BLACK LIVES MATTER

 

Ο ρατσισμός και η καταστολή δε θα σταματήσουν ποτέ να μας φέρνουν οργή. Οι παρακάτω εικόνες είναι από τις διαδηλώσεις που ξέσπασαν μετά τη δολοφονία του George Floyd από μπάτσο στη Μινεάπολις των Η.Π.Α. Τον είχε ρίξει στο οδόστρωμα και του προκάλεσε ασφυξία με το πόδι του, χωρίς μάλιστα να έχει υπάρξει καμία διαμάχη.

Η δολοφονία αυτή δεν αποτελεί απλώς αστυνομική αυθαιρεσία, ειδικά αν αναλογιστούμε πόσα παρόμοια περιστατικά δολοφονιών μαύρων ατόμων από μπάτσους έχουνε συμβεί. Πόσες φορές η σκανδάλη του όπλου έχει πατηθεί χωρίς δεύτερη σκέψη ή πόσες φορές με το ίδιο τους το σώμα μπάτσοι έχουν αφαιρέσει τη ζωή ανθρώπων για το χρώμα του δέρματός τους και την ιστορία του.

Είναι ρατσισμός κι εμάς αυτό μας πεισμώνει. Δε θέλουμε να συνηθίσουμε στη βία και στο θάνατο. Προτάσσουμε τους διαθεματικούς μας αγώνες ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης.

Κείμενο αυτοπαρουσίασης της συνέλευσης

To Radical Pride είναι μια κουήρ πολιτική συλλογικότητα που ασχολείται με την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας. Επιλέγουμε την χρήση της κουήρ ταυτότητας, μιας ταυτότητας συμπεριληπτικής, φροντιστικής και διαθεματικής, που συνειδητά μας θέτει ενάντια στην εξουσία και την καταπίεση, μας αποδεσμεύει από την δυαδική αντίληψη του φύλου και μας εμπλέκει σε μια συνεχή εσωτερική προσπάθεια να αποδομήσουμε τα έμφυλα κατάλοιπα και στερεότυπα με τα οποία μεγαλώσαμε. Η επιβεβλημένη κανονικότητα γύρω μας μας πνίγει, και παρά τα βήματα που γίνονται τις τελευταίες δεκαετίες προς την βελτίωση των ζωών των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων και θηλυκοτήτων, δεν είμαστε ακόμα εκεί που θα θέλαμε κι εκεί που θα έπρεπε να είμαστε. Νιώθουμε λοιπόν την ανάγκη να οργανωθούμε για να διεκδικήσουμε την ύπαρξη μας, χωρίς όρους και κουτάκια. Το κουήρ μας προσφέρει την δυνατότητα να αγωνιζόμαστε για την συνολική απελευθέρωση μας, χωρίς όρια στις διεκδικήσεις μας.

Στις συνελεύσεις μας λειτουργούμε με βάση την αυτοοργάνωση και τις οριζόντιες δομές. Λειτουργούμε δηλαδή με συνδιαμορφωτικά χαρακτηριστικά και απορρίπτοντας πρότυπα ιεραρχικών δομών. Οι επιλογές μας αυτές δεν αφορούν μόνο τις εσωτερικές πεποιθήσεις της συνέλευσης, αλλά αποτελούν και πολιτικά προτάγματα ως εναλλακτικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης.

Η πολιτική μας ανάλυση

Η αναγνώριση της πατριαρχίας ως ενιαίο σύστημα καταπίεσης και επιβολής στα σώματα και τα μυαλά μας, αποτελεί επίσης κεντρική θεματική στην ανάλυση μας. Στο λόγο και τη δράση μας συμπεριλαμβάνεται και ο συνολικός αντιπατριαρχικός αγώνας σε όλες τις εκφάνσεις του όπως τον αγώνα ενάντια στην cis-ετεροκανονικότητα, την ομοφοβία, την τρανσφοβία, την δυαδική αντίληψη του φύλου, την κουλτούρα του βιασμού, τις καταδίκες γυναικών που αμύνθηκαν στην έμφυλη βία, τον σεξιστικό λόγο στα ΜΜΕ και στην καθημερινότητα, το body shaming…

Ακόμη, θεωρούμε σημαντικό να γίνονται περισσότερες συζητήσεις γύρω από την (ψυχ)ιατρικοποίηση των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατομων. Σήμερα υπάρχει ακόμη η συνεπαγωγή ότι τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα είναι πιθανότερο να είναι οροθετικά ή να φέρουν ΣΜΝ, να αντιμετωπίζουν ψυχικό πόνο ή ψυχιατρικές διαταραχές. Για εμάς, οι συναινετικές σεξουαλικές πρακτικές, οι τρανς σωματικότητες και η αποδέσμευση από το έμφυλο δίπολο δεν είναι νοσηρές καταστάσεις. Προφανώς οι αποκλεισμοί, οι εκφοβισμοί, ο συνεχής κακοποιητικός λόγος και η αναπαραγωγή στερεοτυπικών αντιλήψεων μας προκαλούν έντονες φθορές και πόνο. Αυτό όμως δεν θα απαλυνθεί από το ιατρικό σύστημα, αλλά από την ανατροπή των καταπιέσεων και των καταπιεστών μας.

Μας είναι επίσης ξεκάθαρο ότι η πατριαρχία αξιοποιείται και ενισχύεται από το εκάστοτε σύστημα, δηλαδή από τις πολιτικές, οικονομικές, εκπαιδευτικές και εκκλησιαστικές δυνάμεις αυτού. Για μας, οι υπάρχουσες, σάπιες κοινωνικές δομές συνδέονται με την επιβολή της πατριαρχίας, η οποία, στο πλαίσιο λειτουργίας της ως σύστημα καταπίεσης, συνεργεί σταθερά με το κράτος και τον καπιταλισμό. Βέβαια, ο σεξισμός και η cis-ετεροκανονικότητα, βασικά στοιχεία της πατριαρχίας, εμφανίζονται κατά κύριο λόγο ως αυτόνομες καταπιέσεις και τίποτα δεν εξασφαλίζει ότι κάποιος που παλεύει γενικά «ενάντια στο σύστημα» είναι αυτόματα και αντισεξιστής και αντιομοφοβικός/αντιτρανσφοβικός. Δεν είναι λίγες οι φορές που βρισκόμαστε αντιμέτωπ@ με μάτσο συντρόφους, κακοποιητικά/παραβιαστικά άτομα του Αυτόνομου/Αναρχικού/Αριστερού χώρου, προβληματικές αντιλήψεις και υποβάθμιση των διεκδικήσεων μας σε δευτερεύουσες.

Αναγνωρίζοντας τ@ εαυτ@ μας ως πολυταυτοτικά όντα, κατανοούμε ότι δεχόμαστε πολλαπλές συστημικές καταπιέσεις, ενώ παράλληλα φέρουμε και προνόμια. Θεωρούμε λοιπόν σημαντικό να μην αρνούμαστε τα προνόμια αυτά, αλλά να τα εντοπίζουμε και να αποφεύγουμε την άσκηση τους. Άλλωστε, αντιμετωπίζουμε καθημερινά κόσμο που εκμεταλλεύεται, πολλές φορές συνειδητά, τα προνόμια αυτά, αναπαράγοντας μορφές καταπίεσης. Η προσπάθεια μας να ζήσουμε έξω από καταπιέσεις, λοιπόν, μπορεί να δουλέψει μόνο συνολικά και για όλες τις ταυτότητες μας. Αυτό για εμάς σημαίνει ότι δε βλέπουμε τον αγώνα μας για την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας έξω από τους άλλους κοινωνικούς αγώνες αλλά παράλληλα με αυτούς. Γι’ αυτό και η γενικότερη δραστηριοποίησή μας επιδιώκουμε να είναι διαθεματική.

Με βάση τα παραπάνω εναντιωνόμαστε σε κάθε μορφή καταπίεσης. Δρούμε κόντρα σε όλες τις εκφάνσεις της πατριαρχίας, τον φασισμό, τον καπιταλισμό, την κανονικότητα, τον ρατσισμό, το έθνος, την επιβολή του ανθρώπου στη φύση, και γενικά σε κάθε μορφή εξουσίας και κάθε σύστημα καταπίεσης.

Η ιστορία μας

Το Radical Pride ξεκίνησε να υπάρχει ως συντονισμός για ένα αυτοοργανωμένο Thessaloniki Pride, τον Νοέμβριο του 2015. Όμως στην πορεία και μετά το 2ο αυτοοργανωμένο pride στη Θεσσαλονίκη συνειδητοποιήσαμε ότι αποσκοπούμε συλλογικά σε μία βαθύτερη πολιτική ζύμωση και δράση, που δε θα περιορίζεται στο να διενεργούμε ένα φεστιβάλ μία φορά το χρόνο. Τότε, αποφασίσαμε ότι θέλουμε το Radical Pride να είναι πολιτική συλλογικότητα, θεωρώντας απαραίτητη μία συνεχή διαθεματική παρέμβαση για θέματα που αφορούν τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας. Πλέον, το αυτοοργανωμένο pride στη Θεσσαλονίκη οργανώνεται από συντονισμούς διάφορων ατομικοτήτων/συλλογικοτήτων της πόλης κι εμείς στηρίζουμε και συμμετέχουμε στο συντονισμό «queerιόλες».

Το να αρχίσουμε να δρούμε σαν συλλογικότητα άτομα που βρεθήκαμε στην ίδια συνέλευση για έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό, ήταν μία απόφαση που ήρθε μέσα από την ανάγκη για κουήρ πολιτική δράση και κουήρ συντροφικότητα. Στα χρόνια που υπάρχουμε ως συνέλευση νιώθουμε αυτή την ανάγκη όλο να μεγαλώνει και να γίνεται κινητήριος δύναμη τόσο για τις δράσεις μας, όσο και για τη μεταξύ μας ζύμωση και αυτοκριτική. Ξέρουμε ότι το Radical Pride έχει υπάρξει μία συνέλευση καθόλου φροντιστική, που έχει διαχειριστεί με πολύ άσχημο τρόπο παραβιαστικά και κακοποιητικά περιστατικά στο εσωτερικό της. Πολλές φορές αναφερόμασταν στη διαθεματικότητα χωρίς να έχουμε ουσιαστικά διαθεματικό λόγο και πράξη, ακόμα και για θεματικές που αφορούν ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, ή εντοπίζαμε προβληματικές που δεν τις δουλεύαμε ποτέ κι ας έκαναν το κλίμα της συνέλευσης ασφυκτικό. Αναγνωρίζουμε πως όλα αυτά έρχονται σε σύγκρουση με την κουήρ συντροφικότητα που αποζητάμε, και κάνουμε συνεχείς προσπάθειες να τα αλλάξουμε.

Μετά από εκτεταμένους απολογισμούς/αυτομορφώσεις και τις αποχωρήσεις πολλών μελών, το Radical Pride είναι πια μία άλλη συλλογικότητα από αυτή που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια. Τουλάχιστον έτσι νιώθουμε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα λέμε και τα κάνουμε όλα σωστά ή ότι έχουμε ξεπεράσει κάθε παλαιότερή μας προβληματική. Αποφασίσαμε να γράψουμε τα παραπάνω ως κομμάτι της ιστορίας της ομάδας, ξέροντας ότι δεν υπάρχει μαγικό βότανο κουήρ εξιλέωσης, πως πρέπει σε κάθε περίπτωση να παραδεχόμαστε τα λάθη μας και να δουλεύουμε πάνω σ’ αυτά. Πιστεύουμε ότι για την κουήρ απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας χρειάζεται πρώτα-πρώτα να απελευθερωθούμε μέσα μας, να σταματήσουμε να καταπιέζουμε το ένα το άλλο σε κάθε συνθήκη της καθημερινότητας. Να κάνουμε τις συνελεύσεις και τους χώρους μας -τουλάχιστον- μέρη ασφαλέστερα από τη σάπια κανονικότητα.

Συλλογικότητα Radical Pride

Σχετικά με τη σύλληψη συντροφιού

Στις 17/04 ένα σύντροφο μας δέχθηκε αστυνομική εισβολή του τμήματος Δίωξης Ναρκωτικών και Βίαιων Εγκλημάτων, παρουσία εισαγγελέα και ανακριτή, οι οποίοι εισέβαλαν στο σπίτι του, του συντρόφου και της συγκατοίκου του με την κατηγορία της απειλής και παρακίνησης σε τρομοκρατική δράση. Η καταγγελία στο σύντροφό μας ήταν ανώνυμη και έγινε με αφορμή καυστικό ποστ του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook σχεδόν ένα μήνα πριν, στις 22/3.

Οι μπάτσοι έπειτα απομόνωσαν τον σύντροφο και τη συγκάτοικο στην κουζίνα απαγορεύοντάς τους την πρόσβαση σε οποιαδήποτε ηλεκτρονική συσκευή και υπέβαλλαν σε σωματικό έλεγχο το σύντροφό μας, κολλώντας το στον τοίχο.

Έπειτα, κατά τη διάρκεια του σχολαστικού ψαξίματος ολόκληρου του σπιτιού, βρήκαν συνταγογραφημένα φάρμακα των κατοίκων, τα κατάσχεσαν και απήγγειλαν σε όλους τους κατηγορίες για για κατοχή ναρκωτικών ουσιών. Κατάσχεσαν επίσης όλες τις ηλεκτρονικές τους συσκευές, τούς συνέλαβαν και τους μετέφεραν στη ΓΑΔΘ. Σε όλη τη διαδικασία όσο και στην ανάκριση που ακολούθησε, το σύντροφο μας παρέμεινε απόλυτα ψύχραιμο, δηλώνοντας εξαρχής την ιδεολογική του ταυτότητα ως αναρχικού.

Οι τρεις μετά από εισήγηση του εισαγγελέα δεν προφυλακίστηκαν. Οι καταγγελίες που απαγγέλλονται στο σύντροφο είναι αυτές της παρακίνησης και απειλής σε τρομοκρατική δράση σύμφωνα με το άρθρο του αντιτρομοκρατικού νόμου (187Α), καθώς και της κατοχής ναρκωτικών ουσιών. Η τελευταία μάλιστα βαραίνει και τους άλλους δύο .

Σε αντίθεση με άλλα παρόμοια περιστατικά, δεν υπήρξαν φαινόμενα αστυνομικής αυθαιρεσίας (πχ λεκτική ή σωματική βία), παρόλα αυτά δεν είναι καθόλου αμελητέα η ψυχική καταπόνηση που προκαλεί το να εισβάλλει η αντιτρομοκρατική στο σπίτι σου, να το κάνει φύλλο και φτερό και να συλλαμβάνει εσένα και τους υπόλοιπους κατοίκους του σπιτιού χωρίς λόγο και αιτία, βάσει μιας ανώνυμης τηλεφωνικής καταγγελίας.

Αναγνωρίζουμε την πράξη αυτή ως μια απόπειρα στοχοποίησης του συντροφιού, εξαιτίας της πολιτικής του θέσης και δράσης στο αναρχικό και ΛΟΑΤΚΙΑ+χώρο, μια κίνηση στοχοποίησης απέναντι σε ένα άτομο που αντιστέκεται και αγωνίζεται. Το κράτος χρησιμοποιεί κάθε μέσο στην προσπάθεια του να καταστείλει οσ@ αντιστέκονται. Όταν ένα ποστ στο facebook αρκεί για να κατηγορηθούμε ως τρομοκράτες, είναι ξεκάθαρο ότι η ελευθερία του λόγου έχει καταργηθεί προ πολλού. Η ελευθερία της έκφρασης υπάρχει έως ότου απειλείται η κανονικότητα που επιβάλει η αστική δημοκρατία. Από την άλλη φυσικά, παρατηρούμε να μην έχουν υπάρξει παρόμοιες κατηγορίες για post που καλούν σε βία σε βάρος κοινωνικών ομάδων, όπως σε φασίστες που καλούν στον Έβρο να σκοτώσουν μετανάστες, ή οποιεσδήποτε διώξεις έχουν γίνει, να έγιναν ύστερα από μεγάλη κοινωνική πίεση.

Καταγγέλλουμε επίσης τον ξεδιάντροπο τρόπο που στήθηκε η δεύτερη κατηγορία. Η αστυνομία κατέσχεσε τα συνταγογραφημένα φάρμακα τους ως παράνομα και αρνήθηκε να τους τα επιστρέψει ακόμα και όταν τα χρειάζονταν, θέτοντας σε κίνδυνο την ψυχική τους υγεία.

Συνολικά, με μια καταγγελία φάντασμα και με την εύρεση στο σπίτι «παράνομων» ουσιών μπορεί να στηθεί ένα σοβαρότατο κατηγορητήριο. Τα άτομα που χρησιμοποιούν φάρμακα “υψηλού κινδύνου” καλούνται να έχουν φωτοτυπία της συνταγής τους και το ΑΜΚΑ τους για να είναι ασφαλή!

Καταγγέλλουμε, τέλος, το περιστατικό συνολικά ως μία απόπειρα εκφοβισμού πολιτικού και έμφυλου χαρακτήρα καθώς και φίμωσης, αφενός του συντρόφου και αφετέρου ευρύτερα των ανθρώπων του κινήματος και των ΛΟΑΤΚΙΑ+, ιδιαίτερα όσ@ δεν συμμορφώνονται στα στερεότυπα των φύλων.

Στεκόμαστε αλληλέγγυ@ στο σύντροφο, τον σύντροφό του και τη συγκάτοικό του και σε οποιοδήποτε δέχεται την επίθεση του κράτους και της αστυνομίας. Και αυτό επειδή υπερασπίζεται το δικαίωμά του στην ελεύθερη έκφραση και στην αντίδρασης ενάντια σε κάθε τι που μπαίνει εμπόδιο στη ζωή και τους αγώνες μας.

Συλλογικότητα Radical Pride

Σκέψεις για την καραντίνα

Κάπου στις αρχές του Γενάρη έγινε γνωστό ότι ένας νέος ιός ξεκίνησε να μεταδίδεται αρχικά στην Κίνα και σταδιακά να εξαπλώνεται σε άλλες χώρες από ταξιδιώτες. Τότε, αυτό που ακούγαμε στα ΜΜΕ ήταν απλώς η μία καθησυχαστική εξαγγελία μετά την άλλη• ότι «είμαστε έτοιμοι». Μάλιστα, ενώ προσπαθούσαν να πείσουν για το πόσο το σύστημα υγείας της χώρας είναι «θωρακισμένο», ούτε έκαναν τεστ σε άτομα που επέστρεφαν από χώρες του εξωτερικού με κρούσματα και ούτε τα παρότρυναν να μειώσουν για ένα διάστημα τις επαφές τους, μέχρι να είναι σίγουρο ότι είναι καλά. Λίγο πριν το τέλος του Φεβρουαρίου επιβεβαιώθηκε το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα. Από ‘κει και πέρα ξεκίνησε ένα ντόμινο επιλογών της κυβέρνησης, οι οποίες εκτός από το ότι κατέδειξαν πόσο «έτοιμο» ήταν όντως το σύστημα υγείας, οδήγησαν σταδιακά στη χειροτέρευση της κατάστασης. Σε αυτό βοήθησε και η στάση μίας μερίδας επικίνδυνα φανατισμένων ανθρώπων που θεώρησαν (κι εξακολουθούν να θεωρούν) ότι το «ελληνικό αίμα» έχει κάποιου είδους ιδιαίτερη σύσταση γι’ αυτό και δεν πρόκειται να κολλήσουν κορονοϊό ακόμα κι αν συνωστιστούν στις εκκλησίες και φάνε από το ίδιο κουτάλι.

Φυσικά, την κατάσταση του δημόσιου συστήματος υγείας τη γνωρίζαμε και πριν την πανδημία. Ελλείψεις σε προσωπικό κι εξοπλισμό, τρομακτικά λίγα κρεβάτια στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ), λίγοι/ες γιατροί στα επείγοντα, τα ραντεβού κλειστά για μήνες αφότου έπαιρνες τηλέφωνο. Κι αυτό ως αποτέλεσμα μίας πολιτικής χρόνων που επέλεγε συνειδητά την απαξίωση κάθε δημόσιας παροχής. Έτσι, καταλαβαίνουμε ότι όταν στα μέσα του Μάρτη ανακοινώθηκε η αναστολή λειτουργίας των σχολείων και διαφόρων κέντρων ψυχαγωγίας/άθλησης κ.λπ. και προτάθηκε πως το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να «μείνουμε σπίτι» μας για το «κοινό καλό», ήτανε η πρώτη κίνηση απελπισίας των ανθρώπων που ευθύνονται για την κατάσταση του συστήματος υγείας, σε μία προσπάθεια να μπαλώσουν τις τρύπες που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει. Οι εκκλήσεις των νοσοκομειακών για στοιχειώδη και απαραίτητο εξοπλισμό, για προσλήψεις και για να ανοίξουν ΜΕΘ ήταν από την αρχή συνεχείς και στοχευμένες. Παρ’ όλα αυτά, όχι μόνο δε βρήκαν καμία ανταπόκριση αλλά σε πολλές περιπτώσεις τα αιτήματά τους αποσιωπήθηκαν εντελώς, παράλληλα και με τις μαρτυρίες ασθενών για την άσχημη κατάσταση που επικρατεί στα νοσοκομεία.

Έτσι, φτάνουμε μερικές εβδομάδες πριν, που ανακοινώθηκε καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας και μετακίνηση μόνο με συγκεκριμένη άδεια. Δηλαδή εγκλεισμός στο σπίτι και πάλι με πρόσχημα «το καλό μας». Η πρόθεση να πέσει το μεγαλύτερο βάρος αυτής της περιόδου στις πλάτες του κοινωνικού συνόλου είναι ξεκάθαρη. Ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας ότι τις απαγορεύσεις συνοδεύουν μισόλογα όσον αφορά περαιτέρω βοήθεια στα νοσοκομεία, η οποία έχει υπάρξει ελάχιστη και έντονη μεθοδευμένη τρομοκρατία στα ΜΜΕ. Ξαφνικά λοιπόν, είμαστε σε μία κατάσταση όπου οι γιατροί στα νοσοκομεία, που χρόνια αφήνονται στο έλεος της τύχης τους, έγιναν ήρωες και σαν κεραμίδα στο κεφάλι μας καταλάβαμε συνολικά ότι σε μία κοινωνία οι πράξεις μας μπορεί να επηρεάσουν και τους άλλους κι ότι καλό είναι να έχουμε την ευθύνη αυτών. Αρκεί όμως μόνο η ατομική ευθύνη για να αντιμετωπιστεί μια πανδημία; Πού ξεκινάει η ευθύνη του κράτους και πόση είναι;

Θεωρούμε ότι η κρατική ευθύνη είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι παρουσιάζεται και θα ‘πρεπε αυτό σε μία τόσο κρίσιμη φάση να προσπαθήσει έστω να φτιάξει ό,τι έκανε ρημαδιό. Να γίνονται, για παράδειγμα, μαζικά τεστ στον πληθυσμό ώστε να γνωρίζουμε ακριβώς ποια είναι η κατάσταση και να μη μένει ο κόσμος σπίτι με άγνοια και φόβο. Να δοθούν στην υγεία τα χρήματα που πηγαίνουν σε πολεμικούς εξοπλισμούς, να προσληφθεί μόνιμο προσωπικό, να παρέχεται επαρκής προστασία σε κάθε εργαζόμεν@ ανεξαιρέτως, να γίνει επίταξη των ιδιωτικών κλινικών και γενικώς να λειτουργήσουμε επιτέλους με βάση την πραγματικότητα, ότι δηλαδή οι πιο πολύτιμοι πόροι του συστήματος υγείας είναι οι άνθρωποι που το λειτουργούν. Αντί για αυτά βλέπουμε αρχικά την κυβέρνηση να χαρίζει καθόλου αμελητέα ποσά στα ιδιωτικά νοσοκομεία και στα κανάλια. Παρατηρούμε πως με κάθε τρόπο προσπαθεί να κρύψει το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα στα νοσοκομεία, χωρίς να διστάσει μάλιστα να στείλει μπάτσους στα προαύλια αυτών για να καταστείλουν τις διαμαρτυρίες του προσωπικού στις 7 Απρίλη και να κόψουν πρόστιμα για άσκοπες συναθροίσεις και συνωστισμό. Σε αυτόν τον μήνα που έχει περάσει, το καπιταλιστικό κράτος της Ελλάδας, μαζί και με τα κράτη άλλων χωρών έχει δείξει τι έχει πραγματικά σημασία κι αυτό δεν μπορούμε να πιστέψουμε πια ότι είναι οι άνθρωποι.

Πολλ@ από μας δεν περιμέναμε φυσικά κάτι καλύτερο από τους αυτούς που στέλνουν στρατό και μπάτσους στον Έβρο για να πυροβολήσουν πρόσφυγες ή που καταστρέφουν με μερικές γραμμές σε ένα νόμο κάθε εργατική κατάκτηση των τελευταίων χρόνων. Αυτοί που βγαίνουν να μιλήσουν για το πόσο καλό κάνουμε που μένουμε σπίτι είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μερικούς μήνες πριν μας βεβαίωναν ότι θα μας πάρουν τα σπίτια αν δεν έχουμε να πληρώσουμε. Οι ίδιοι που χωρίς δεύτερη σκέψη πέταξαν έξω από τις φοιτητικές εστίες όσο κόσμο διέμενε εκεί, γιατί το να παρέχουν περίθαλψη έχει ένα κόστος που μάλλον δεν το αξίζει κανείς αν δεν είναι μεγαλομέτοχος ή πλούσιος γενικώς. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι δεν είμαστε όλες το ίδιο σημαντικές. Μπορεί το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου να μένει τώρα στο σπίτι για να αποφύγουμε το συνωστισμό αλλά υπάρχουν μέρη όπου αυτό δεν υπάρχει ως επιλογή. Στις φυλακές κρατούμενες/οι στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες και δεν τους παρέχεται ούτε η ελάχιστη βοήθεια. Ένα μόνο παράδειγμα είναι η κατάσταση στον Ελαιώνα Θηβών όπου μία κρατούμενη πέθανε στο κελί της έχοντας μεταξύ άλλων και συμπτώματα που παραπέμπουν στον κορονοϊό χωρίς να γίνει καμία εξέταση ή να παραπεμφθεί σε κάποιο νοσοκομείο, ούτε και κανένας έλεγχος των υπόλοιπων συγκρατουμένων της. Το ίδιο ισχύει και για τα camps, όπου χιλιάδες άνθρωποι είναι στοιβαγμένοι σε συνθήκες ήδη επικίνδυνες για την υγεία. Η ίδια δολοφονική πολιτική ακολουθείται και στα κέντρα κράτησης μεταναστών, όπου μια προσφύγισσα πέθανε και στη δομή στο Κρανίδι. Και όσο τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται εκεί και σε άλλες δομές όπως στη Ριτσώνα, οι άνθρωποι βρίσκονται χωρίς γιατρούς ή νοσηλευτές, χωρίς κάποια μέριμνα, αναγκάζονται να βρούν τρόπους να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους και να εύχονται για το καλύτερο. Δεν έχουν και πολλά να περιμένουν από τη «μέριμνα» του κράτους, όταν οι ανησυχίες της κυβέρνησης αφορούν μόνο πώς θα “σφραγίσουν” τις δομές. Παρόμοια άσχημες συνθήκες αντιμετωπίζουν όσες είναι άστεγες και μένουν από στενό σε στενό, όσοι ακόμη δουλεύουν σε πολυπληθείς χώρους, σε εταιρίες που αρνούνται να βάλουν την ασφάλεια των εργαζομένων πάνω από το κέρδος, όσοι είναι φαντάροι στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα όπου δεν τηρούνται οι κατάλληλες προφυλάξεις.

Σε αυτή την πρωτόγνωρη για τα περισσότερα από μας συγκυρία κι ενώ τα ΜΜΕ κάνουν σίγουρο κάθε μέρα ότι θα επικρατεί ο φόβος του αόρατου εχθρού, εμείς αναγνωρίζουμε εχθρούς πολύ ορατούς και συγκεκριμένους. Και πέρα από την εχθρική πολιτική του κράτους έχουμε και εχθρούς στο σπίτι, όπου για αρκετά από μας δεν είναι ασφαλής χώρος. Το οικογενειακό σπίτι όπου πολλ@ από μας καλούμαστε να μείνουμε είναι ένα μέρος όπου λοατκια+ άτομα συχνά δεν είναι αποδεκτά και είτε ζούμε με τις ταυτότητές μας κρυφές και καταπιεσμένες, είτε ερχόμαστε αντιμέτωπα με μία βασανιστική πραγματικότητα καθημερινής βίας (λεκτικής, ψυχολογικής, σωματικής). Το ίδιο ισχύει και για γυναίκες, θηλυκότητες, παιδιά… ο εχθρός της πατριαρχίας δεν περίμενε φυσικά τον κορονοϊό για να μας χτυπήσει αλλά το να μην μπορείς να φύγεις από το περιβάλλον αυτό, τουλάχιστον για πολλή ώρα κάνει την κατάσταση χειρότερη. Μα ακόμα κι αν θελήσεις να ξεφύγεις για λίγο θα σε βρει στο δρόμο ο εχθρός της εκτελεστικής εξουσίας και του συνεχούς ελέγχου. Δεν έχουμε ξεχάσει πως κάθε μέρα εδώ και καιρό μαθαίνουμε κι από ένα νέο περιστατικό κατάχρησης εξουσίας από μπάτσους, που όπως πριν που ξεγύμνωναν και βασάνιζαν άτομα στα εξάρχεια και στις πορείες και κάνανε τσαμπουκάδες κι επιθέσεις σε άστεγους, τοξικοεξαρτημένες σε οποιοδήποτε τους φαινόταν έστω και λίγο «μη κανονικός» έτσι και τώρα βρίσκουν συνεχώς αφορμές να δείχνουν τη σαπίλα τους και τη σαπίλα του ίδιου του συστήματος που προστατεύουν. Γράφοντας πρόστιμα σε άστεγους για άσκοπη μετακίνηση ή σε μετανάστ@ επειδή κάτι γράψανε λάθος στο μήνυμα που έστειλαν (σε μία γλώσσα που δεν ξέρουν) ή όπου τους καπνίσει γενικώς επειδή η χειρόγραφη δήλωση είναι σε λάθος χαρτί, επειδή έβγαλες το σκύλο σου πολύ μακριά, επειδή επέλεξες να αναπνέεις έξω από τα τετραγωνικά του σπιτιού σου κι έτσι είσαι κίνδυνος για τη «δημόσια υγεία». Έτσι, η κατάσταση με την ολική απαγόρευση και τα πρόστιμα έχει καταλήξει σε μία εισπρακτική διαδικασία που κάνει μέχρι και τη βόλτα να έχει ταξικό πρόσημο (άμα δε σου περισσεύουνε κιόλας θα το σκεφτείς δύο φορές αν θα κάνεις το βήμα έξω από την πόρτα). Παράλληλα, μέσα στον έλεγχο και την αδράνεια η κυβέρνηση έχει βρει την ευκαιρία να περάσει ένα σωρό σκληρά μέτρα, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε πολλά γι’ αυτό και συχνά χωρίς να το μαθαίνουμε, αφού όλες οι ειδήσεις είναι πλέον επικεντρωμένες στον κορονοϊό, το μοναδικό εχθρό που απ’ ότι φαίνεται εξουδετερώνει όλους τους άλλους.

Με τον ίδιο τρόπο υποβαθμίζεται η σημασία των προβλημάτων υγείας πέρα από τον κορονοϊό, σωματικής αλλά και της ψυχικής. Η κατάσταση που βιώνουμε είναι ιδιαίτερα πιεστική για όλ@ μας και έτσι επιβαρυνόμαστε ψυχικά, σε συνθήκες όπου η πρόσβαση σε δομές ψυχικής υγείας είναι ιδιαίτερα περιορισμένη. Από τη μία είναι λογικό να νιώθουμε μόν@ μας σε συνθήκες εγκλεισμού και απομόνωσης. Είναι λογικό να νιώθουμε άγχος, όταν δεν έχουμε δουλειά και η μέριμνα δεν είναι αρκετή, ή όταν είμαστε αναγκασμέν@ να πάμε στη δουλειά μας με κίνδυνο να αρρωστήσουμε. Να φοβόμαστε μην αρρωστήσουμε αφού δεν επαρκεί το σύστημα υγείας να μας χωρέσει ολ@ μας. Είναι πραγματικά επικίνδυνο να ακουμπάμε τους φίλους μας; Να βγούμε μια βόλτα στο πάρκο; Σε μια κοινωνία που η ελευθερία περιορίζεται συνεχώς το να την παλέψουμε γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο.

Η λίστα με τα προβλήματα που υπάρχουν σε αυτήν την κατάσταση πραγματικά φαίνεται να μην έχει τέλος. Όσο κράτος και η κυβέρνηση κρύβουν τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι εμείς ψάχνουμε να βρούμε μια διέξοδο. Δεν τους περιμέναμε ποτέ για να μας σώσουν, ούτε και τώρα, η αδιαφορία τους είναι άλλωστε εμφανής. Τώρα ακούμε τις δηλώσεις τους για την “επιτυχία” στην αντιμετώπιση της επιδημίας, αλλά η βλέπουμε πως συνολική κατάσταση είναι πολύ μακριά από αυτό. Όταν μας ρίχνουν όλη την ευθύνη στις πλάτες μας, καταλαβαίνουμε ότι ενάντια τους συλλογικά μόνο θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε. Από την πλευρά μας στεκόμαστε αλληλέγγυ@ στ@ μετανάστρι@ στα camps, στ@ κρατουμέν@ στις φυλακές. Να ικανοποιηθούν άμεσα τα δίκαια αιτήματα τους που είναι καθοριστικά για τη ζωή τους! Στηρίζουμε δομές έμπρακτης αλληλεγγύης που έχουν δημιουργηθεί σε στέκια και καταλήψεις με συλλογές ειδών ανάγκης τα και δίκτυα υποστήριξης και βοήθειας σε άτομα που έχουν ανάγκη. Αλληλεγγύη και σε όλα τ@ εργαζόμενα που διαμαρτύρονται για τις συνθήκες εργασίας τους, σε κούριερ, σούπερ μάρκετ, ντελίβερι κ.ά. Στηρίζουμε ακόμα τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών ενάντια στις αλλαγές στην παιδεία και των εργαζομένων στα νοσοκομεία.

Στεκόμαστε άφοβα το ένα δίπλα στο άλλο και κυριολεκτικά και μεταφορικά γιατί θυμόμαστε πως η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Συλλογικότητα radical pride

Η πατριαρχία δολοφονεί (ξανά)

Στις 20/3 νεκρές έπεσαν από όπλο μπάτσου δυο γυναίκες. ‘Ενας μπάτσος, από αυτούς που γεμίζουν τους δρόμους τώρα για να μας “προστατέψουν”, δολοφόνησε εν ψυχρώ την πρώην σύζυγο του και μια φίλη της (κάτι που είχε μάλιστα προσχεδιάσει).
Κι ενώ τις μέρες αυτές στα media κυριαρχούν η τρομοκρατία και η παραπληροφόρηση, η γυναικοκτονία αυτή δεν έλαβε ούτε δύο λεπτά δημοσιότητας. Φυσικά αυτό δε μας σοκάρει, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την ίδια την εκτελεστική εξουσία του κράτους, η οποία πρέπει να διατηρείται “αμόλυντη” στη δουλειά της να μας προσφέρει… ασφάλεια. Τέτοια περιστατικά, θεωρούνται μεμονωμένα και πάντα υπάρχει μία δικαιολόγηση των πράξεων αυτών που προσπαθεί να σβήσει την πραγματική τους ρίζα. Την πατριαρχία.Οι δρόμοι είναι γεμάτοι από μπάτσους. Κι εμείς ακούμε όλα τα ρατσιστικά τους σχόλια, τις “ευχές” τους για στρατιωτικό νόμο και ποτέ δεν ξεχνάμε ότι σ΄ αυτήν την περίοδο κρίσης και εγκλεισμού που διανύουμε, η πατριαρχία συνεχίζει να υπάρχει και η πατριαρχική βία εντείνεται.Είμαστε γεμάτ@ οργή για την υποκρισία του κράτους, για τους μάτσο σεξιστές και δολοφόνους. Δεν ξεχνάμε τις δολοφονημένες αδερφές μας.Και κάτι ακόμα: το σπίτι δεν είναι ασφαλής χώρος όταν ασκείται ενδοοικογενειακή βία μέσα σ’ αυτό. Μάλιστα από τότε που ξεκίνησε η καραντίνα τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας έχουνε αυξηθεί. Μπορεί η ρητορική των ημερών είναι “μένουμε ασφαλείς” αλλά την ίδια στιγμή οι μπάτσοι αρνούνται σε γυναίκα να καταγγείλει τη βία που δέχεται από το σύζυγο της (καταγγελία από το Κέντρο Διοτίμα). Στεκόμαστε αλληλέγγυ@ στ@ επιζησαντ@. Να προσέχουμε το ενα το αλλ@.

Συλλογικότητα Radical Pride

 

8η Μάρτη

η φετινή 8η μάρτη στη θεσσαλονίκη εκτός από μέρα της γυναίκας είναι και η μέρα που επέλεξαν φασιστικά μορφώματα και “αγνοι χριστιανοί” να δηλητηριάσουν την πόλη με τις κραυγές τους κατά της ζωής, καλώντας σε “συγκέντρωση ενάντια στη λαθρομετανάστευση”.
για εμάς κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος κι αν κάτι δε χωράει πουθενά αυτό είναι ο ρατσισμός που τέτοιοι άνθρωποι ξερνάνε.

σήμερα βγαίνουμε στο δρόμο ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης, όπως πάντα. οι αγώνες μας είναι διαθεματικοί.
στηρίζουμε τις συγκεντρώσεις 12μμ στο άγαλμα βενιζέλου και 12μμ αγίας σοφίας με τσιμισκή.

Κείμενο του Radical Pride:

Η 8 Μάρτη είναι η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι γιορτάζουν τα θηλυκά άνω των 18 ετών; Γιατί τόσος ντόρος για μια θεσμική γιορτή; Τι περιμένετε από εμάς; Θέλετε να μάθετε; Θέλετε να μάθατε για τις καταπιέσεις μας ή για τα προνόμια μας; Μια φωτοτυπία δεν είναι αρκετή για να αγγίξουμε όλα τα θέματα γύρω από τις γυναίκες.
Ποιες από όλες τις γυναίκες; Τις cis; Τις trans; Τις intersex; Τις λεσβίες; Τις ασέξουαλ; Τις ανήλικες; Τις μετανάστριες; Τις Αφρικάνες; Τις Ασιάτισσες; Τις Αμερικάνες; Τις Ευρωπαίες; Τις έγχρωμες; Τις αλμπίνο; Τις φτωχές; Τις πλούσιες; Τις παντρεμένες; Τις χωρισμένες; Τις χήρες; Τις έγκυες; Τις φυλακισμένες; Τις σεξεργάτριες; Τις μορφωμένες; Τις αγράμματες; Τις χοντρές; Τις αδύνατες; Τις αποστεομένες; Τις φτασμένες; Τις σέξυ; Τις παρθένες; Τις τρελές; Τις τοξικοεξαρτημένες; Τις αφορισμένες; Τις ελεύθερες; Τις ανδρογυναίκες; Τις μητέρες; Τις αδερφές; Τις ανάπηρες; Τις βασανισμένες; Τις ζωντανές ή τις νεκρές;
Σήμερα είμαστε εδώ για όλες τις γυναίκες που καταπιέζονται καθημερινά και ασταμάτητα από την πατριαρχία. Είμαστε εδώ για όσες τις υποτίμησαν, τις κακοποίησαν, τις δολοφόνησαν. Για να θυμηθούμε τους αγώνες των γυναικών για χειραφέτηση, αξιοπρέπεια και έλεγχο στα σώματα τους. Για να συνεχίσουμε τους αγώνες αυτούς ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού, το ξέπλυμα των γυναικοκτονιών, την υποκρισία των «υποστηρικτών της ζωής» που στον ελεύθερο τους χρόνο πνίγουν πρόσφυγες.
Όσα χρόνια και να περάσουν, θα θέλουν τα σώματα των γυναικών να είναι υπό τον έλεγχο τις δικής τους εξουσίας. Αλληλεγγύη σε κάθε ατομικότητας πέρα από τα όρια του φύλου, της φυλής, του είδους! Να φωνάζουμε και να δείχνουμε την αδικία μέχρι να μην έχει χώρο να κρυφτεί!

*όσα άτομα επιμένουν να αρνούνται τους αγώνες και τις υπάρξεις μας… Δεν θα έχουν καλά ξεμπερδέματα

Σχετικά με επίθεση στο αυτο-διαχειριζόμενο lgbtqi+ στέκι ΚΟΝΤΡΟΣΟΛ

Ένα μήνα πριν, στις 9 Γενάρη έγινε επίθεση στο αυτο-οργανωμένο, αυτο-διαχειριζόμενο lgbtqi+ στέκι Κοντροσόλ. Γράφτηκαν συνθήματα στο μπαλκόνι που εξισώνουν φεμινστ@ με ναζί και στοχοποιούσαν (ονομαστικά μάλιστα) συντροφικό άτομο που συχνάζει στο χώρο και έγιναν ζημιές στο εσωτερικό του στεκιού. Τα συνθήματα έφεραν πολύ μπερδεμένες υπογραφές, καθώς ένα από αυτά έγραφε “ΠΑΟΚ Μακεδόνες”, ενώ τα υπόλοιπα είχαν αλφάδι.

Το στέκι έχει αναρτήσει κείμενο για την επίθεση όπου τα αναλύει πιο συγκεκριμένα: https://athens.indymedia.org/post/1602865/

Εμείς εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στο Κοντροσόλ και τονίζουμε ότι η νοσηρή εξίσωση του φεμινισμού με το ναζισμό δε χωράει πουθενά. Πόσο μάλλον όταν αυτή ντύνεται με ένα αναρχικό πρόσημο. Κάθε επίθεση στη φεμινιστική / κουήρ σκέψη και κάθε προσπάθεια περιχαράκωσης των κινημάτων είναι τουλάχιστον κατακριτέα. Μπορεί η επίθεση στο στέκι Κοντροσόλ να ήτανε μία απόφαση της στιγμής αλλά όποι@ την έκαναν εξέφρασαν μία ρητορική εχθρική προς αυτό που πρεσβεύει τόσο το Κοντροσόλ, όσο και οι διαθεματικοί αγώνες συνολικότερα κι αυτό δε θα περάσει σιωπηλά.

Συλλογικότητα Radical Pride

Καταγγελία για ακύρωση συμβολαίου μίσθωσης σε τρανς γυναίκα

Και κάπως έτσι η κανονικότητα ξαναχτυπά. Όχι από τα σαγόνια του κράτους αυτή τη φορά, αλλά από νοικοκυραίους – βασικό συστατικό του έθνους. Γιατί έτσι έκλεισε το 2019, με μπόλικη κανονικότητα. Άλλη μία από εμάς, μία ΛΟΑΤΚΙΑ+ -και ειδικότερα μία τρανς γυναίκα-στερείται, έστω προσωρινά, το δικαίωμα στην εργασία.

Ιδού οι ευκαιρίες για όλους, ιδού η ισότητα, ιδού και η ελευθερία. Άλλη μία από εμάς παρεμποδίζεται από την κοινωνία – παρεμποδίζεται η προσωπική ανάπτυξή της, η οικονομική της ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση, η ελεύθερη ύπαρξη της, ως τρανς, ως γυναίκα, ως άνθρωπος. Και αυτά σε έναν κόσμο που δεν είναι μάταιος, όπως δηλώνει και η ίδια. Σε μία μικρή πόλη νοικοκυραίων, στην οποία ωστόσο τα έβγαζε πέρα. Άλλωστε η ιδιοκτήτρια του χώρου που ήθελε να νοικιάσει για να στήσει το κατάστημά της θα της το νοίκιαζε κανονικά, εάν δεν παρενέβαινε, μάλλον απότομα, ο Έλλην Θρησκευόμενος Άνδρας υϊός της. Αυτός ο λεβέντης που βάλθηκε να προστατέψει την αγνότητα του ενοικιαζόμενου χώρου από την παρουσία μίας μιασματικής τρανς γυναίκας.

Και μη γελιόμαστε: όσοι μιλούν για μεμονωμένα περιστατικά θρησκόληπτων και ψάχνουν ευθύνες στα ίδια τα “προκλητικά” ή υποτιθέμενα “τεμπέλικα” ΛΟΑΤΚΙΑ+ και κυρίως τρανς άτομα, είναι συνήθως αυτοί που δε θα διστάσουν να υπερασπιστούν την ελευθερία ενάρετων Ελλήνων Χριστιανών να αποφασίζουν ποιον θα προσλάβουν και ποια όχι, σε ποιους θα νοικιάσουν και σε ποι@ όχι, βάσει “προσωπικών” και Θρησκευτικών κριτηρίων. “Σε ελεύθερη κοινωνία ζούμε επιτέλους! Αν μας πάρετε και το δικαίωμα να φτύνουμε, να καταπιέζουμε και να απορρίπτουμε ηθικοί απλοί άνθρωποι που’μαστε τι θα μας απομείνει;”

Και κάπως έτσι, χωρίς να ξεχνάμε και τη γενικευμένη φτώχεια, την προσφυγική κρίση και τον εκφασισμό της κοινωνίας, έκλεισε το 2019.

Στους δρόμους και το 20 συντρόφισσες!

Σχετικά με περιστατικό αστυνομικής αυθαιρεσίας με τρανσφοβικό περιεχόμενο

Είναι ξεκάθαρο ότι η “κανονικότητα” της αστικής δημοκρατίας/του νόμου και της τάξης θέλει καθετί που δεν συμμορφώνεται στα στενά της όρια να εξαλείφεται και όσ@ δεν την αποδεχόμαστε να ζούμε συνεχώς με το φόβο και να αντιμετωπιζόμαστε με τρόπο εξευτελιστικό. Έχουμε φτάσει σε σημείο όπου δε μας σοκάρει να ακούμε για επιθέσεις μπάτσων, όχι μόνο κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ή σε κατειλημμένους χώρους αλλά και σε κλαμπ, σε καφετέριες, στη μέση του δρόμου μία οποιαδήποτε μέρα. Επιθέσεις που συνδυάζουν κάθε μορφή εξουσιαστικής βίας και κατευθύνονται κυριολεκτικά σε οποιοδήποτε άτομο θα μπορούσε εκείνη τη στιγμή να φανεί “ύποπτο” για παρέκκλιση από την κανονικότητα. Στον πραγματικά μεγάλο αριθμό περιστατικών βίας έρχεται να προστεθεί η είδηση για ακραία κακοποιητική συμπεριφορά μπάτσων σε τρανς γυναίκα. Με ποια δικαιολογία; Τη φωνή και την εμφάνισή της. Το ότι είναι τρανς και δεν ανέχτηκε να υποταχτεί στα καπρίτσια και το χλευασμό μπάτσων που βρίσκονται πέρα ακόμη και από το “νόμο” και τους υποτιθέμενους “κανονισμούς” της αστυνομίας. “Αυτή είναι η πρακτική και αν σας αρέσει.”

Και όλα αυτά λίγες μέρες μόλις από άλλο ένα κρούσμα τρανσφοβίας στη βόρεια Ελλάδα, όπου ιδιοκτήτρια αρνήθηκε, μετά από παρέμβαση του γιου της, να μισθώσει σε τρανς γυναίκα ένα χώρο, τον οποίο σκόπευε να κάνει κατάστημα. Η τρανσφοβία υπάρχει παντού γύρω μας και αποκλείει κοινωνικά τα τρανς άτομα, τους στερεί βασικά εργασιακά δικαιώματα και ελευθερίες.

Η καταγγελία:
“Την Δευτέρα 9/12/2019 βρισκόμουν σε διώροφο νυχτερινό κατάστημα διασκέδασης στο κέντρο της Αθήνας μαζί με φίλους . Στο ισόγειο ξεκίνησε τσακωμός
μεταξύ μιας παρέας έξι ατόμων που προκάλεσε καταστροφές στο κατάστημα. Με την παρέα μου βρισκόμασταν στον επάνω όροφο και είχαμε σοκαριστεί από τα
γεγονότα, ενώ ο ιδιοκτήτης του καταστήματος ειδοποίησε Αστυνομία, καθώς έγιναν αρκετές ζημιές στο κατάστημα. Πράγματι, στις 23:20 μμ έφτασαν στο μαγαζί
οκτώ μηχανές της Ελληνικής Αστυνομίας . Οι αστυνομικοί συνέλαβαν τα άτομα που υπέδειξε ο ιδιοκτήτης και μετά ξεκίνησαν να φωνάζουν σε εμάς που
καθόμασταν απάνω γιατί κοιτάτε; Προφανώς δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως και εμείς που παρακολουθούσαμε το συμβάν είχαμε τρομοκρατηθεί.
Ανέβηκαν στον επάνω όροφο και ζήτησαν από όλους τα στοιχεία μας .Ένας αστυνομικός μου ζήτησε να ψάξει τα προσωπικά μου αντικείμενα.
Του απάντησα ότι δεν έχω πρόβλημα αρκεί να βγάλω εγώ τα προσωπικά αντικείμενα από τη τσάντα μου και να μην την αδειάσει . Καθώς λοιπόν του έδειχνα τα
προσωπικά αντικείμενα που είχα στη τσάντα , μου λέει “πάντως έχεις χοντρή φωνή”. Του απάντησα ότι δεν καταλαβαίνω τον λόγο που μου το λέει αυτό.
Ενώ είχε ελέγξει την τσάντα μου, και δεν βρήκε κάτι επιλήψιμο, θέλησε να προχωρήσει σε σωματικό έλεγχο. Σε όλη τη διάρκεια ο αστυνομικός με κορόιδευε,
με ειρωνευόταν και με έκανε να αισθάνομαι άβολα με μόνο λόγο ότι είχε αντιληφθεί ότι είμαι τρανς. Του απάντησα ότι θα μπορούσα να δεχθώ σωματικό έλεγχο
μόνο από γυναίκα αστυνομικό σε αστυνομικό τμήμα. Τότε εκείνος γέλασε και είπε “κοίτα που το τραβέλι, θέλει και ειδική μεταχείριση”. Βρήκα το κουράγιο 4
να του απαντήσω ότι θα καταγγείλω αρμοδίως το συμβάν. Συνέχισε να κοροϊδεύει, να με βρίζει ρατσιστικά, και να προσπαθεί να με εκφοβίσει λέγοντάς μου
“αυτά να μου τα πείς στο τμήμα”. Ενώ συνέχισε λέγοντας να μην απομακρυνθώ , καθώς θα μου κάνει προσαγωγή. Εκείνη τη στιγμή κάλεσα από το κινητό μου το
100, ενημέρωσα για το συμβάν, ότι είμαι θύμα ρατσιστικής αυθαιρεσίας από αστυνομικό και ότι με προσαγάγουν με εντελώς παράνομο τρόπο, εφόσον είχα
επιδείξει την αστυνομική μου ταυτότητα, δεν είχα κάνει, ούτε ήμουν ύποπτη για κάποια αξιόποινη πράξη, ούτε είχε βρεθεί κάτι ύποπτο στα προσωπικά μου
αντικείμενα. Με την αστυνομικό που μιλούσα στο τηλέφωνο, με συμβούλεψε και ενώ εκείνη περίμενε στο τηλέφωνο να ρωτήσω τους αστυνομικούς για ποιο λόγο
με προσαγάγουν. Τότε ο αστυνομικός που με έβρισε και με κακοποίησε λεκτικά νωρίτερα, μου απάντησε “τον λόγο θα τον μάθεις στο τμήμα”. Φώναξαν
περιπολικό και οδηγήθηκα στις 23:55 μμ στο αστυνομικό τμήμα Άνω Πατησίων. Μπαίνοντας στο περιπολικό ο αστυνομικός που νωρίτερα με κακοποιούσε λεκτικά,
μου έπιασε τη ρόγα στο στήθος και μου είπε θίγοντας και πάλι την αξιοπρέπεια μου “α είναι αληθινό” και γελούσε. Φτάνοντας ζήτησα να δω τον αξιωματικό
υπηρεσίας. Περίμενα περίπου μια ώρα έξω από το γραφείο του, μέχρι που ήρθε μια γυναίκα , μπήκε στο γραφείο του και αμέσως με φώναξαν. Ρώτησα να μάθω
ποια ήταν η κυρία και μου είπε ότι ειδοποιήθηκε μετά από την κλήση που έκανα στο 100, είναι ‘επιμελήτρια’ και βρίσκεται εκεί για να με βοηθήσει. Της
εξήγησα το συμβάν, την ενημέρωσα ότι γνωρίζω πως είμαι θύμα ρατσιστικής αυθαιρεσίας και ότι θέλω να υποβάλω μήνυση στον αστυνομικό για ρατσιστική
συμπεριφορά, παράβαση καθήκοντος , έμπρακτη απρόκλητη εξύβριση και δημόσια υποκίνηση διακρίσεων εις βάρος μου και αυθαίρετη προσαγωγή, όλα με κίνητρο
την ταυτότητα του φύλου μου. Η επιμελήτρια μου είπε να μην προχωρήσω σε μήνυση καθώς δεν θα καταφέρω κάτι, μάλιστα το αντίθετο να προκαλέσω την οργή
του αστυνομικού και να με μηνύσει και εκείνος . Την ρώτησα τον λόγο που θα με μηνύσει ο αστυνομικός και μου είπε για παρεμπόδιση έρευνας και το ότι
αισθάνθηκε να τον απειλώ .Της απάντησα πως γνωρίζω τους ιδιοκτήτες του καταστήματος και ότι το μαγαζί έχει κάμερες , οπότε μπορεί να αποδειχτεί αν
παρεμπόδισα την έρευνα αστυνομικών ή συνεργάστηκα κανονικά , όπως ισχυρίζομαι εγώ. Όσο για την απειλή , το μόνο που του είπα είναι ότι θα καταγγείλω
το συμβάν αρμοδίως και μετά κάλεσα 100.Επιπλέον της είπα πως δεν είμαι πολίτης δεύτερης κατηγορίας και ότι επιθυμώ να έχω ισότιμη αντιμετώπιση από
δημοσίους υπαλλήλους. Αξίζει να σημειωθεί πως ενώ υπέβαλα κανονικά τη μήνυση, κρατήθηκα στο τμήμα μέχρι τις 6:30 πμ. Ο σύντροφος μου μαζί με τον
αδερφό του ήρθαν στο τμήμα για να με δουν, αλλά δεν τους επέτρεψαν, τους έδιωξαν».

Σχετικά με τα γεγονότα καταστολής και τις εκκενώσεις

Είναι η αστυνομοκρατία και η καταστολή η νέα μας πραγματικότητα;

Με βάση τα γεγονότα που παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα, μάλλον είναι. Έχουμε ήδη μιλήσει για την θέση μας απέναντι στις εκκενώσεις καταλήψεων και κοινωνικών χώρων. Το τελεσίγραφο Χρυσοχοΐδη για εκκένωση όλων των κατειλημμένων χώρων και η δεσμεύσεις Μητσοτάκη για «ρύθμιση» των διαδηλώσεων δείχνουν πως το αυταρχικό κράτος δεν σταματάει εκεί. Πλέον απειλείται η ίδια η ύπαρξη μας στον δρόμο. Οι μπάτσοι όχι μόνο δεν μας εμπνέουν ασφάλεια, αλλά αναπαράγουν αυτό ακριβώς που μας απειλεί περισσότερο, την στερεότυπη πατριαρχική εικόνα του σκληρού μασίφ αρσενικού που θεωρεί πως τα σώματα μας του ανήκουν. Οι καταγγελίες από αδέρφια μας για χυδαίες συμπεριφορές, παρενοχλήσεις και ατάκες του στιλ «Έτσι γαμάνε οι χακί», «Φάπα και πούτσα στα Εξάρχεια», δεν μας εκπλήσσουν, μας οργίζουν όμως. Η ωμή βία που συνοδεύει την ρητορική αυτή, τα ανοιγμένα κεφάλια, τα ματωμένα πεζοδρόμια, η φίμωση φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφων, ο ακραίος εξευτελισμός με στόχο την σεξιστική υποτίμηση κάθε ατόμου, κάνει την πραγματικότητα αυτή ακόμα χειρότερη. Δεν θεωρούμε υπερβολικές τις φωνές που συγκρίνουν τις πρακτικές της συντηρητικής δεξιάς κυβέρνησης με αυτές της χούντας, ειδικά με όσα συνέβησαν τις μέρες πριν το πολυτεχνείο στην ΑΣΟΕΕ. Και φυσικά η καταστολή διεισδύει στην καθημερινότητα μας και με πιο έμμεσους τρόπους, μέσα από τις ανεκδιήγητες προτάσεις νομοθετικών ρυθμίσεων για την μουσική, την βλασφημία, την σίτιση αδέσποτων ζώων, οδηγώντας μας όλο και πιο εντατικά στον δρόμο της δολοφονικής κανονικότητας.

Είναι όμως όντως νέα αυτή η πραγματικότητα;

Για όσα προλάβαμε να ζήσουμε τις υπέροχες μέρες της κυβέρνησης Σαμαρά, ξέρουμε πως η βίαιη και ξεδιάντροπη καταστολή δεν είναι καινοτόμα επιχειρηματικότητα του Μητσοτάκη ή του Χρυσοχοΐδη. Η τετραετία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έδρασε καταλυτικά στο να θολώσει τις μνήμες μας, να «μετριάσει» την εξουσιαστική φύση του κράτους και να ρίξει τους τόνους του κινήματος. Παράλληλα φυσικά συνέχισε την δουλεία της, με μουλωχτές μεθόδους καταστολής και εκκενώσεις καταλήψεων, που συνοδεύονταν από μια μετριοπαθή κοινωνική πολιτική. Και μάλλον κατάφερε πολύ καλά τον στόχο της. Αποδυνάμωσε το κίνημα και έστρωσε το έδαφος για τους νεοφασίστες της ΝΔ να επαναφέρουν το δόγμα Νόμος και Τάξη, που εν τέλη ποτέ δεν έφυγε. Με προφάσεις για αόρατους εχθρούς, μια γενικευμένη ανομία (όχι την δική τους αυθαιρεσία όμως), τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών (όχι των κουμπάρων με τα καράβια όμως), χτυπάνε αυτό που φοβούνται περισσότερο, την ελευθερία, την ανυπακοή και την αμφισβήτηση του συστήματος.

Ποια είναι λοιπόν η θέση μας απέναντι στην καταστολή;

Σε μια πρόσφατη συζήτηση μας, μιλήσαμε για το πως ο δυναμισμός προβάλλεται συνήθως με πολύ αρρενωπά χαρακτηριστικά. Καλούμαστε συνεχώς να είμαστε σκληρά, αναίσθητα και γενναία, χαρακτηριστικά που η πατριαρχία έχει φέρει στο προσκήνιο ως μοναδικές άμυνες απέναντι στην συστημική καταπίεση. Αν δεν είσαι «αντράκι», αξίζεις να είσαι θύμα, γιατί δεν «πάλεψες». Κόντρα σε όλα αυτά, εμείς προτείνουμε τη συλλογική δράση, τη φροντίδα και το ενδιαφέρον για τα αδέρφια μας ως μεθόδους πάλης απέναντι σε ένα σύστημα που μας θέλει απομονωμένα και αδιάφορα. Μόνο μαζί μπορούμε να αμυνθούμε στην συνολική επίθεση που δεχόμαστε και να αντεπιτεθούμε προς την απελευθέρωση των σωμάτων και των μυαλών μας.

Καλούμε σε στήριξη των κατειλημμένων χώρων και του δικαιώματος μας να είμαστε στον δρόμο.

Όλ@ στην Πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις, Πέμπτη 5/12 και στις πορείες μνήμης του Αλέξη Γρηγορόπουλου Παρασκευή 6/12.

Η ΑΛΛΥΛΕΓΓΥΗ ΟΠΛΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Συλλογικότητα RADical Pride