Και κάπως έτσι η κανονικότητα ξαναχτυπά. Όχι από τα σαγόνια του κράτους αυτή τη φορά, αλλά από νοικοκυραίους – βασικό συστατικό του έθνους. Γιατί έτσι έκλεισε το 2019, με μπόλικη κανονικότητα. Άλλη μία από εμάς, μία ΛΟΑΤΚΙΑ+ -και ειδικότερα μία τρανς γυναίκα-στερείται, έστω προσωρινά, το δικαίωμα στην εργασία.
Ιδού οι ευκαιρίες για όλους, ιδού η ισότητα, ιδού και η ελευθερία. Άλλη μία από εμάς παρεμποδίζεται από την κοινωνία – παρεμποδίζεται η προσωπική ανάπτυξή της, η οικονομική της ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση, η ελεύθερη ύπαρξη της, ως τρανς, ως γυναίκα, ως άνθρωπος. Και αυτά σε έναν κόσμο που δεν είναι μάταιος, όπως δηλώνει και η ίδια. Σε μία μικρή πόλη νοικοκυραίων, στην οποία ωστόσο τα έβγαζε πέρα. Άλλωστε η ιδιοκτήτρια του χώρου που ήθελε να νοικιάσει για να στήσει το κατάστημά της θα της το νοίκιαζε κανονικά, εάν δεν παρενέβαινε, μάλλον απότομα, ο Έλλην Θρησκευόμενος Άνδρας υϊός της. Αυτός ο λεβέντης που βάλθηκε να προστατέψει την αγνότητα του ενοικιαζόμενου χώρου από την παρουσία μίας μιασματικής τρανς γυναίκας.
Και μη γελιόμαστε: όσοι μιλούν για μεμονωμένα περιστατικά θρησκόληπτων και ψάχνουν ευθύνες στα ίδια τα “προκλητικά” ή υποτιθέμενα “τεμπέλικα” ΛΟΑΤΚΙΑ+ και κυρίως τρανς άτομα, είναι συνήθως αυτοί που δε θα διστάσουν να υπερασπιστούν την ελευθερία ενάρετων Ελλήνων Χριστιανών να αποφασίζουν ποιον θα προσλάβουν και ποια όχι, σε ποιους θα νοικιάσουν και σε ποι@ όχι, βάσει “προσωπικών” και Θρησκευτικών κριτηρίων. “Σε ελεύθερη κοινωνία ζούμε επιτέλους! Αν μας πάρετε και το δικαίωμα να φτύνουμε, να καταπιέζουμε και να απορρίπτουμε ηθικοί απλοί άνθρωποι που’μαστε τι θα μας απομείνει;”
Και κάπως έτσι, χωρίς να ξεχνάμε και τη γενικευμένη φτώχεια, την προσφυγική κρίση και τον εκφασισμό της κοινωνίας, έκλεισε το 2019.
Στους δρόμους και το 20 συντρόφισσες!