονται στον κοσμηματοπώλη και το μεσίτη.
Έτσι, στις 21 Οκτωβρίου 2020, θα κάτσουν στο εδώλιο του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Αθήνας μόνο οι τέσσερις από τους εννιά αστυνομικούς (όσοι δηλαδή κατηγορούνται για το αδίκημα της θανατηφόρου σωματικής βλάβης), καθώς και ο κοσμηματοπώλης με το μεσίτη. Οι δύο τελευταίοι θα δικαστούν και αυτοί για την κατηγορία της πρόκλησης θανατηφόρου σωματικής βλάβης.
Όσο για τους μπάτσους, η πρώτη Ένορκη Διοικητική Εξέταση, το Δεκέμβρη του 2018 προτείνει απόταξη για 4 εξ αυτών και αργία με ενδεχόμενη απόλυση για άλλους 4. Κάτι που όμως δεν πραγματοποιείται ποτέ και 2 χρόνια μετά ακόμα εκκρεμεί η πειθαρχική διαδικασία, μετά από συνεχόμενες αναβολές και παραιτήσεις των επικεφαλής της έρευνας.
Τι ωραίο να είσαι μπάτσος και να έχεις δικηγόρο το Θάνο Πλεύρη, νυν βουλευτή της ΝΔ!
Οι μπάτσοι λοιπόν δεν έχουν καμία πειθαρχική δίωξη, είναι ελεύθεροι χωρίς περιοριστικούς όρους και ασκούν κανονικά την ντροπή τους – γιατί η ντροπή δεν είναι δουλειά – ήδη από τον Δεκέμβριο του 2018.
Η διαπλοκή Αστυνομικού Κρατους – ΜΜΕ – Δικαιοσύνης – Παρακράτους και Φασιστών αποκαλύπτεται για άλλη μια φορά μπροστά στα μάτια μας. Στο όνομα της ιδιοκτησίας, της κανονικότητας, της νοικοκυροσύνης, της πατριαρχίας. Για να εξαφανίσει κάθε Zackie. Χωρίς να ντρέπεται. Χωρίς προσχήματα.

ΜΠΑΤΣΟΙ, TV, ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΙ, ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ

Οι πρώτες ώρες και μέρες από τη δολοφονία της Zackie μας έφεραν αντιμέτωπ@ με τρεις όψεις της κοινωνίας που ζούμε: ομοφοβία – τρανσφοβία – τοξικοφοβία. Οι τρεις αυτές λέξεις έχουν διαφορετικές σημασίες, αφετηρίες και προεκτάσεις. Η Zackie δικάστηκε ξανά μετά θάνατον για τη σεξουαλικότητά της, την εμφάνισή της, τη συμπεριφορά της και πάει λέγοντας. Στο πρόσωπο του Ζακ, μπάτσοι και νοικοκυραίοι είδαν το «πρεζάκι» και το «κλεφτράκι» που τόσο φοβούνται και του οποίου η ζωή για όλους αυτούς έχει μικρότερη αξία από την ιδιοκτησία τους. Ο Ζακ δεν μπήκε για να κλέψει, ούτε ήταν υπό την επήρεια κάποιας ουσίας. Αλλά για εμάς δε θα είχε καμία σημασία αν όλα αυτά ίσχυαν. Γιατί οι ζωές και τα σώματα μας έχουν αξία και κανείς δε δικαιούται να αμφιβάλλει για αυτό, ούτε οι ίδιοι οι δολοφόνοι, ούτε ο ΣΚΑΪ και τα υπόλοιπα ΜΜΕ που με τα «γκάλοπ» τους μας έκαναν πραγματικά να αναρωτηθούμε πόσο πιο αισχρά θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τη δολοφονία της αδερφής μας. Οι τρεις αυτές λέξεις διαφέρουν, αλλά όλες συνοδεύονται από την ίδια βία, την περιθωριοποίηση, το στιγματισμό και το μίσος. Τα τρανς, λοατκια+ άτομα, @ χρήστ@, @ φτωχ@, τα οροθετικά και περιθωριοποιημένα βιώνουμε την ίδια αντιμετώπιση από τους «φιλήσυχους πολίτες» και το σύστημα και ξέρουμε να αναγνωρίζουμε το ένα το άλλο. Και η Ζackie ήταν μία από μας.

ΓΚΕΙ, ΤΡΑΝΣ, ΛΕΣΒΙΕΣ, ΙΕΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ
ΕΊΜΑΣΤΕ ΠΕΡΉΦΑΝΑ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Ωστόσο, δεν περιμένουμε την δικαίωση για όλα αυτά να έρθει από ένα αστικό δικαστήριο. Το δικαστικό σύστημα είναι κομμάτι του κατεστημένου που δολοφόνησε την Ζακι. Οι δικαστικοί, σαν μέλη της «κανονικής κοινωνίας», είναι φυσικό να προκαταβάλλονται απέναντι σε εμάς τα μη κανονικά και ανώμαλα. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές που είδαμε δολοφόνους, βιαστές διεφθαρμένους πολιτικούς και μισαλλόδοξους ιερείς να αθωώνονται, όταν οι αδερφές μας που αμύνθηκαν απέναντι στην πατριαρχική βία κλείνονται σε κελιά. Η αιματοβαμμένη ιδιοκτησία, ιερό αγαθό της καπιταλιστικής κοινωνίας, προστατεύεται με ευλάβεια από την δικαιοσύνη των αστών, πολλές φορές σε βάρος της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Ο ρόλος του δικαστικού συστήματος είναι να αποδεικνύει πως το κράτος μπορεί να παράσχει ασφάλεια, και να τιμωρεί, όταν αυτή η αστική ασφάλεια απειλείται. Πρόκειται όμως για μια ψευδεπίγραφη δικαιοσύνη, κομμένη και ραμμένη για λίγους, προνομιούχους, που μπορεί να εθελοτυφλεί όταν η δική μας ασφάλεια και ακεραιότητα βάλλεται.
Η πρόσφατη νίκη απέναντι στην Χρυσή Αυγή μπορεί να ήρθε μέσα από ένα δικαστήριο, αλλά δεν είναι νίκη της αστικής δικαιοσύνης, ούτε των αστικών κομμάτων που προσπαθούν να την καπηλευτούν. Πρόκειται για μια νίκη δική μας, του κινήματος, των ανθρώπων που όλα αυτά τα χρόνια χτυπούσαν το φασισμό στον δρόμο, σε κάθε έκφραση του. Με την παρουσία μας στον δρόμο, η κοινωνία αναγκάζεται να δει τι συμβαίνει πέρα από τα προνόμια της. Το κίνημα δίνει τον παλμό για την κοινωνική εξέλιξη, την αλληλεγγύη και την ελευθερία, πιέζοντας τους δικαστικούς να δουν πέρα από τις λέξεις των νόμων, τι συμβαίνει στις ζωές μας. Και φυσικά μερικές αποφάσεις στη σωστή κατεύθυνση δεν πρόκειται να μας ναρκώσουν. Άλλωστε, καμία δικαστική ετυμηγορία δεν θα φέρει πίσω τις νεκρές μας. Είναι όμως η μόνη οδός που μπορούμε να ακολουθήσουμε για να βρούμε έστω ένα μερίδιο δικαίωσης, παράλληλα με τα δικά μας εργαλεία, τις παρεμβάσεις, τις πορείες, τον αγώνα ενάντια στο κράτος και την πατριαρχία.

Γι’αυτό είμαστε και σήμερα εδώ. Γιατί η Ζακι ήταν μια από εμάς.
Ήταν ανώμαλη, ήταν αδερφή, ήταν αντιφασιστρια, ήταν τραβεστί, ήταν οροθετική, ήταν τσούλα…
Ήταν.
Και στην θέση της θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε από εμάς.

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Στις 7 Οκτωβρίου αναμένεται η απόφαση της δίκης της Χρυσής Αυγής. Δικάζονται 69 άτομα για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση και ανάμεσα στις κατηγορίες είναι δύο απόπειρες ανθρωποκτονίας (αιγύπτιοι αλιεργάτες και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ), καθώς και η δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα. Πέντε χρόνια μετά την έναρξη της δίκης δεν περιμένουμε κάποια απόφαση ώστε να πειστούμε για την ενοχή τους. Ξέραμε από την αρχή ότι είναι ναζί δολοφόνοι, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να πράξουν ό,τι επιτάσσει η ιδεολογία τους. Και μας το απέδειξαν.

Για το λόγο αυτό η απόφαση θα πρέπει να είναι καταδικαστική. Θα είναι εξοργιστικό ακόμα και για την αστική δικαιοσύνη -που γνωρίζουμε ότι πηγαίνει χέρι-χέρι με την εξουσία και το φασιστικό παρακράτος μέσα και έξω από τη Βουλή- να ξεπλύνει τους φασίστες μετά από τις τόσο ξεκάθαρες οργανωμένες δολοφονικές τους δράσεις. Παρ’ όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο φασισμός δεν τελειώνει με την καταδίκη της Χρυσής Αυγής˙ τον βλέπουμε καθημερινά, εκεί που φασίστες ντόπιοι επιτίθενται σε μετανάστ(ρι)ες, σε τραμπουκισμούς και ξυλοδαρμούς λοατκια+ ατόμων, στις συλλήψεις αυτών που σβήνουν σβάστικες και όχι αυτών που τις κάνουν. Για εμάς ο αγώνας κατά του φασισμού δεν κλειδώνεται σε αίθουσες δικαστηρίου. Ακόμα και φαινομενικά μικρές πράξεις στην καθημερινότητά μας βοηθούν σε αυτόν τον αγώνα, ωστόσο είναι απαραίτητη η ταυτόχρονη εναντίωση στα καταπιεστικά συστήματα που τον θρέφουν.

Ο ναζισμός και τα φασιστικά ιδεολογήματα δεν είναι «απόψεις»˙ κάτι που απειλεί την ίδια μας την ύπαρξη και ονειρεύεται έναν κόσμο «φυλετικής καθαρότητας», χωρίς μετανάστ(ρι)ες, λοατκια+, ανάπηρα άτομα, έμφυλη ισότητα, και οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση μαζί του, δεν μπορεί να απλώς να θεωρείται «άποψη». Στεκόμαστε ενάντια στο φασισμό και σε κάθε άτομο που τον κανονικοποιεί και τον συντηρεί.

Δεν ξεχνάμε, δε συγχωρούμε. Όπως κάθε μέρα έτσι και στις 7 Οκτωβρίου καταδικάζουμε το φασισμό και τον τσακίζουμε στους δρόμους.

ΑΘΩΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑΖΙ, ΛΟΑΤΚΙΑ+ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΤΟΥΣ ΘΑΒΟΥΜΕ ΜΑΖΙ

Φύλο, φυλή, ζωή παγιδευμένη η κανονικότητα με αίμα είναι βαμμένη

Το κείμενο του Συντονιστικού για το 4ου Αυτοοργανωμένου Thessaloniki Pride, στο οποίο συμμετέχουμε κι εμείς ως συλλογικότητα:

 

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ PRIDE;

Το Αυτόοργανωμένο Thessaloniki Pride είναι ένα εγχείρημα που δεν στοχεύει απλώς στο να είναι ένα πιο ριζοσπαστικό και αδιαμεσολάβητο αντίπαλο δέος του θεσμικού Thessaloniki Pride. Ειδικά όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται ξεκάθαρο ότι αντιλαμβανόμαστε το πρόταγμα της αυτο-οργάνωσης ως μία συνολικότερη κοινωνική πρακτική, πέρα από τον τρόπο διοργάνωσης του Pride. Δρούμε μέσα από ανοιχτές συνελεύσεις όπου έχουμε όλ@ ίσο λόγο για ό,τι κάνουμε και προσπαθούμε να μην αναπαράγουμε ιεραρχικά μοντέλα ή εθιμικούς κανόνες αλλά να βρίσκουμε κάθε φορά το σημείο τομής των απόψεών μας. Για μας το Pride ήτανε μία εξέγερση ενάντια στην καταπίεση των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, η σπίθα των αγώνων για να ζούμε ελεύθερα, και δεν ανεχόμαστε την εμπορευματοποίησή του. Παράλληλα, αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολλαπλές καταπιέσεις και πολλές φορές αλληλοδιαπλέκονται αλλά και ότι υπάρχουν ταυτότητες πιο αόρατες από άλλες. Το αυτοοργανωμένο pride δεν είναι μόνο μία συμβολή στη μάχη για τη ΛΟΑΤΚΙΑ+ απελευθέρωση αλλά και ένας χώρος έκφρασης λόγου και οργάνωσης πράξεων κόντρα σε κάθε μορφή καταπίεσης. Ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό, την πατριαρχία, τους ταξικούς διαχωρισμούς. Ξέρουμε ότι καθένα από μας έχει διαφορετικά βιώματα και με κατανόηση και σεβασμό επιδιώκουμε να σπάμε ακόμα και μέσα μας κατάλοιπα προβληματικών ή και εξουσιαστικών συμπεριφορών. Συνήθως απλώνουμε εκδηλώσεις και workshop στο χρόνο μίας βδομάδας, πριν την πορεία του Pride. Φέτος, λόγω της συγκυρίας με τον ιό, που έφερε μεταξύ άλλων και δυσκολίες στη μεταξύ μας επαφή, αποφασίσαμε να καλέσουμε μόνο την πορεία και μία εκδήλωση μετά από αυτήν. Ακόμα και σε συνθήκες πανδημίας, είμαστε εδώ για να δείχνουμε αλληλεγγύη και φροντίδα το ένα στο άλλο. Θα κάνουμε προσπάθεια επίσης να τηρήσουμε τα μέτρα ασφαλείας και να κάνουμε το φετινό Αυτοοργανωμένο Pride όσο το δυνατόν πιο ασφαλές και συμπεριληπτικό. Η κατάσταση που διανύουμε είναι πολύ κρίσιμη και το να κατεβούμε στο δρόμο είναι αναγκαιότητα.

 

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ-ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μας ξεκαθάρισε ήδη προεκλογικά ότι θα είναι αμείλικτη όσον αναφορά την παρουσία ομάδων/συλλογικοτήτων που θα εμποδίζει το δόγμα “επιστροφή στην κανονικότητα” το οποίο προτάσσει. Έτσι, από την αρχή της χρονιάς κιόλας δεν έλειψαν οι εκκενώσεις καταλήψεων, πολλές από τις οποίες στέγαζαν μετανάστ(ρι)ες, καθώς και το τελεσίγραφο Χρυσοχοΐδη για εκκένωση όλων των κατειλημμένων χώρων. Η καταστολή έλαβε χώρο με τέτοιο τρόπο με σκοπό να τρομοκρατήσει και να επιτεθεί ενάντια σε αυτά που φοβάται περισσότερο. Τη διεκδίκηση, την ανυπακοή και την ελευθερία. Οι μπάτσοι με απρόκλητες, εξουσιαστικές, αυταρχικές συμπεριφορές (ξύλο, σωματικοί έλεγχοι, συλλήψεις και αναίτιες προσαγωγές, σεξιστικά σχόλια και παρενοχλήσεις που συνέβησαν έντονα στα Εξάρχεια και όχι μόνο)  δείξανε για ακόμα μία φορά  τι σημαίνει καταστολή αλλά και πως είναι να απειλείται η ζωή μας στο δρόμο. Αυτή τη φορά έχοντας την ευλογία του υπουργείου πέρα από τις επιθέσεις σε διαδηλώσεις, τα γεγονότα στην ΑΣΟΕΕ και τις εκκενώσεις, επιτέθηκαν και στο δημόσιο χώρο, ξυλοκοπώντας κόσμο για να φύγει από τις πλατείες (Αγία Παρασκευή, Κυψέλη, πλατεία Καλλιθέας και σε πολλά άλλα μέρη τριγύρω). Με το πρόσχημα της προστασίας των πολιτών από τον κορονοϊό, της δύσκολης υγειονομικής κατάστασης και κυρίως της “καραμέλας” περί ατομικής ευθύνης, η διέξοδος στους δημοσίους χώρους βαπτίστηκε ως “υγειονομική βόμβα” που χρειάζεται “μάζεμα” σύμφωνα με τα κυβερνητικά σποτ. Την ίδια στιγμή που στο κέντρο της Αθήνας ο Μπακογιάννης έκανε εγκαίνια με πλήθος κόσμου μαζεμένο για να γιορτάσει το αυθαίρετο έκτρωμα aka σιντριβάνι που πλαισιώνει πλέον την πλατεία Ομόνοιας ποζάροντας στις κάμερες με κανένα ίχνος αστυνομίας τριγύρω, θεωρήθηκε άκρως καταλληλότερο να εκκενωθούν πλατείες σε γειτονιές όχι τόσο “fancy” όσο εκεί. Η δική μας απάντηση θα είναι η συλλογική υπεράσπιση των δημόσιων χώρων μας, ως χώρων αναγκαίων για τη ζωή και την ελευθερία.

Το εδώ και χρόνια υποβαθμισμένο σύστημα υγείας, υποτροπίασε ακόμα περισσότερο κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όπου παρά τις αυξημένες ανάγκες, το δημόσιο χρήμα  συνέχισε να πηγαίνει σε στρατό, αστυνομία και εκκλησία. Παρά τις διαβεβαιώσεις ότι δεν υπάρχουν χρήματα για παραπάνω ενίσχυση της δημόσιας υγείας, έγιναν επιλεκτικά χρηματοδοτήσεις σε ιδιωτικά νοσοκομεία/κλινικές (30 εκατομμύρια ευρώ), αντί να γίνει επίταξη αυτών λόγω έλλειψης κλινών ΜΕΘ και αντί να εγκριθούν μόνιμες μαζικές προσλήψεις σε δημόσια. Επιπλέον, δόθηκαν 20 εκατομμύρια στην καμπάνια #ΜένουμεΣπίτι, η οποία πρότασσε την ατομική ευθύνη ως το κύριο αν όχι το μόνο μέτρο πρόληψης  έτσι ώστε να αποποιηθούν πλήρως των κρατικών τους ευθυνών. Ως συνέχεια της ανικανότητας διαχείρισης της κατάστασης και της μετατόπισης των ευθυνών, αποφάσισαν την επιβολή μέτρων απαγόρευσης κυκλοφορίας και προστίμων.

Τι σημαίνει όμως το μένουμε σπίτι και για ποιους ισχύει; Για άλλη μια φορά ο κρατικός μηχανισμός δεν μερίμνησε για άστεγα άτομα, όπως δεν έκανε εξάλλου ποτέ μέχρι τώρα. Υπήρξαν μάλιστα ακραία περιστατικά επιβολής προστίμου σε άστεγ@, ποινικοποιώντας την ύπαρξή τους  αυτή καθ’ αυτή στο δημόσιο χώρο. Παράλληλα, οι συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών παρέμεινε όσο άθλια ήταν (στη Μόρια αντί για 3000 για τις οποίες προορίζεται, μένουν 19000) και δεν υπήρξε καμία αποσυμφόρηση, πρόληψη και παροχή στοιχειώδους υγειονομικού εξοπλισμού. Παρόμοιες συνθήκες επικρατούν και στις φυλακές, όπου έχουμε και το παράδειγμα των φυλακών Ελεώνας Θήβας, με γυναίκα να αφήνεται στο κελί της να πεθάνει με ντεπόν, παρόλο που ήταν επιβεβαιωμένο κρούσμα. Τέλος, τα εργαζόμενα άτομα σε ορισμένους τομείς δεν είχαν την επιλογή να “μείνουν σπίτι”, αντίθετα η εκμετάλλευσή τους από εργοδότες συνεχίστηκε (απολύσεις, εξαναγκασμός εργασίας σε χώρους όπου δεν τηρούνταν τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα, ελαστικά ωράρια).

Οι εργαζόμενες, εργαζόμεν@ και εργαζόμενοι στο σεξ δέχτηκαν μεγάλη επίθεση ως προς τα εργασιακά τους δικαιώματα, καθώς δεν δικαιούνταν κάποιο επίδομα κατά την αναστολή της εργασίας. Δεδομένης της συνθήκης της πανδημίας, βρίσκονται αντιμέτωπ@ με επιπλέον δυσκολίες και κινδύνους στη δουλειά τους.

Επιπλέον, αυξήθηκαν πολύ οι έλεγχοι στους δρόμους από την αστυνομία για έγγραφα ταυτοποίησης και τ@ τρανς αδερφ@ μας αντιμετώπιζαν προβλήματα όσον αφορά το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού με το όνομα και τα άρθρα που το άτομο επιθυμεί. Για εμάς, δεν χρειάζεται καμιά εγχείρηση και καμιά νομική διαδικασία για να αντιμετωπιζόμαστε με σεβασμό και να μας αποκαλούν με τον τρόπο που θέλουμε.

Τα ΜΜΕ συνέχισαν επίσης τη “δουλεία” τους, φροντίζοντας να ξεπλένουν θύτες και πατριαρχία, και να ενοχοποιούν θύματα. Για τη γυναικοκτονία της 27χρονης φοιτήτριας στην Ιταλία, βγήκε εξώφυλλο που μας ενημέρωνε ότι η συγκατοίκηση “τρέλανε” τον φίλο της και “την σκότωσε λόγω καραντίνας”. Στην υπόθεση της επίθεσης σε γυναίκα στην Αθήνα με βιτριόλι, βγήκε αισχρό ρεπορτάζ που μιλούσε για το “καλλίγραμμο σώμα της” και τις στυλιστικές της επιλογές, ενώ γενικά στα μέσα συζητιόταν ο τρόπος ζωής της και οι προσωπικές της σχέσεις. Στηριζόμενοι σε αυτό οι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έσπευσαν επίσης να κατηγορήσουν το θύμα και να κάνουν slut shaming, χαρακτηρίζοντάς την ως μια “αντροχωρίστρα” που “πήγαινε γυρεύοντας”. Το παζλ σεξισμού ήρθε να συμπληρώσει η πολιτική προστασία με το σεξιστικό της σποτάκι.

Η πανδημία όχι μόνο δεν έβαλε στον πάγο τις καταπιέσεις μας, αλλά έδωσε πρόσφορο έδαφος να γίνουν πιο έντονες. Κατά την διάρκεια της καραντίνας, εκατοντάδες αδέρφια μας υποχρεώθηκαν να μείνουν στα σπίτια τους με ομοφοβικούς/τρανσφοβικούς γονείς και συγγενείς. Τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας και γυναικοκτονιών αυξήθηκαν ραγδαία παγκόσμια, με χαρακτηριστικό τεκμήριο την αύξηση των τηλεφωνημάτων σε γραμμές υποστήριξης θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας. Μεταξύ άλλων, τα γνωστοποιημένα περιστατικά  στην Ελλάδα είναι η διπλή γυναικτονία από μπάτσο, της πρώην γυναίκας του και της φίλης της, η γυναίκα που την ξυλοκόπησε και σκότωσε ο γιος της στη Λάρισσα και η γυναίκα που πήγε στο αστυνομικό τμήμα ώστε να κάνει κατάθεση μήνυσης για ενδοοικογενειακή βία και τη διώξανε.

Παράλληλα, λίγες μέρες μετά το τέλος της καραντίνας, η λήξη της υπόθεσης Τοπαλούδη μας θύμισε απότομα τι έχουμε ακόμα να πολεμήσουμε: Όχι μόνο τον σεξιστικό οχετό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και την ίδια την κυβέρνηση και τα μέλη του δικαστικού σώματος που με την ωμή παρέμβασή τους επιβεβαίωσαν για ακόμη μία φορά τα βαθιά πατριαρχικά κατάλοιπα των κοινωνικών θεσμών. Βλέπουμε, συνεπώς, ότι οι καταπιεστές μας δεν έχουν πάψει να δρουν πάνω στα σώματα και στις ζωές μας.

Όπως ειπώθηκε και πριν, σε καταστάσεις κρίσης όπως αυτή που βιώνουμε αυτό το διάστημα, οι καταπιέσεις όχι απλά δεν αφήνονται στην άκρη αλλά εντείνονται ακόμα περισσότερο. Γιατί μια κατάσταση κρίσης μπορεί να γίνει ευκαιρία σε κράτη και καταπιεστές να περάσουν “κάτω από το χαλάκι” ό,τι μπορούν και να επιταχύνουν με κάθε μέσο την εκμετάλλευση για τα πιο πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Είδαμε εξάλλου πώς μέσα στο χρονικό διάστημα του εγκλεισμού πέρασαν μια σειρά από νομοσχέδια και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που αφορούν από την εργασία μέχρι την εκπαίδευση και το περιβάλλον, ενώ μέχρι το τέλος του Ιουλίου έχει προγραμματιστεί η ψήφιση 26 νομοσχεδίων! Η ελαστική και απλήρωτη εργασία εντείνεται όλο και περισσότερο με την δυνατότητα των επιχειρήσεων να απολύουν και να αυξομειώνουν τα ωράρια των εργαζομένων όπως τους βολεύει, ενώ ταυτόχρονα μισθοί και συντάξεις μειώνονται σημαντικά. Φοιτητ[ρι]ές μέσα στην καραντίνα πετάχτηκαν έξω από τις εστίες τους, ήρθαν αντιμέτωπ@ με την τηλεκπαίδευση και όσα προβλήματα και εμπόδια δημιουργεί αλλά και με ένα νομοσχέδιο που διαλύει κάθε έννοια δημόσιας και δωρεάν παιδείας, αυξάνοντας τους ταξικούς φραγμούς και πετώντας έξω όποι@ δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στο σύγχρονο υποχρηματοδοτούμενο πανεπιστήμιο των λίγων και εκλεκτών, της στείρας εκπαίδευσης και των απονεκρωμένων και κλειδωμένων χώρων. Φυσικά μέσα σε όλα αυτά η επίθεση δε περιορίζεται μόνο στα παραπάνω αλλά αφορά κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας, της εργασίας, της εκπαίδευσης, κάθε σπιθαμή γης και κάθε μέρος που μπορεί να αποβεί κερδοφόρο, είτε αφορά τον άνθρωπο είτε την φύση. Έτσι το περιβάλλον, με το νέο νομοσχέδιο, γίνεται μια απέραντη περιοχή ανεμογεννητριών, εξορύξεων, οι προστατευόμενες περιοχές Natura καταργούνται, ενώ δάση, παραλίες και δημόσιοι χώροι “αξιοποιούνται” από ιδιώτες προς όφελός τους. Από την Χαλκιδική μέχρι την Ήπειρο και την Κρήτη η λεηλασία της φύσης συνεχίζεται με στόχο την κερδοφορία, την ίδια στιγμή που η ανάγκη για ανάσες ελευθερίας και για ελεύθερους χώρους είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Να αναφέρουμε τέλος ότι εδώ και καιρό η κυβέρνηση ετοιμάζει νομοσχέδιο που “ρυθμίζει” τις διαδηλώσεις και θέτει ένα σωρό προϋποθέσεις προκειμένου να μην είναι αδίκημα και μόνο η συγκέντρωση στο χώρο!

Άλλες φορές ο “αόρατος” εχθρός για κράτη και κυβερνήσεις είναι ένας ιός, άλλες φορές είναι @ κατατρεγμέν@ αυτού του κόσμου. Σε κάθε περίπτωση, εμείς για εχθρό βλέπουμε μόνο το καταπιεστικό αυτό σύστημα που φυλακίζει πρόσφυγ@ σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, επαναπροωθεί παράνομα μετανάστριες, διεμβολίζει βάρκες, δολοφονεί με την χρήση λιμενικού,  στρατού και Frontex και οπλίζει το χέρι φασιστών που καίνε αλληλέγγυες δομές προσφύγων. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι και μέσα στην καραντίνα πρόσφυγες και μετανάστ[ρι]ες αποτελούσαν απλά αριθμούς διαφορετικούς από όλ@ τα υπόλοιπα, ανθρώπους που περισσεύουν και παραμένουν εγκλωβισμέν@ χωρίς κανένα μέτρο προστασίας μέσα σε άθλιες συνθήκες επιβίωσης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

 

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΙΣ ΗΠΑ-BLACK LIVES MATTER-ΛΟΑΤΚΙΑ+ ΑΓΩΝΕΣ

Με αφετηρία τις ΗΠΑ, το τελευταίο διάστημα γινόμαστε παρατηρητ@ μια αυθόρμητης έκρηξης, μιας έκρηξης οργής που συνοδεύεται από μία ανάγκη για ριζική αλλαγή. Τα ίδια αιτήματα που είχαν τα μαύρα άτομα στους αγώνες τους πριν πενήντα χρόνια, τα έχουν και σήμερα. Πολύ απλά, το αίτημα στη ζωή και όχι τον φόβο πως κάθε φορά που σε σταματάει μπάτσος στο δρόμο μπορεί να καταλήξεις νεκρ@ λόγω του χρώματος σου. Η θεσμική βία της Αμερικής, έχει πολλά επίπεδα, δεν αφορά μόνο την σωματική βία αλλά επίσης την οικονομική και την πολιτική βία. Όταν γεννιέσαι σε ένα γκέτο, δεν έχεις πρόσβαση σε αξιοπρεπή παιδεία, δεν έχεις υγειονομική περίθαλψη, τότε από το ξεκίνημα της ζωής σου έχεις να αντιμετωπίσεις κάποια παραπάνω εμπόδια. Αυτός ο συστημικός ρατσισμός, φροντίζει πως μεγάλα ποσοστά πληθυσμών στις ΗΠΑ, είτε θα καταλήξουν στα υποτιθέμενα σωφρονιστικά ιδρύματα, που αντί για σωφρονισμό εξασφαλίζουν πως @ φυλακισμέν@ θα παραμείνουν όλη τους τη ζωή στην εγκληματικότητα και το περιθώριο, είτε θα καταλήξουν στον μισθοφορικό στρατό της χώρας, αν όχι νεκρ@. Βλέπουμε πως και στις δυο περιπτώσεις έτσι διατηρούνται και ενισχύονται δυο βιομηχανίες δισεκατομμυρίων δολαρίων, αυτές του “σωφρονισμού” και του πολέμου. Σήμερα, μετά από αμέτρητες δολοφονίες, καταγεγραμμένες ή μη, η δολοφονία του George Floyd ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και η οργή των καταπιεσμένων βρήκε έκφραση στους δρόμους. Διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τους μπάτσους ξέσπασαν σε όλες τις πολιτείες της χώρας και συνεχίζουν παρά την απάντηση του κράτους για ακόμη περισσότερη αστυνομική βία και απαγόρευση κυκλοφορίας. Κι ενώ έχουν ήδη δολοφονηθεί πολλά άτομα και ο αριθμός όλο αυξάνεται, το κράτος όχι απλώς αυξάνει την καταστολή αλλά κατά περιπτώσεις ακόμη και προτρέπει τις δολοφονίες διαδηλωτών.

Σημαντικό ρόλο στην εξέγερση έχουνε και λοατκια+ μαύρα άτομα. Οι καταπιέσεις που υφίστανται τόσο από το ρατσισμό όσο και από την ομοφοβία/τρανσφοβία βάζουν τις ζωές τους σε κίνδυνο καθημερινά. Ειδικά τα μαύρα τρανς άτομα στις ΗΠΑ δέχονται συνεχώς επιθέσεις και μαθαίνουμε σχεδόν καθημερινά για νέες δολοφονίες. Τα νούμερα έχουνε υπερβεί το οτιδήποτε θα μπορούσαμε να περιγράψουμε κι αυτό ενώ ξέρουμε ότι τα “επίσημα” νούμερα είναι αμφισβητήσιμα, ότι οι αόρατες ζωές συχνά δεν υπολογίζονται ή όσον αφορά τρανς άτομα τα νέα θάβονται λόγω της απόδοσης λάθος φύλου. Στην εξοργιστική αυτή κατάσταση πηγαίνουμε πίσω, θυμόμαστε την εξέγερση του Stonewall. Πώς ξεκίνησε ως αντίδραση στην ακραία αστυνομική καταστολή από λοατκια+ μαύρα άτομα. Κάτι που λέμε εξάλλου όταν φωνάζουμε για τη Marsha P. Johnson πώς “μια μαύρη τρανς γυναίκα έκανε την αρχή”. Μπορεί η Marsha και η Sylvia Rivera να μπήκανε μπροστά στο Stonewall αλλά εμείς έχουμε στο νου μας τις εκατοντάδες κόσμου που συνέβαλαν στη συνολική αυτή έκρηξη. Η έντονη αυτή στιγμή στην ιστορία έδειξε τη δύναμη που έχουμε όταν αντιμετωπίζουμε μαζί τους καταπιεστές μας και υπήρξε η αφετηρία έντασης των αγώνων για τη λοατκια+ απελευθέρωση.

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΙΚΗ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

Από τότε μέχρι και σήμερα ακόμη παλεύουμε για μία ελεύθερη ζωή για όλ@. Ξέρουμε πως μία κοινωνία βασισμένη στην πατριαρχία δε θα μας χαρίσει τίποτα αν δεν το κερδίσουμε, ότι κάθε νίκη μας μέχρι τώρα είναι σημαντική και δε θα κάνουμε πίσω. Μπορεί η προσπάθεια του καπιταλισμού να ενσωματώσει και να “εξευγενίσει” τους αγώνες μας να είναι συνεχής αλλά δε θα αφήσουμε να ξεχαστεί τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο, πώς όντως  γίνονται οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές. Ταυτόχρονα βλέπουμε ότι παρά τα βήματα που μπορεί να έχουνε γίνει, διακρίσεις σχετικές με τις λοατκια+ ταυτότητές μας γίνονται ακόμα και από άτομα/χώρους που προάγουν την ελευθερία. Καταλαβαίνουμε πόσο βαθιά ριζωμένα είναι κάποια στερεότυπα, τα αναγνωρίζουμε πρώτα-πρώτα σε μας τα ίδια. Ωστόσο είναι ευθύνη μας να αμφισβητούμε συνέχεια αυτά που μας ταΐζονται ως “κανονικά”, να αναρωτιόμαστε και να ακούμε υποκείμενα με διαφορετικά βιώματα από μας. Ξέρουμε ότι προερχόμαστε από διαφορετικά υπόβαθρα, έχουμε άλλες ζωές. Κάποι@ από μας έχουν πιο προνομιακές θέσεις, ενώ άλλα όχι. Οι καταπιέσεις είναι πολλαπλές και πολυδιάστατες και είναι σημαντικό, εφόσον έχουμε κοινούς σκοπούς, να μην τις αναπαράγουμε πρωτίστως μεταξύ μας, να ακούμε τα καταπιεσμένα άτομα και να κάνουμε ορατές τις πραγματικές ιστορίες στους κύκλους μας. Η κοινωνική αλλαγή θα πρέπει να περάσει κι από μέσα μας και να στεκόμαστε ως ίσα στη μάχη ενάντια στις καταπιέσεις μας.

 

ΣΠΑΜΕ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

 

4ο ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ THESSALONIKI PRIDE

ΣΑΒΒΑΤΟ 27/06 | ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ 11:00

ΠΟΡΕΙΑ PRIDE 13:30 

μετά την πορεία θα ακολουθήσει συζήτηση στα γρασίδια της φιλοσοφικής

 

*Τόσο στη συγκέντρωση και πορεία, αλλά και στις υπόλοιπες δράσεις του Pride προτείνεται η σχολαστική τήρηση των αποστάσεων ασφαλείας και η χρήση μάσκας. Όσ@ έχετε δικές σας μάσκες μπορείτε να τις φέρετε. Για τα άτομα που δεν έχουν θα υπάρχουν μάσκες στο τραπεζάκι του Συντονιστικού στο χώρο της συγκέντρωσης και της συζήτησης μετά.

Συντονιστικό για το 4ο Αυτοοργανωμένο Thessaloniki Pride

Κείμενο αυτοπαρουσίασης της συνέλευσης

To Radical Pride είναι μια κουήρ πολιτική συλλογικότητα που ασχολείται με την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας. Επιλέγουμε την χρήση της κουήρ ταυτότητας, μιας ταυτότητας συμπεριληπτικής, φροντιστικής και διαθεματικής, που συνειδητά μας θέτει ενάντια στην εξουσία και την καταπίεση, μας αποδεσμεύει από την δυαδική αντίληψη του φύλου και μας εμπλέκει σε μια συνεχή εσωτερική προσπάθεια να αποδομήσουμε τα έμφυλα κατάλοιπα και στερεότυπα με τα οποία μεγαλώσαμε. Η επιβεβλημένη κανονικότητα γύρω μας μας πνίγει, και παρά τα βήματα που γίνονται τις τελευταίες δεκαετίες προς την βελτίωση των ζωών των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων και θηλυκοτήτων, δεν είμαστε ακόμα εκεί που θα θέλαμε κι εκεί που θα έπρεπε να είμαστε. Νιώθουμε λοιπόν την ανάγκη να οργανωθούμε για να διεκδικήσουμε την ύπαρξη μας, χωρίς όρους και κουτάκια. Το κουήρ μας προσφέρει την δυνατότητα να αγωνιζόμαστε για την συνολική απελευθέρωση μας, χωρίς όρια στις διεκδικήσεις μας.

Στις συνελεύσεις μας λειτουργούμε με βάση την αυτοοργάνωση και τις οριζόντιες δομές. Λειτουργούμε δηλαδή με συνδιαμορφωτικά χαρακτηριστικά και απορρίπτοντας πρότυπα ιεραρχικών δομών. Οι επιλογές μας αυτές δεν αφορούν μόνο τις εσωτερικές πεποιθήσεις της συνέλευσης, αλλά αποτελούν και πολιτικά προτάγματα ως εναλλακτικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης.

Η πολιτική μας ανάλυση

Η αναγνώριση της πατριαρχίας ως ενιαίο σύστημα καταπίεσης και επιβολής στα σώματα και τα μυαλά μας, αποτελεί επίσης κεντρική θεματική στην ανάλυση μας. Στο λόγο και τη δράση μας συμπεριλαμβάνεται και ο συνολικός αντιπατριαρχικός αγώνας σε όλες τις εκφάνσεις του όπως τον αγώνα ενάντια στην cis-ετεροκανονικότητα, την ομοφοβία, την τρανσφοβία, την δυαδική αντίληψη του φύλου, την κουλτούρα του βιασμού, τις καταδίκες γυναικών που αμύνθηκαν στην έμφυλη βία, τον σεξιστικό λόγο στα ΜΜΕ και στην καθημερινότητα, το body shaming…

Ακόμη, θεωρούμε σημαντικό να γίνονται περισσότερες συζητήσεις γύρω από την (ψυχ)ιατρικοποίηση των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατομων. Σήμερα υπάρχει ακόμη η συνεπαγωγή ότι τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα είναι πιθανότερο να είναι οροθετικά ή να φέρουν ΣΜΝ, να αντιμετωπίζουν ψυχικό πόνο ή ψυχιατρικές διαταραχές. Για εμάς, οι συναινετικές σεξουαλικές πρακτικές, οι τρανς σωματικότητες και η αποδέσμευση από το έμφυλο δίπολο δεν είναι νοσηρές καταστάσεις. Προφανώς οι αποκλεισμοί, οι εκφοβισμοί, ο συνεχής κακοποιητικός λόγος και η αναπαραγωγή στερεοτυπικών αντιλήψεων μας προκαλούν έντονες φθορές και πόνο. Αυτό όμως δεν θα απαλυνθεί από το ιατρικό σύστημα, αλλά από την ανατροπή των καταπιέσεων και των καταπιεστών μας.

Μας είναι επίσης ξεκάθαρο ότι η πατριαρχία αξιοποιείται και ενισχύεται από το εκάστοτε σύστημα, δηλαδή από τις πολιτικές, οικονομικές, εκπαιδευτικές και εκκλησιαστικές δυνάμεις αυτού. Για μας, οι υπάρχουσες, σάπιες κοινωνικές δομές συνδέονται με την επιβολή της πατριαρχίας, η οποία, στο πλαίσιο λειτουργίας της ως σύστημα καταπίεσης, συνεργεί σταθερά με το κράτος και τον καπιταλισμό. Βέβαια, ο σεξισμός και η cis-ετεροκανονικότητα, βασικά στοιχεία της πατριαρχίας, εμφανίζονται κατά κύριο λόγο ως αυτόνομες καταπιέσεις και τίποτα δεν εξασφαλίζει ότι κάποιος που παλεύει γενικά «ενάντια στο σύστημα» είναι αυτόματα και αντισεξιστής και αντιομοφοβικός/αντιτρανσφοβικός. Δεν είναι λίγες οι φορές που βρισκόμαστε αντιμέτωπ@ με μάτσο συντρόφους, κακοποιητικά/παραβιαστικά άτομα του Αυτόνομου/Αναρχικού/Αριστερού χώρου, προβληματικές αντιλήψεις και υποβάθμιση των διεκδικήσεων μας σε δευτερεύουσες.

Αναγνωρίζοντας τ@ εαυτ@ μας ως πολυταυτοτικά όντα, κατανοούμε ότι δεχόμαστε πολλαπλές συστημικές καταπιέσεις, ενώ παράλληλα φέρουμε και προνόμια. Θεωρούμε λοιπόν σημαντικό να μην αρνούμαστε τα προνόμια αυτά, αλλά να τα εντοπίζουμε και να αποφεύγουμε την άσκηση τους. Άλλωστε, αντιμετωπίζουμε καθημερινά κόσμο που εκμεταλλεύεται, πολλές φορές συνειδητά, τα προνόμια αυτά, αναπαράγοντας μορφές καταπίεσης. Η προσπάθεια μας να ζήσουμε έξω από καταπιέσεις, λοιπόν, μπορεί να δουλέψει μόνο συνολικά και για όλες τις ταυτότητες μας. Αυτό για εμάς σημαίνει ότι δε βλέπουμε τον αγώνα μας για την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας έξω από τους άλλους κοινωνικούς αγώνες αλλά παράλληλα με αυτούς. Γι’ αυτό και η γενικότερη δραστηριοποίησή μας επιδιώκουμε να είναι διαθεματική.

Με βάση τα παραπάνω εναντιωνόμαστε σε κάθε μορφή καταπίεσης. Δρούμε κόντρα σε όλες τις εκφάνσεις της πατριαρχίας, τον φασισμό, τον καπιταλισμό, την κανονικότητα, τον ρατσισμό, το έθνος, την επιβολή του ανθρώπου στη φύση, και γενικά σε κάθε μορφή εξουσίας και κάθε σύστημα καταπίεσης.

Η ιστορία μας

Το Radical Pride ξεκίνησε να υπάρχει ως συντονισμός για ένα αυτοοργανωμένο Thessaloniki Pride, τον Νοέμβριο του 2015. Όμως στην πορεία και μετά το 2ο αυτοοργανωμένο pride στη Θεσσαλονίκη συνειδητοποιήσαμε ότι αποσκοπούμε συλλογικά σε μία βαθύτερη πολιτική ζύμωση και δράση, που δε θα περιορίζεται στο να διενεργούμε ένα φεστιβάλ μία φορά το χρόνο. Τότε, αποφασίσαμε ότι θέλουμε το Radical Pride να είναι πολιτική συλλογικότητα, θεωρώντας απαραίτητη μία συνεχή διαθεματική παρέμβαση για θέματα που αφορούν τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας. Πλέον, το αυτοοργανωμένο pride στη Θεσσαλονίκη οργανώνεται από συντονισμούς διάφορων ατομικοτήτων/συλλογικοτήτων της πόλης κι εμείς στηρίζουμε και συμμετέχουμε στο συντονισμό «queerιόλες».

Το να αρχίσουμε να δρούμε σαν συλλογικότητα άτομα που βρεθήκαμε στην ίδια συνέλευση για έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό, ήταν μία απόφαση που ήρθε μέσα από την ανάγκη για κουήρ πολιτική δράση και κουήρ συντροφικότητα. Στα χρόνια που υπάρχουμε ως συνέλευση νιώθουμε αυτή την ανάγκη όλο να μεγαλώνει και να γίνεται κινητήριος δύναμη τόσο για τις δράσεις μας, όσο και για τη μεταξύ μας ζύμωση και αυτοκριτική. Ξέρουμε ότι το Radical Pride έχει υπάρξει μία συνέλευση καθόλου φροντιστική, που έχει διαχειριστεί με πολύ άσχημο τρόπο παραβιαστικά και κακοποιητικά περιστατικά στο εσωτερικό της. Πολλές φορές αναφερόμασταν στη διαθεματικότητα χωρίς να έχουμε ουσιαστικά διαθεματικό λόγο και πράξη, ακόμα και για θεματικές που αφορούν ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, ή εντοπίζαμε προβληματικές που δεν τις δουλεύαμε ποτέ κι ας έκαναν το κλίμα της συνέλευσης ασφυκτικό. Αναγνωρίζουμε πως όλα αυτά έρχονται σε σύγκρουση με την κουήρ συντροφικότητα που αποζητάμε, και κάνουμε συνεχείς προσπάθειες να τα αλλάξουμε.

Μετά από εκτεταμένους απολογισμούς/αυτομορφώσεις και τις αποχωρήσεις πολλών μελών, το Radical Pride είναι πια μία άλλη συλλογικότητα από αυτή που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια. Τουλάχιστον έτσι νιώθουμε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα λέμε και τα κάνουμε όλα σωστά ή ότι έχουμε ξεπεράσει κάθε παλαιότερή μας προβληματική. Αποφασίσαμε να γράψουμε τα παραπάνω ως κομμάτι της ιστορίας της ομάδας, ξέροντας ότι δεν υπάρχει μαγικό βότανο κουήρ εξιλέωσης, πως πρέπει σε κάθε περίπτωση να παραδεχόμαστε τα λάθη μας και να δουλεύουμε πάνω σ’ αυτά. Πιστεύουμε ότι για την κουήρ απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας χρειάζεται πρώτα-πρώτα να απελευθερωθούμε μέσα μας, να σταματήσουμε να καταπιέζουμε το ένα το άλλο σε κάθε συνθήκη της καθημερινότητας. Να κάνουμε τις συνελεύσεις και τους χώρους μας -τουλάχιστον- μέρη ασφαλέστερα από τη σάπια κανονικότητα.

Συλλογικότητα Radical Pride

Σχετικά με τη σύλληψη συντροφιού

Στις 17/04 ένα σύντροφο μας δέχθηκε αστυνομική εισβολή του τμήματος Δίωξης Ναρκωτικών και Βίαιων Εγκλημάτων, παρουσία εισαγγελέα και ανακριτή, οι οποίοι εισέβαλαν στο σπίτι του, του συντρόφου και της συγκατοίκου του με την κατηγορία της απειλής και παρακίνησης σε τρομοκρατική δράση. Η καταγγελία στο σύντροφό μας ήταν ανώνυμη και έγινε με αφορμή καυστικό ποστ του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook σχεδόν ένα μήνα πριν, στις 22/3.

Οι μπάτσοι έπειτα απομόνωσαν τον σύντροφο και τη συγκάτοικο στην κουζίνα απαγορεύοντάς τους την πρόσβαση σε οποιαδήποτε ηλεκτρονική συσκευή και υπέβαλλαν σε σωματικό έλεγχο το σύντροφό μας, κολλώντας το στον τοίχο.

Έπειτα, κατά τη διάρκεια του σχολαστικού ψαξίματος ολόκληρου του σπιτιού, βρήκαν συνταγογραφημένα φάρμακα των κατοίκων, τα κατάσχεσαν και απήγγειλαν σε όλους τους κατηγορίες για για κατοχή ναρκωτικών ουσιών. Κατάσχεσαν επίσης όλες τις ηλεκτρονικές τους συσκευές, τούς συνέλαβαν και τους μετέφεραν στη ΓΑΔΘ. Σε όλη τη διαδικασία όσο και στην ανάκριση που ακολούθησε, το σύντροφο μας παρέμεινε απόλυτα ψύχραιμο, δηλώνοντας εξαρχής την ιδεολογική του ταυτότητα ως αναρχικού.

Οι τρεις μετά από εισήγηση του εισαγγελέα δεν προφυλακίστηκαν. Οι καταγγελίες που απαγγέλλονται στο σύντροφο είναι αυτές της παρακίνησης και απειλής σε τρομοκρατική δράση σύμφωνα με το άρθρο του αντιτρομοκρατικού νόμου (187Α), καθώς και της κατοχής ναρκωτικών ουσιών. Η τελευταία μάλιστα βαραίνει και τους άλλους δύο .

Σε αντίθεση με άλλα παρόμοια περιστατικά, δεν υπήρξαν φαινόμενα αστυνομικής αυθαιρεσίας (πχ λεκτική ή σωματική βία), παρόλα αυτά δεν είναι καθόλου αμελητέα η ψυχική καταπόνηση που προκαλεί το να εισβάλλει η αντιτρομοκρατική στο σπίτι σου, να το κάνει φύλλο και φτερό και να συλλαμβάνει εσένα και τους υπόλοιπους κατοίκους του σπιτιού χωρίς λόγο και αιτία, βάσει μιας ανώνυμης τηλεφωνικής καταγγελίας.

Αναγνωρίζουμε την πράξη αυτή ως μια απόπειρα στοχοποίησης του συντροφιού, εξαιτίας της πολιτικής του θέσης και δράσης στο αναρχικό και ΛΟΑΤΚΙΑ+χώρο, μια κίνηση στοχοποίησης απέναντι σε ένα άτομο που αντιστέκεται και αγωνίζεται. Το κράτος χρησιμοποιεί κάθε μέσο στην προσπάθεια του να καταστείλει οσ@ αντιστέκονται. Όταν ένα ποστ στο facebook αρκεί για να κατηγορηθούμε ως τρομοκράτες, είναι ξεκάθαρο ότι η ελευθερία του λόγου έχει καταργηθεί προ πολλού. Η ελευθερία της έκφρασης υπάρχει έως ότου απειλείται η κανονικότητα που επιβάλει η αστική δημοκρατία. Από την άλλη φυσικά, παρατηρούμε να μην έχουν υπάρξει παρόμοιες κατηγορίες για post που καλούν σε βία σε βάρος κοινωνικών ομάδων, όπως σε φασίστες που καλούν στον Έβρο να σκοτώσουν μετανάστες, ή οποιεσδήποτε διώξεις έχουν γίνει, να έγιναν ύστερα από μεγάλη κοινωνική πίεση.

Καταγγέλλουμε επίσης τον ξεδιάντροπο τρόπο που στήθηκε η δεύτερη κατηγορία. Η αστυνομία κατέσχεσε τα συνταγογραφημένα φάρμακα τους ως παράνομα και αρνήθηκε να τους τα επιστρέψει ακόμα και όταν τα χρειάζονταν, θέτοντας σε κίνδυνο την ψυχική τους υγεία.

Συνολικά, με μια καταγγελία φάντασμα και με την εύρεση στο σπίτι «παράνομων» ουσιών μπορεί να στηθεί ένα σοβαρότατο κατηγορητήριο. Τα άτομα που χρησιμοποιούν φάρμακα “υψηλού κινδύνου” καλούνται να έχουν φωτοτυπία της συνταγής τους και το ΑΜΚΑ τους για να είναι ασφαλή!

Καταγγέλλουμε, τέλος, το περιστατικό συνολικά ως μία απόπειρα εκφοβισμού πολιτικού και έμφυλου χαρακτήρα καθώς και φίμωσης, αφενός του συντρόφου και αφετέρου ευρύτερα των ανθρώπων του κινήματος και των ΛΟΑΤΚΙΑ+, ιδιαίτερα όσ@ δεν συμμορφώνονται στα στερεότυπα των φύλων.

Στεκόμαστε αλληλέγγυ@ στο σύντροφο, τον σύντροφό του και τη συγκάτοικό του και σε οποιοδήποτε δέχεται την επίθεση του κράτους και της αστυνομίας. Και αυτό επειδή υπερασπίζεται το δικαίωμά του στην ελεύθερη έκφραση και στην αντίδρασης ενάντια σε κάθε τι που μπαίνει εμπόδιο στη ζωή και τους αγώνες μας.

Συλλογικότητα Radical Pride

Σκέψεις για την καραντίνα

Κάπου στις αρχές του Γενάρη έγινε γνωστό ότι ένας νέος ιός ξεκίνησε να μεταδίδεται αρχικά στην Κίνα και σταδιακά να εξαπλώνεται σε άλλες χώρες από ταξιδιώτες. Τότε, αυτό που ακούγαμε στα ΜΜΕ ήταν απλώς η μία καθησυχαστική εξαγγελία μετά την άλλη• ότι «είμαστε έτοιμοι». Μάλιστα, ενώ προσπαθούσαν να πείσουν για το πόσο το σύστημα υγείας της χώρας είναι «θωρακισμένο», ούτε έκαναν τεστ σε άτομα που επέστρεφαν από χώρες του εξωτερικού με κρούσματα και ούτε τα παρότρυναν να μειώσουν για ένα διάστημα τις επαφές τους, μέχρι να είναι σίγουρο ότι είναι καλά. Λίγο πριν το τέλος του Φεβρουαρίου επιβεβαιώθηκε το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα. Από ‘κει και πέρα ξεκίνησε ένα ντόμινο επιλογών της κυβέρνησης, οι οποίες εκτός από το ότι κατέδειξαν πόσο «έτοιμο» ήταν όντως το σύστημα υγείας, οδήγησαν σταδιακά στη χειροτέρευση της κατάστασης. Σε αυτό βοήθησε και η στάση μίας μερίδας επικίνδυνα φανατισμένων ανθρώπων που θεώρησαν (κι εξακολουθούν να θεωρούν) ότι το «ελληνικό αίμα» έχει κάποιου είδους ιδιαίτερη σύσταση γι’ αυτό και δεν πρόκειται να κολλήσουν κορονοϊό ακόμα κι αν συνωστιστούν στις εκκλησίες και φάνε από το ίδιο κουτάλι.

Φυσικά, την κατάσταση του δημόσιου συστήματος υγείας τη γνωρίζαμε και πριν την πανδημία. Ελλείψεις σε προσωπικό κι εξοπλισμό, τρομακτικά λίγα κρεβάτια στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ), λίγοι/ες γιατροί στα επείγοντα, τα ραντεβού κλειστά για μήνες αφότου έπαιρνες τηλέφωνο. Κι αυτό ως αποτέλεσμα μίας πολιτικής χρόνων που επέλεγε συνειδητά την απαξίωση κάθε δημόσιας παροχής. Έτσι, καταλαβαίνουμε ότι όταν στα μέσα του Μάρτη ανακοινώθηκε η αναστολή λειτουργίας των σχολείων και διαφόρων κέντρων ψυχαγωγίας/άθλησης κ.λπ. και προτάθηκε πως το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να «μείνουμε σπίτι» μας για το «κοινό καλό», ήτανε η πρώτη κίνηση απελπισίας των ανθρώπων που ευθύνονται για την κατάσταση του συστήματος υγείας, σε μία προσπάθεια να μπαλώσουν τις τρύπες που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει. Οι εκκλήσεις των νοσοκομειακών για στοιχειώδη και απαραίτητο εξοπλισμό, για προσλήψεις και για να ανοίξουν ΜΕΘ ήταν από την αρχή συνεχείς και στοχευμένες. Παρ’ όλα αυτά, όχι μόνο δε βρήκαν καμία ανταπόκριση αλλά σε πολλές περιπτώσεις τα αιτήματά τους αποσιωπήθηκαν εντελώς, παράλληλα και με τις μαρτυρίες ασθενών για την άσχημη κατάσταση που επικρατεί στα νοσοκομεία.

Έτσι, φτάνουμε μερικές εβδομάδες πριν, που ανακοινώθηκε καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας και μετακίνηση μόνο με συγκεκριμένη άδεια. Δηλαδή εγκλεισμός στο σπίτι και πάλι με πρόσχημα «το καλό μας». Η πρόθεση να πέσει το μεγαλύτερο βάρος αυτής της περιόδου στις πλάτες του κοινωνικού συνόλου είναι ξεκάθαρη. Ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας ότι τις απαγορεύσεις συνοδεύουν μισόλογα όσον αφορά περαιτέρω βοήθεια στα νοσοκομεία, η οποία έχει υπάρξει ελάχιστη και έντονη μεθοδευμένη τρομοκρατία στα ΜΜΕ. Ξαφνικά λοιπόν, είμαστε σε μία κατάσταση όπου οι γιατροί στα νοσοκομεία, που χρόνια αφήνονται στο έλεος της τύχης τους, έγιναν ήρωες και σαν κεραμίδα στο κεφάλι μας καταλάβαμε συνολικά ότι σε μία κοινωνία οι πράξεις μας μπορεί να επηρεάσουν και τους άλλους κι ότι καλό είναι να έχουμε την ευθύνη αυτών. Αρκεί όμως μόνο η ατομική ευθύνη για να αντιμετωπιστεί μια πανδημία; Πού ξεκινάει η ευθύνη του κράτους και πόση είναι;

Θεωρούμε ότι η κρατική ευθύνη είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι παρουσιάζεται και θα ‘πρεπε αυτό σε μία τόσο κρίσιμη φάση να προσπαθήσει έστω να φτιάξει ό,τι έκανε ρημαδιό. Να γίνονται, για παράδειγμα, μαζικά τεστ στον πληθυσμό ώστε να γνωρίζουμε ακριβώς ποια είναι η κατάσταση και να μη μένει ο κόσμος σπίτι με άγνοια και φόβο. Να δοθούν στην υγεία τα χρήματα που πηγαίνουν σε πολεμικούς εξοπλισμούς, να προσληφθεί μόνιμο προσωπικό, να παρέχεται επαρκής προστασία σε κάθε εργαζόμεν@ ανεξαιρέτως, να γίνει επίταξη των ιδιωτικών κλινικών και γενικώς να λειτουργήσουμε επιτέλους με βάση την πραγματικότητα, ότι δηλαδή οι πιο πολύτιμοι πόροι του συστήματος υγείας είναι οι άνθρωποι που το λειτουργούν. Αντί για αυτά βλέπουμε αρχικά την κυβέρνηση να χαρίζει καθόλου αμελητέα ποσά στα ιδιωτικά νοσοκομεία και στα κανάλια. Παρατηρούμε πως με κάθε τρόπο προσπαθεί να κρύψει το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα στα νοσοκομεία, χωρίς να διστάσει μάλιστα να στείλει μπάτσους στα προαύλια αυτών για να καταστείλουν τις διαμαρτυρίες του προσωπικού στις 7 Απρίλη και να κόψουν πρόστιμα για άσκοπες συναθροίσεις και συνωστισμό. Σε αυτόν τον μήνα που έχει περάσει, το καπιταλιστικό κράτος της Ελλάδας, μαζί και με τα κράτη άλλων χωρών έχει δείξει τι έχει πραγματικά σημασία κι αυτό δεν μπορούμε να πιστέψουμε πια ότι είναι οι άνθρωποι.

Πολλ@ από μας δεν περιμέναμε φυσικά κάτι καλύτερο από τους αυτούς που στέλνουν στρατό και μπάτσους στον Έβρο για να πυροβολήσουν πρόσφυγες ή που καταστρέφουν με μερικές γραμμές σε ένα νόμο κάθε εργατική κατάκτηση των τελευταίων χρόνων. Αυτοί που βγαίνουν να μιλήσουν για το πόσο καλό κάνουμε που μένουμε σπίτι είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μερικούς μήνες πριν μας βεβαίωναν ότι θα μας πάρουν τα σπίτια αν δεν έχουμε να πληρώσουμε. Οι ίδιοι που χωρίς δεύτερη σκέψη πέταξαν έξω από τις φοιτητικές εστίες όσο κόσμο διέμενε εκεί, γιατί το να παρέχουν περίθαλψη έχει ένα κόστος που μάλλον δεν το αξίζει κανείς αν δεν είναι μεγαλομέτοχος ή πλούσιος γενικώς. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι δεν είμαστε όλες το ίδιο σημαντικές. Μπορεί το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου να μένει τώρα στο σπίτι για να αποφύγουμε το συνωστισμό αλλά υπάρχουν μέρη όπου αυτό δεν υπάρχει ως επιλογή. Στις φυλακές κρατούμενες/οι στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες και δεν τους παρέχεται ούτε η ελάχιστη βοήθεια. Ένα μόνο παράδειγμα είναι η κατάσταση στον Ελαιώνα Θηβών όπου μία κρατούμενη πέθανε στο κελί της έχοντας μεταξύ άλλων και συμπτώματα που παραπέμπουν στον κορονοϊό χωρίς να γίνει καμία εξέταση ή να παραπεμφθεί σε κάποιο νοσοκομείο, ούτε και κανένας έλεγχος των υπόλοιπων συγκρατουμένων της. Το ίδιο ισχύει και για τα camps, όπου χιλιάδες άνθρωποι είναι στοιβαγμένοι σε συνθήκες ήδη επικίνδυνες για την υγεία. Η ίδια δολοφονική πολιτική ακολουθείται και στα κέντρα κράτησης μεταναστών, όπου μια προσφύγισσα πέθανε και στη δομή στο Κρανίδι. Και όσο τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται εκεί και σε άλλες δομές όπως στη Ριτσώνα, οι άνθρωποι βρίσκονται χωρίς γιατρούς ή νοσηλευτές, χωρίς κάποια μέριμνα, αναγκάζονται να βρούν τρόπους να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους και να εύχονται για το καλύτερο. Δεν έχουν και πολλά να περιμένουν από τη «μέριμνα» του κράτους, όταν οι ανησυχίες της κυβέρνησης αφορούν μόνο πώς θα “σφραγίσουν” τις δομές. Παρόμοια άσχημες συνθήκες αντιμετωπίζουν όσες είναι άστεγες και μένουν από στενό σε στενό, όσοι ακόμη δουλεύουν σε πολυπληθείς χώρους, σε εταιρίες που αρνούνται να βάλουν την ασφάλεια των εργαζομένων πάνω από το κέρδος, όσοι είναι φαντάροι στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα όπου δεν τηρούνται οι κατάλληλες προφυλάξεις.

Σε αυτή την πρωτόγνωρη για τα περισσότερα από μας συγκυρία κι ενώ τα ΜΜΕ κάνουν σίγουρο κάθε μέρα ότι θα επικρατεί ο φόβος του αόρατου εχθρού, εμείς αναγνωρίζουμε εχθρούς πολύ ορατούς και συγκεκριμένους. Και πέρα από την εχθρική πολιτική του κράτους έχουμε και εχθρούς στο σπίτι, όπου για αρκετά από μας δεν είναι ασφαλής χώρος. Το οικογενειακό σπίτι όπου πολλ@ από μας καλούμαστε να μείνουμε είναι ένα μέρος όπου λοατκια+ άτομα συχνά δεν είναι αποδεκτά και είτε ζούμε με τις ταυτότητές μας κρυφές και καταπιεσμένες, είτε ερχόμαστε αντιμέτωπα με μία βασανιστική πραγματικότητα καθημερινής βίας (λεκτικής, ψυχολογικής, σωματικής). Το ίδιο ισχύει και για γυναίκες, θηλυκότητες, παιδιά… ο εχθρός της πατριαρχίας δεν περίμενε φυσικά τον κορονοϊό για να μας χτυπήσει αλλά το να μην μπορείς να φύγεις από το περιβάλλον αυτό, τουλάχιστον για πολλή ώρα κάνει την κατάσταση χειρότερη. Μα ακόμα κι αν θελήσεις να ξεφύγεις για λίγο θα σε βρει στο δρόμο ο εχθρός της εκτελεστικής εξουσίας και του συνεχούς ελέγχου. Δεν έχουμε ξεχάσει πως κάθε μέρα εδώ και καιρό μαθαίνουμε κι από ένα νέο περιστατικό κατάχρησης εξουσίας από μπάτσους, που όπως πριν που ξεγύμνωναν και βασάνιζαν άτομα στα εξάρχεια και στις πορείες και κάνανε τσαμπουκάδες κι επιθέσεις σε άστεγους, τοξικοεξαρτημένες σε οποιοδήποτε τους φαινόταν έστω και λίγο «μη κανονικός» έτσι και τώρα βρίσκουν συνεχώς αφορμές να δείχνουν τη σαπίλα τους και τη σαπίλα του ίδιου του συστήματος που προστατεύουν. Γράφοντας πρόστιμα σε άστεγους για άσκοπη μετακίνηση ή σε μετανάστ@ επειδή κάτι γράψανε λάθος στο μήνυμα που έστειλαν (σε μία γλώσσα που δεν ξέρουν) ή όπου τους καπνίσει γενικώς επειδή η χειρόγραφη δήλωση είναι σε λάθος χαρτί, επειδή έβγαλες το σκύλο σου πολύ μακριά, επειδή επέλεξες να αναπνέεις έξω από τα τετραγωνικά του σπιτιού σου κι έτσι είσαι κίνδυνος για τη «δημόσια υγεία». Έτσι, η κατάσταση με την ολική απαγόρευση και τα πρόστιμα έχει καταλήξει σε μία εισπρακτική διαδικασία που κάνει μέχρι και τη βόλτα να έχει ταξικό πρόσημο (άμα δε σου περισσεύουνε κιόλας θα το σκεφτείς δύο φορές αν θα κάνεις το βήμα έξω από την πόρτα). Παράλληλα, μέσα στον έλεγχο και την αδράνεια η κυβέρνηση έχει βρει την ευκαιρία να περάσει ένα σωρό σκληρά μέτρα, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε πολλά γι’ αυτό και συχνά χωρίς να το μαθαίνουμε, αφού όλες οι ειδήσεις είναι πλέον επικεντρωμένες στον κορονοϊό, το μοναδικό εχθρό που απ’ ότι φαίνεται εξουδετερώνει όλους τους άλλους.

Με τον ίδιο τρόπο υποβαθμίζεται η σημασία των προβλημάτων υγείας πέρα από τον κορονοϊό, σωματικής αλλά και της ψυχικής. Η κατάσταση που βιώνουμε είναι ιδιαίτερα πιεστική για όλ@ μας και έτσι επιβαρυνόμαστε ψυχικά, σε συνθήκες όπου η πρόσβαση σε δομές ψυχικής υγείας είναι ιδιαίτερα περιορισμένη. Από τη μία είναι λογικό να νιώθουμε μόν@ μας σε συνθήκες εγκλεισμού και απομόνωσης. Είναι λογικό να νιώθουμε άγχος, όταν δεν έχουμε δουλειά και η μέριμνα δεν είναι αρκετή, ή όταν είμαστε αναγκασμέν@ να πάμε στη δουλειά μας με κίνδυνο να αρρωστήσουμε. Να φοβόμαστε μην αρρωστήσουμε αφού δεν επαρκεί το σύστημα υγείας να μας χωρέσει ολ@ μας. Είναι πραγματικά επικίνδυνο να ακουμπάμε τους φίλους μας; Να βγούμε μια βόλτα στο πάρκο; Σε μια κοινωνία που η ελευθερία περιορίζεται συνεχώς το να την παλέψουμε γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο.

Η λίστα με τα προβλήματα που υπάρχουν σε αυτήν την κατάσταση πραγματικά φαίνεται να μην έχει τέλος. Όσο κράτος και η κυβέρνηση κρύβουν τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι εμείς ψάχνουμε να βρούμε μια διέξοδο. Δεν τους περιμέναμε ποτέ για να μας σώσουν, ούτε και τώρα, η αδιαφορία τους είναι άλλωστε εμφανής. Τώρα ακούμε τις δηλώσεις τους για την “επιτυχία” στην αντιμετώπιση της επιδημίας, αλλά η βλέπουμε πως συνολική κατάσταση είναι πολύ μακριά από αυτό. Όταν μας ρίχνουν όλη την ευθύνη στις πλάτες μας, καταλαβαίνουμε ότι ενάντια τους συλλογικά μόνο θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε. Από την πλευρά μας στεκόμαστε αλληλέγγυ@ στ@ μετανάστρι@ στα camps, στ@ κρατουμέν@ στις φυλακές. Να ικανοποιηθούν άμεσα τα δίκαια αιτήματα τους που είναι καθοριστικά για τη ζωή τους! Στηρίζουμε δομές έμπρακτης αλληλεγγύης που έχουν δημιουργηθεί σε στέκια και καταλήψεις με συλλογές ειδών ανάγκης τα και δίκτυα υποστήριξης και βοήθειας σε άτομα που έχουν ανάγκη. Αλληλεγγύη και σε όλα τ@ εργαζόμενα που διαμαρτύρονται για τις συνθήκες εργασίας τους, σε κούριερ, σούπερ μάρκετ, ντελίβερι κ.ά. Στηρίζουμε ακόμα τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών ενάντια στις αλλαγές στην παιδεία και των εργαζομένων στα νοσοκομεία.

Στεκόμαστε άφοβα το ένα δίπλα στο άλλο και κυριολεκτικά και μεταφορικά γιατί θυμόμαστε πως η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Συλλογικότητα radical pride